Er is een heleboel wat ik nu in meer of mindere mate mis. Ik heb niet zoveel zin om een treurlijst te maken. Dit is tenslotte overmacht: er is geen verweer en geen schuldige. Maar er zijn altijd dingen om naar uit te kijken, ook al weet ik niet wanneer ze gaan gebeuren.
Daarom mijn verlanglijstje:
- Mijn zwangere zusje knuffelen en na een tijdje ook haar baby vasthouden.
- Een hele ochtend of middag alleen thuis zijn.
- Met ons gezin een uitstapje maken, gewoon ergens heen zonder risico's of regels.
- Met de hele familie bij elkaar komen en verhalen vertellen en lachen en lekkere dingen eten.
- Koffiedrinken met vriendinnen.
- Naar de kerk gaan.
Als ik eerlijk ben, zou ik ook weer eens naar de bieb of een grote boekwinkel willen. Niet eens om iets te kopen, maar meer omdat ik me daar zo gelukkig kan voelen tussen zoveel moois wat wacht om door mij gelezen te worden.
En als ik nog eerlijker ben, had ik zelf niet verwacht dat ik die kerk zo zou missen. Ik sla zonder wroeging soms een zondag over. Maar nu mis ik het om onderdeel te zijn van een gemeenschap.
Er is aan geld, goed en tijd geen gebrek. Maar sociale onthouding raakt het meest essentiële deel van mijn leven: samenzijn met anderen.
Alle werkelijk leven is ontmoeting, stelt de filosoof Buber in 'Ich und du'. Daarom voelt het nu alsof ons echte leven volledig op pauze staat, ondanks alles wat nog kan en moet.
Wat staat op jouw verlanglijstje?
Mijn kleinkinderen vasthouden en naar de kerk gaan. En als het kan wandelen zonder mensen zo te moeten ontwijken. vr.gr. Marle
BeantwoordenVerwijderenWat mooi alle werkelijk leven is ontmoeting, ja dat doet mij goed zo klein zinnetje
BeantwoordenVerwijderen