Wij zijn best strikt in het naleven van sociale onthouding. Onze kinderen spelen alleen met elkaar en niet met anderen. Visite komt niet binnen, maar mag voor het raam zwaaien. Slechts één keer per week naar de winkel is prima te doen. Maar na zes weken valt het ons steeds zwaarder.
Ik merk dat ik langzaam steeds iets soepeler word. Zo is deze week mijn zusje in de tuin op visite gekomen met haar zoontje. Hij had al weken niemand gezien behalve zijn ouders. En hij miste onze peuter zo ontzettend. Dus mocht hij in onze tuin met peuter spelen.
Dochter en tweede zoon mogen inmiddels af en toe buiten het hekje spelen. Dan moeten ze wel afstand houden van anderen.
Puber heeft een vast vriendinnetje sinds groep 3. Ze zitten op verschillende scholen, maar blijven elkaar trouw opzoeken. Meisjes zijn 'ieuw', maar dit is anders. Vandaag is hij met haar gaan vissen: buiten en met afstand.
De scholen gaan weer open, die cijfertjes van het RIVM dalen en we snakken naar normaal contact. Toch ben ik bang dat we straks een fikse tweede piek gaan krijgen. De dagelijkse opnames in het ziekenhuis dalen niet onder de honderd, dus het virus waart nog stevig rond.
Iedereen wil vreselijk graag een versoepeling van de regels. Ook wij. Maar de komende twee weken houden we ons nog braaf aan de strikte interpretatie van 'blijf thuis'. Dan kijken we daarna wel naar de cijfertjes.
Mijn grootste angst is dat iedereen nu denkt: het kan wel weer. Straks ligt de ic weer tjokvol als de scholen open zouden moeten. Dikke kans dat ze dan toch maar dicht blijven. Dat lijkt me drama voor alle kinderen en ouders die snakken naar 'normaal'. Dan liever maar even volhouden met de strenge regeltjes...
Hoe streng ben jij voor jezelf of je gezin?
Ik heb nu 2 keer een supermarkt bezocht. Ik koop de vriezer vol, koop lang houdbaar groente en fruit. En pas als ik geen fatsoenlijke maaltijd meer kan koken ga ik weer. Dat is als er rijst met boter en suiker in het zicht komt. Zonder eiwit, zonder groente..
BeantwoordenVerwijderenVerder wandel ik in het bos, waar ik nog niemand ben tegengekomen. Ik neem alleen de grote lanen, met ruimte om afstand te houden en veraf anderen te zien en mogelijk af te slaan.
Ik sta visite toe op eigen stoelen in de achtertuin. Ik blijf binnen, mijn eigen stoel staat binnen, bovenlicht op een kiertje. Als iemand wil drinken zelf meenemen.
Ik zie die versoepeling en het naar school gaan als het moment om het zelf niet te hebben. Mijn baby van 7 maanden heeft al sinds februari niemand anders gezien dan mijn man of mij. Mijn man is ook al weken 24/7 thuis.
Mijn zoontje mist zijn neef en nichtjes. Wij pasten veel op ze voor hij er was en sindsdien was dat zijn vaste oppas adresje (tandarts, kapper, die ene dag dat ons werk 2 uur overlapt). Eigenlijk zijn er vier kinderen hun tweede huis kwijt. Mijn zwager woont in hun camper, hij is agent en kan heel vaak geen afstand houden.. hij is al weken enkel in de avond even voor het raam geweest, boodschappen afgeven en zwaaiend naar zijn vrouw. De kinderen zien hem alleen op het laptopscherm.
De huishoudelijke hulp en tuinhulp komen binnen. Ook één vriendin. Maar strikt met de 1,5 m afstand.
BeantwoordenVerwijderen