Blijvende moeheid

Gisteravond wandelde ik een rondje met mijn man, om bij te kunnen praten zonder kinderoren. We puzzelen op passende therapie voor dochter. Heeft ze rouwverwerking nodig, om te accepteren dat haar leven anders is dan ze hoopt? Heeft ze een depressie? Of is het toch vermoeidheid waar ze steeds opnieuw verdrietig van raakt? 

De afgelopen dagen was ik zelf ook moe en verdrietig. Want wat voor dochter geldt, is voor mij net zo relevant. Dat ik altijd moe ben, is niet omdat ik een druk gezin heb met vier kinderen. Het gaat niet over als ze uit huis zijn. Mijn man zei dat hij dit best ingewikkeld vindt. Hij had gedacht dat we later uitgebreid leuke dingen gaan doen, maar mijn energie blijft dus beperkt.

Nu moet ik steeds kiezen tussen activiteiten, bijvoorbeeld óf het huis stofzuigen, óf naar de manege. Als we een uitstapje doen, heb ik daarna een bijkomdag nodig. De badkamer poetsen knip ik in deeltaken, zodat ik het over drie dagen kan spreiden, of ik moet daarna een dag op de bank hangen. Er is nu één vakantieweek om en ik ben nu al peutermoe.

Peutermoe betekent hier: eigenlijk moet je een slaapje gaan doen, maar je wilt/kunt niks missen, dus je gaat toch door en als er dan iemand boe zegt, kun je alleen nog maar huilen. Denk maar aan zo'n kind van twee dat géén middagslaapje meer wil en dan om half vijf brullend languit op de vloer ligt omdat er een snoepje valt.

Alleen, ik ben moeder en word geacht dit soort taferelen te voorkomen, bij mezelf én mijn vaak even vermoeide kroost. Ik haat verstandig zijn en pauzes incalculeren en nooit iets impulsief kunnen gaan doen. Want ik moet altijd plannen en uitrekenen, zodat ik nog kan koken en iedereen in bed kan stoppen aan het eind van de dag.

Als mijn kinderen ooit groot zijn, heb ik vast meer vrijheid om mijn energie in te delen. Maar als ik kijk naar hoe het bij mijn moeder ging, gaat mijn energievoorraad waarschijnlijk ook achteruit. Ze werd maar zestig en dan zou ik nu al bijna op 2/3 van mijn leven zijn. 

Ik merk dat ik niet alleen verdrietig word van vermoeidheid. Ik ben ook een beetje verdrietig omdat ik geen woeste plannen durf te maken voor 'later'. Maar het meest verdrietig ben ik als ik bedenk wat ik allemaal zou willen doen, waar ik nu geen energie voor heb én later waarschijnlijk ook niet.

Het heeft geen zin om verdrietig te zijn om wat niet kan, zeg ik dus iedere dag tegen mezelf en mijn kinderen. Het leven is te kort om te treuren omdat ik niet op meerdaagse safari kan, niet de Vierdaagse kan lopen en niet fulltime kan werken aan een carrière. We moeten iedere druppel energie gebruiken voor leuke dingen, ook als we daarna de prijs moeten betalen met pijn en bedrust. 

Ik wil genieten van wat ik kan. Ik wil leuk vinden wat ik doe. Dus ben ik tevreden als ik mijn bed heb verschoond en heerlijk kan liggen. Dus kies ik een fijn boek als ik alleen nog maar op de bank kan hangen. Ik tel bewust mijn klusjes in huis op en mag trots zijn op mezelf als ik toch de was heb opgeruimd of heb gestofzuigd, ook al ben ik peutermoe. 

Maar bovenal wil ik stoppen met vergelijken. Ik heb beperkingen en kan niet hetzelfde als anderen. Dat wil ik accepteren zodat ik niet verdrietig hoef te zijn. Want het leven is veel leuker als je tevreden bent met wat je hebt en kunt. (Ik moet daar alleen nog een beetje mee oefenen, af en toe.)