Nooit meer alleen thuis?

Gisteren was bevrijdingsdag voor tweede zoon. Eindelijk mocht hij weer naar school. Eindelijk zou ik weer eens helemaal in mijn eentje thuis zijn. Want de afgelopen negen weken waren de kinderen vooral thuis. Puber was zelfs maar twee weken naar school geweest. In die negen weken had ik welgeteld drie hele dagen gehad waarin de kinderen allemaal naar school waren. Drie mooie rustige stille dagen.

Maar helaas. Gisteravond kwam er een berichtje. Juf positief getest, dus tweede zoon vandaag vrij. Er zijn nauwelijks invallers te krijgen, dus waarschijnlijk is hij vrijdag ook thuis. Gelukkig mag hij dinsdag wel naar school.

Vanmiddag kwam er een appje van puber. Blessure opgelopen bij gym, kun je me komen halen? We kijken even aan hoe ernstig het is, maar morgen is hij in ieder geval nog thuis. Ik heb hem naar zolder laten hinken en nu krijg ik per app verzoeken voor voedsel en drinken.

De klassenapp van kleuter rookte bijna van alle berichtjes. Ik prijs me gelukkig dat we de waterpokken al gehad hebben, want anders hadden we nóg een extra virus in huis. Kleuter en zijn juffen hebben nog geen corona gehad, dus ik heb me mentaal ingesteld op nog twee weken thuis met kleuter, ergens komende maand. 

Januari is ongeveer voorbij en ik ben ontzettend klaar met deze winter. Vroeger droomde ik van een maand op een tropisch eiland. Nu ben ik al tevreden met een schooldagje alleen met een boek. Kan iemand de zon aanzetten, bloemen uit de grond toveren en alle virussen uitroeien? 

Schoolgesprek en quarantaine

Sinds zondag tweede zoon positief testte, zijn we braaf allemaal thuis gebleven. In theorie mogen we sinds woensdag weer ongetest de wijde wereld in, maar dat lijkt ons bijzonder onverstandig. We houden het gezellig thuis en gaan maandag (met negatieve testen) weer naar school.

Deze week was ons gesprek met school dus ook online. Er waren allerlei mensen en instanties bij betrokken, dankzij de leerplichtambtenaar die iedereen aan tafel kreeg.

De juf wil heus haar best doen voor dochter, maar het is haar eerste jaar als juf. Ze werkt hard en verdient hulptroepen. De ib-er is vast van goede wil, maar komt eveneens om in het werk. Dus nu waren er twee orthopedagogen met tips en trucs, een psycholoog met veel ervaring en inzicht, een adviseur met kennis over hulpmiddelen en een leerplichtambtenaar als stok achter de deur.

De conclusie is dat dochter werk op niveau moet krijgen, met veel uitdaging. Door haar beperkte energie moet dat niet extra zijn, bovenop haar basisstof, maar in plaats daarvan. Maatwerk dus, liefst via haar eigen laptop. En ze moeten dochter vooral het gevoel geven dat ze gezien wordt. Want nu voelt het arme kind zich vaak tot last in plaats van geliefd. 

We hopen dat er nu vooruitgang wordt geboekt. Als iedereen het beste wil voor dochter, zou dat toch moeten lukken?

Sniffen bij een stripboek: moederschap

Zaterdag kocht ik het boek 'Dagen van zand', van Aimée de Jongh. Zondag heb ik het aandachtig en langzaam gelezen. Het verhaal speelt zich af in de Dust Bowl, tijdens de grote stofstormen eind jaren dertig in Amerika. De tekeningen zijn prachtig en de kleuren adembenemend. De verhaallijn die het boek actueel maakt, gaat over een fotograaf. Hoe vertel je verhalen met foto's? Wat doen media eigenlijk?

Wat mij zo raakte, was een oude foto van een moeder in het boek. Tijdens een ramp, veroorzaakt door klimaatverandering, proberen ze voor hun gezin te zorgen. Het verdriet van moeders, die hun kinderen niet kunnen behoeden voor ellende, is van alle tijden.

Dat mis ik in de media nu. Alle kranten staan vol met groepen: jongeren hebben het zwaar, kinderen hebben leerachterstanden, werkende ouders worden gek van quarantaines. Maar de moeders, die proberen hun kinderen zonder schade door een pandemie te loodsen, die mis ik in de berichtgeving.

Want tweede zoon had zondag een positieve zelftest. Ik mag weer een week of twee iedereen enthousiast thuisonderwijs geven. Ik mag zorgen voor onderlinge vrede en gezelligheid. Ik mag de moed erin houden bij iedereen. Ik mag het huis schoon houden, eten maken, boodschappen regelen en mijn eigen werk doen. Voor uithuilen is tijd als de kinderen slapen, tussen 23.00-6.30, maar dan ben ik er zelf te moe voor.

Mijn methode: leef niet teveel in het nu. Vergeet alle dingen die beginnen met 'eigenlijk'. Denk vooral in straks, want aan alles komt een einde. Eerst aan quarantaine, ooit aan de pandemie. De hoofdrol van moeder: moedhouder.

Lang leve de leerplichtambtenaar!

Als puber spijbelde ik oneindig veel. De leerplichtambtenaar was daarom mijn grote schrikbeeld. Want die geeft straf. Inmiddels denk ik daar heel anders over. Want spijbelen of niet naar school gaan, zegt meer over school dan over het kind. En ja, dat gold achteraf ook voor mij. Hoe komt het dat ik nu opeens wel jubel over de leerplichtambtenaar?

Dochter had een topvakantie. En nu ze weer naar school moet, kan ze niet eten en niet slapen. Ze is ontzettend onrustig, heeft buikpijn en huilt overal om. Want school is voor haar een ellendige plek. Ze wordt er doodmoe van, wordt totaal niet uitgedaagd op haar niveau en voelt zich anders dan de klas. 

Inmiddels zijn we bijna vijf jaar bezig om haar op school gelukkig te krijgen. We doorlopen trouw de route van kennismaking met juf in september, zorggesprek na de herfstvakantie, zorggesprek rond de voorjaarsvakantie, conclusie in mei dat het allemaal niet helpt, maar wie weet doet de nieuwe juf in het volgende schooljaar wonderen. We breken er maar niet doorheen.

Op advies van de GGZ belde ik maandag met de leerplichtambtenaar. Want dochter mist 25% lestijd, structureel, jarenlang. Daarvan bleek school niks gemeld te hebben. En nee, het gaat nooit over en er is geen plan. De leerplichtambtenaar vond daar iets van en belde direct school. Nog dezelfde middag mailde school om een groot overleg te plannen, met revalidatieteam, GGZ, leerplicht en een externe deskundige over chronisch-ziek-en-school. 

Er is nog geen plan, maar er is iemand die met de vuist op tafel kan slaan. Eindelijk. Want dochter moet nog heel lang naar school. De leerplichtambtenaar vond dat ze betrokken moet blijven tot en met de middelbare school, omdat ook daarvoor op een dag een plan moet zijn. 

Het zou zo fijn zijn als iemand dit gevecht voor ons aangaat! De eerste hobbel is genomen. Duimen jullie mee op een goed vervolg?