zaterdag 24 juli 2021

Blijvende moeheid

Gisteravond wandelde ik een rondje met mijn man, om bij te kunnen praten zonder kinderoren. We puzzelen op passende therapie voor dochter. Heeft ze rouwverwerking nodig, om te accepteren dat haar leven anders is dan ze hoopt? Heeft ze een depressie? Of is het toch vermoeidheid waar ze steeds opnieuw verdrietig van raakt? 

De afgelopen dagen was ik zelf ook moe en verdrietig. Want wat voor dochter geldt, is voor mij net zo relevant. Dat ik altijd moe ben, is niet omdat ik een druk gezin heb met vier kinderen. Het gaat niet over als ze uit huis zijn. Mijn man zei dat hij dit best ingewikkeld vindt. Hij had gedacht dat we later uitgebreid leuke dingen gaan doen, maar mijn energie blijft dus beperkt.

Nu moet ik steeds kiezen tussen activiteiten, bijvoorbeeld óf het huis stofzuigen, óf naar de manege. Als we een uitstapje doen, heb ik daarna een bijkomdag nodig. De badkamer poetsen knip ik in deeltaken, zodat ik het over drie dagen kan spreiden, of ik moet daarna een dag op de bank hangen. Er is nu één vakantieweek om en ik ben nu al peutermoe.

Peutermoe betekent hier: eigenlijk moet je een slaapje gaan doen, maar je wilt/kunt niks missen, dus je gaat toch door en als er dan iemand boe zegt, kun je alleen nog maar huilen. Denk maar aan zo'n kind van twee dat géén middagslaapje meer wil en dan om half vijf brullend languit op de vloer ligt omdat er een snoepje valt.

Alleen, ik ben moeder en word geacht dit soort taferelen te voorkomen, bij mezelf én mijn vaak even vermoeide kroost. Ik haat verstandig zijn en pauzes incalculeren en nooit iets impulsief kunnen gaan doen. Want ik moet altijd plannen en uitrekenen, zodat ik nog kan koken en iedereen in bed kan stoppen aan het eind van de dag.

Als mijn kinderen ooit groot zijn, heb ik vast meer vrijheid om mijn energie in te delen. Maar als ik kijk naar hoe het bij mijn moeder ging, gaat mijn energievoorraad waarschijnlijk ook achteruit. Ze werd maar zestig en dan zou ik nu al bijna op 2/3 van mijn leven zijn. 

Ik merk dat ik niet alleen verdrietig word van vermoeidheid. Ik ben ook een beetje verdrietig omdat ik geen woeste plannen durf te maken voor 'later'. Maar het meest verdrietig ben ik als ik bedenk wat ik allemaal zou willen doen, waar ik nu geen energie voor heb én later waarschijnlijk ook niet.

Het heeft geen zin om verdrietig te zijn om wat niet kan, zeg ik dus iedere dag tegen mezelf en mijn kinderen. Het leven is te kort om te treuren omdat ik niet op meerdaagse safari kan, niet de Vierdaagse kan lopen en niet fulltime kan werken aan een carrière. We moeten iedere druppel energie gebruiken voor leuke dingen, ook als we daarna de prijs moeten betalen met pijn en bedrust. 

Ik wil genieten van wat ik kan. Ik wil leuk vinden wat ik doe. Dus ben ik tevreden als ik mijn bed heb verschoond en heerlijk kan liggen. Dus kies ik een fijn boek als ik alleen nog maar op de bank kan hangen. Ik tel bewust mijn klusjes in huis op en mag trots zijn op mezelf als ik toch de was heb opgeruimd of heb gestofzuigd, ook al ben ik peutermoe. 

Maar bovenal wil ik stoppen met vergelijken. Ik heb beperkingen en kan niet hetzelfde als anderen. Dat wil ik accepteren zodat ik niet verdrietig hoef te zijn. Want het leven is veel leuker als je tevreden bent met wat je hebt en kunt. (Ik moet daar alleen nog een beetje mee oefenen, af en toe.)

maandag 19 juli 2021

Eindelijk zomervakantie!

We hebben het gehaald: zonder corona of  quarantaine door het jaar rollen tot de zomervakantie. Puber had geen rapportuitreiking en tweede zoon kreeg eerder vakantie omdat de juf in quarantaine zat, maar verder geen drama.

We doen verwoedde pogingen om dochter aan te melden voor therapie. Dat lukt nog niet en inmiddels zijn de meeste betrokkenen op vakantie. Dochter vindt het moeilijk om nog lichtpuntjes te zien als er zoveel dingen niet kunnen. Ze is vaak zo moe en verdrietig. Als je kind regelmatig zegt dat ze liever dood wil zijn, breekt je hart steeds opnieuw. 

Nu gaan we zo veilig en leuk mogelijk door de vakantie laveren. Er hangt natuurlijk weer een vakantieslinger, waarop de kinderen kunnen zien hoe de zes weken voorbij vliegen/kruipen. Daarnaast hangt een lange lijst met mogelijke uitstapjes en activiteiten. Het kabinet is niet van plan voor onze veiligheid te zorgen. Dus gaan we vooral buiten leuke dingen doen. 

Vanmorgen stonden we om 9.00 al bij Blijdorp. Met de rolstoel voor dochter en een bolderkar voor peuter en neefje hadden we een topdag. Zonder Oceanium, want dat was binnen met veel mensen en zonder 1,5 of mondkapjes. De vlindertuin en de krokodillenruimte gingen gelukkig wel prima. Het was echt een feestje, twee enthousiaste peuters voor het eerst in een dierentuin! 

We gaan deze week nog verjaardagen vieren bij familie in de tuin, een bootje huren en naar een klimbos. Het allerleukste voor dochter is dat ze een proefles mag doen op de manege. Heel verantwoord en therapeutisch, op zo'n lief aaibaar paardje rijden, waarbij ík het stinkende beest mag vangen, borstelen, optuigen en aftuigen. 

Puber heeft vandaag voor het eerst gewerkt bij zijn nieuwe baantje. Met onbeperkt achter een scherm zitten hadden wij wel gehad en hij is geen fan van gezinsuitstapjes. Nu kan hij geld verdienen en zich nuttig (ver)maken. 

Oftewel: we doen ons best om er wat van te maken, zes hele weken thuis!

woensdag 7 juli 2021

Anderen bepalen ons gezondheidsrisico...

Maandag had ik een vergadering. Keurig op 1,5 meter afstand, gepoetste tafeltjes en overal handspray. Halverwege was er een pauze, waarin 100 man in een kleine ruimte koffie en thee kreeg en mocht feliciteren. Niemand die afstand van mij wilde houden. Als je mij een elleboog wilt geven, kom je veel te dichtbij. Het voelde zo fout.

Gisteravond ging mijn man uit eten voor iemands afscheid. Binnen, zonder voldoende  afstand, met minimale ventilatie. Halverwege vertelde het feestvarken dat zijn zoon bij hem thuis in quarantaine zat, met corona. Ja, eigenlijk moest hij dan binnen blijven, maar hij had al één vaccinatie en het was zijn afscheidsfeest. Het voelde zo fout.

Vanmiddag kwam tweede zoon thuis uit school en vertelde hij dat ze met alle groepen 7 uit de omgeving naar een middelbare school zijn geweest. Ze gingen beeldende vorming doen, zingen en sporten. We zijn niet vooraf geïnformeerd, hij gaat sowieso niet naar die school, het zijn activiteiten met meer risico én met honderden kinderen door elkaar. Het voelde zo fout.

Vanmorgen las ik dat kinderen onder de 13 niet meer getest hoeven. Ook mogen ze mét klachten en ongetest naar school. Wij moeten nog een hele week. Ga ik mijn kinderen die week thuis houden of nemen we het risico? En gaan wij deze zomer alleen buiten veilige activiteiten doen?

Waar is de solidariteit gebleven in ons land? Wil werkelijk niemand rekening houden met mensen die niet gevaccineerd kunnen worden en/of niet ziek willen worden? De vrijheid van anderen botst met onze veiligheid en gezondheid. 

Als de regering alles vrij geeft en zwakkeren opgeeft, is dat geen reden om dat ook te doen als individuele burger. Lieve mensen, gebruik je gezond verstand. Draag goede mondkapjes als afstand houden niet lukt. Laat jezelf en je kinderen testen bij klachten (of doe een zelftest) en houdt rekening met anderen...