Nooit-gedacht-lijst?

Iedereen kent de bucketlist. Er bestaat ook een fuck-it-list, met dingen die je nooit wilt doen. Hoe noem je de lijst met dingen die je deed maar nooit had verwacht?

Hierbij mijn unieke lijst van deze week. Vol dingen die ik nooit had gewenst, maar toch gebeurden, zowel fijn als, nou ja, niet fijn.

- Zondag deed ik een coronatest (negatief).

- Maandag bakte ik een chocoladetaart met zelfgemaakte vulling van verse framboos en vulling van verse mango.

- Dinsdag vierde tweede zoon voor de tweede keer zijn verjaardag in lockdown. Het was toch een echte feestdag, met kadootjes, post, slingers en thuisbezorgd eten van de Mac.

- Woensdag had ik opnieuw een flink conflict met de ortho van tweede zoon. Lang verhaal, maar het eindigde met zijn excuses.

- Donderdag ontdekte ik bij puber enorm opgezette klieren in zijn nek; hij voelde zich beroerd. Dus bracht ik tweede zoon naar zijn coronatest (negatief).

- Vandaag knipte ik het gips van puber zijn arm. Dat mag je tegenwoordig zelf, want corona. Ik ging met puber naar de huisarts en straks mag ik met hem bloedprikken. En ik zocht met dochter en revalidatieteam een rolstoel uit.

Ik ben benieuwd wat morgen brengt, maar ik ben vooral toe aan een tijdje zonder dokters en verrassingen. Het is maar goed dat je niet vooraf weet wat het leven voor je in petto heeft...

Negatief is positief

Hoera, dochter is negatief getest!

Ze snottert, hoest flink, heeft koorts en we hebben al drie afschuwelijke nachten gehad, maar geen corona. Tweede zoon danste vanmorgen door het huis.

Peuter heeft opeens de lego ontdekt. Bij een vriendinnetje was hij helemaal enthousiast geworden en ik heb vanmorgen drie grote dozen opgegraven op zolder. Dochter speelt ook mee. De buren zijn dakkapellen aan het plaatsen en dat maakt zo'n afgrijselijke herrie, dat zelfs de kinderen er niet bovenuit komen. Dus nu spelen ze zwijgend zonder ruzie naast elkaar.

Omdat er overal lego ligt, hoef ik even niet te stofzuigen. Nu ik weer veilig naar de bieb kan, moet ik zo snel mogelijk mijn boeken uitlezen. Dus las ik vanmorgen 'Nadia' van Dalende Matthee, mijn favoriete Zuid-Afrikaanse schrijfster. Het liefst lees ik haar boeken in het Afrikaans, maar in vertaling zijn ze ook tof. 

Morgen heb ik goedkope stroom, dus de was hoeft ook morgen pas. Omdat onze slaapkamer nu thuiskantoor is, kan ik daar ook morgen pas de schone was opvouwen en opruimen. 

De kat heeft zoveel stress van de herrie, dat hij strak tegen me aan komt liggen op de bank en steeds geaaid wil worden. 

Er zit niets anders op: vandaag kan ik alleen maar stil zitten en lezen.

En wéér teststress

Vannacht werd dochter ziek. Snotteren, hoesten, keelpijn en verdacht warm. Ergens rond middernacht heb ik via digid maar weer een test geboekt. Ik gaf mijzelf een schouderklopje dat ik tijdig zo'n digid geregeld had. Bovendien vind ik teststress een prachtig woord, met maar vier verschillende letters. Als je zulke lichtpuntjes moet zoeken, weet je hoe donker het is.

Want nu moet ook de therapie van tweede zoon gecanceld. De ortho van puber moet afgezegd. De afspraak bij het revalidatieteam moet een week verzet worden. Ik kan niet naar de bieb om de gereserveerde boeken op te halen, want dochter sliep de hele nacht tussenin en áls het corona is, heb ik het beslist ook. Dus theoretisch mag ik misschien wel, maar ik wil anderen beschermen.

Wat ik zelf erg lastig vind, is dat ook de afspraak om een rolstoel te kiezen een week doorgeschoven moet worden. Nóg een week daar tegenaan hikken. Ik vind het zo confronterend om mijn mooie meisje in een rolstoel te gaan zien. Nog een mini-lichtpuntje: ik had nog niks tegen haar gezegd, dus ze is niet teleurgesteld.

Maar het allerzwaarst is de stress voor tweede zoon. Hij is dinsdag jarig. Als dochter corona heeft, valt zijn verjaardag precies tijdens de quarantaine. Hij is al een week lang iedere nacht een paar keer wakker van de zenuwen of de klas in quarantaine moet. Nu komt dit er nog bovenop. Dochter voelt zich erg schuldig dat ze ziek is, terwijl het arme kind er heus niets aan kan doen.

Kunnen we alsjeblieft afspreken dat iedereen zich ontzettend braaf aan alle regels houdt? Want steeds zoveel stress is veel erger voor kinderen dan afstand houden, handen wassen en mondkapjes.

Onvoorziene risico's

Nou had ik me helemaal ingesteld op leven met een groter risico op corona. Ik bedacht hoe we een eventuele quarantaine door moesten. Ik had geregeld dat ik voor ieder kind een DigiD heb, zodat we online testuitslagen kunnen bekijken. Maar het leven heeft nog steeds rare verrassingen in petto. 

Donderdag, op de eerste sportdag sinds november kwam puber huilend thuis en hoefde níet naar de dokter. Hij ging géén röntgenfoto maken en al helemaal geen gips krijgen. Want eindelijk kwam zijn playstation en daar keek hij al maanden naar uit. Maar toen ik zag dat hij zijn pols moest vasthouden bij het traplopen, heb ik toch drie uur met hem in het ziekenhuis gezeten. Want ja, gebroken.

Puber kon zondagavond niet eten. Hij voelde zich ellendig en depressief. Want vandaag zou hij eindelijk weer naar school moeten voor een lesdag. Iedereen zou vragen stellen, hij heeft nog pijn en hij werd bij voorbaat al gek van alle prikkels. De vorige lesdag kost hem drie dagen bijkomen. Uiteindelijk heeft hij dit allemaal naar zijn mentor gemaild. De beste man mailde terug dat hij het snapte en dat zoon de lessen gewoon online mocht volgen. Puber at van opluchting vier boterhammen. 

Dochter is maandag voor het eerst een hele dag naar school geweest. Ze heeft een paar keer een tijdje op de zitzak gerust en ze kon 's middags niet meer schrijven, maar ze was zelf best tevreden. Vandaag moest ik haar tussen de middag alweer halen, omdat ze te moe was.

Inmiddels is de eerste klas op de basisschool in quarantaine. Tweede zoon is dinsdag jarig en heeft daar veel stress van. Want hij is vuurbang dat de scholen weer dicht moeten. Zijn vorige verjaardag was ook in lockdown en hij is helemaal klaar met corona. Net als wij allemaal...

Hoera, naar school?

Vanmorgen vertrok puber voor zijn eerste offline schooldag sinds drie maanden. Dikke stress, want hij heeft nog maar twee broeken. En hij mag donderdag pas naar de kapper. En hij heeft gelijk twee toetsen. Er was een waslijst aan veiligheidsinstructies, maar na school gaat hij een groepsopdracht uitvoeren bij een vriend. Ik maak me geen illusies over hoe coronaproof dat gaat. Toch verbied ik het niet, omdat het de eerste keer is sinds december dat hij iets met vrienden kan doen. Hij kijkt er zo naar uit.

Zondag kwam er een mailtje dat een klasgenoot van dochter positief getest is. Omdat hij al thuis bleef, zou iedereen zonder testen gewoon weer naar school mogen. Maar onze buurjongens speelden wel met hem. En die gaan gewoon naar school, want die doen niet aan testen. 

Het voelt als Ruttische roulette. 

Missen jullie soms een kind?

Vanmiddag was ik bij de tandarts met tweede zoon. Hij is daar altijd ongelooflijk bang voor, dus dat vroeg intensieve begeleiding. De rest bleef thuis bij papa, die boven aan het werk was. Toen ik weer thuis kwam, had ik twee gemiste oproepen van een onbekend nummer en was zowel papa als peuter spoorloos. Op mijn voicemail stond een juf van school: er was een peutertje binnen gebracht die zei dat hij bij ons hoort.

Gloeps

Peuter verveelde zich, had zijn laarsjes aangetrokken en was op de loopfiets naar de tandarts vertrokken. Over de stoep, richting de orthodontist. Hij ging heel voorzichtig oversteken en de auto's gingen echt stoppen, zei hij later. Een vriendelijke meneer heeft hem toch maar van de straat geplukt. Helaas kon peuter niet vertellen waar hij woont.

Het verhaal gaat verder op school, waar de vriendelijke meneer aanbelde met een peutertje. Hij kwam mama en zijn zus zoeken. Een juf ging haastig in de schoolgids op zoek naar de naam van dochter. Ondertussen kwam er een andere juf bij, die peuter herkende als broertje-van. We werden allebei gebeld en peuter werd haastig opgehaald door papa.

Peuter had het prima naar zijn zin gehad op school. Hij had uitgebreid gekletst met de kleuterjuf. Ze hadden veel plezier met hem gehad. Zij wel, ja. De vriendelijke meneer bleek de huisarts van de overkant te zijn. Die moeten we dus maar een bosje bloemetjes gaan brengen.

Peuter is totaal niet onder de indruk van eventuele risico's. Hij zou het zo weer doen. Gelukkig is het maar twee keer oversteken tussen ons huis en school. Gelukkig zijn er vooral lieve mensen op deze wereld. Gelukkig is het avontuur vandaag goed afgelopen. Maar we gaan wel voorkomen dat hij nog een keertje zelfstandig buiten gaat struinen...