Gisteravond keken we met z'n allen naar Rutte, om te zien hoe lang we nog huisarrest hebben.
'Corrrónacrrrisis!' riep de peuter, perfect gearticuleerd. Ahum.
Wat pikken onze kleine kinderen eigenlijk mee in deze tijd? Wat voor wereldbeeld krijgt ons 2,5 jaar oude mannetje mee?
Wat voorbeelden uit onze familie.
- Gisteren gingen we met de auto even naar een heel stil bos. Ze vraten elkaar zowat op binnen en niet bepaald van onderlinge liefde. Dochter vroeg: 'Mag dat wel van de regering?'
- Nichtje van vier ging een stukje wandelen door de wijk. Plotseling riep ze: 'Pas op mama, daar komen mensen!'
- Zoon van tien vroeg of papa voorzichtig deed bij de winkel. Hoezo? Nou, corona is toch gevaarlijk voor oude mensen. (Papa is nog geen veertig...)
Ik denk soms dat onze kinderen in deze periode een basisangst ontwikkelen. Generaties voor hen groeiden op met de gedachte dat het leven steeds beter wordt. De laatste oorlog is al 75 jaar geleden en mijn ouders maakten niets schokkenders mee dan Tsjernobyl: ver weg. Voor mij was het 9/11: ver weg. Klimaatverandering heeft nog weinig impact op ons dagelijkse leven.
Maar dit is van een heel andere orde.
Onze kinderen zijn aan de ene kant van slag. Geliefden worden ziek, school gesloten, angst in het land. Aan de andere kant is dit nieuwe leven snel normaal. Ze zullen na een half jaar gewend zijn aan een leven met onzekerheid. De ander, die kan gevaarlijk zijn. Degene van wie je houdt, kan zomaar dood gaan. En het hele leven speelt zich online af: werk, school en sociale contacten.
Ik denk dat we ouders niet moeten onderschatten hoe groot de impact van deze crisis gaat zijn op de nieuwe generatie. We kunnen alleen maar hopen dat het niet te lang duurt. En na deze crisis het goede voorbeeld geven, door weer offline te gaan leven, vol sociaal contact en vertrouwen in anderen.
Hoe gaan jullie om met de kinderen in deze nieuwe periode?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten