Sniffen bij een stripboek: moederschap

Zaterdag kocht ik het boek 'Dagen van zand', van Aimée de Jongh. Zondag heb ik het aandachtig en langzaam gelezen. Het verhaal speelt zich af in de Dust Bowl, tijdens de grote stofstormen eind jaren dertig in Amerika. De tekeningen zijn prachtig en de kleuren adembenemend. De verhaallijn die het boek actueel maakt, gaat over een fotograaf. Hoe vertel je verhalen met foto's? Wat doen media eigenlijk?

Wat mij zo raakte, was een oude foto van een moeder in het boek. Tijdens een ramp, veroorzaakt door klimaatverandering, proberen ze voor hun gezin te zorgen. Het verdriet van moeders, die hun kinderen niet kunnen behoeden voor ellende, is van alle tijden.

Dat mis ik in de media nu. Alle kranten staan vol met groepen: jongeren hebben het zwaar, kinderen hebben leerachterstanden, werkende ouders worden gek van quarantaines. Maar de moeders, die proberen hun kinderen zonder schade door een pandemie te loodsen, die mis ik in de berichtgeving.

Want tweede zoon had zondag een positieve zelftest. Ik mag weer een week of twee iedereen enthousiast thuisonderwijs geven. Ik mag zorgen voor onderlinge vrede en gezelligheid. Ik mag de moed erin houden bij iedereen. Ik mag het huis schoon houden, eten maken, boodschappen regelen en mijn eigen werk doen. Voor uithuilen is tijd als de kinderen slapen, tussen 23.00-6.30, maar dan ben ik er zelf te moe voor.

Mijn methode: leef niet teveel in het nu. Vergeet alle dingen die beginnen met 'eigenlijk'. Denk vooral in straks, want aan alles komt een einde. Eerst aan quarantaine, ooit aan de pandemie. De hoofdrol van moeder: moedhouder.