Lang leve de leerplichtambtenaar!

Als puber spijbelde ik oneindig veel. De leerplichtambtenaar was daarom mijn grote schrikbeeld. Want die geeft straf. Inmiddels denk ik daar heel anders over. Want spijbelen of niet naar school gaan, zegt meer over school dan over het kind. En ja, dat gold achteraf ook voor mij. Hoe komt het dat ik nu opeens wel jubel over de leerplichtambtenaar?

Dochter had een topvakantie. En nu ze weer naar school moet, kan ze niet eten en niet slapen. Ze is ontzettend onrustig, heeft buikpijn en huilt overal om. Want school is voor haar een ellendige plek. Ze wordt er doodmoe van, wordt totaal niet uitgedaagd op haar niveau en voelt zich anders dan de klas. 

Inmiddels zijn we bijna vijf jaar bezig om haar op school gelukkig te krijgen. We doorlopen trouw de route van kennismaking met juf in september, zorggesprek na de herfstvakantie, zorggesprek rond de voorjaarsvakantie, conclusie in mei dat het allemaal niet helpt, maar wie weet doet de nieuwe juf in het volgende schooljaar wonderen. We breken er maar niet doorheen.

Op advies van de GGZ belde ik maandag met de leerplichtambtenaar. Want dochter mist 25% lestijd, structureel, jarenlang. Daarvan bleek school niks gemeld te hebben. En nee, het gaat nooit over en er is geen plan. De leerplichtambtenaar vond daar iets van en belde direct school. Nog dezelfde middag mailde school om een groot overleg te plannen, met revalidatieteam, GGZ, leerplicht en een externe deskundige over chronisch-ziek-en-school. 

Er is nog geen plan, maar er is iemand die met de vuist op tafel kan slaan. Eindelijk. Want dochter moet nog heel lang naar school. De leerplichtambtenaar vond dat ze betrokken moet blijven tot en met de middelbare school, omdat ook daarvoor op een dag een plan moet zijn. 

Het zou zo fijn zijn als iemand dit gevecht voor ons aangaat! De eerste hobbel is genomen. Duimen jullie mee op een goed vervolg?