Mama, ik wil dood...

'Mama, ik wil dood,' snikte tweede zoon gisteren. 'Alle leuke dingen gaan niet door. Er is niets meer om naar uit te kijken. Niemand weet wanneer het weer gewoon wordt. Ik kan net zo goed doodgaan.'

Ik kan hem niet beloven wanneer het leven weer gewoon wordt. Ik kan hem niets in het vooruitzicht stellen. Ik kan geen enkele garantie geven voor wat dan ook in de toekomst.

Uiteindelijk heb ik zoon op schoot getrokken. We hebben samen gehuild om alles wat niet kan. Daarna hebben we lang geknuffeld. Want wat wel kan: van elkaar houden en dat laten merken.

Zoon mocht het avondeten kiezen. Hij mocht een film kiezen voor 's avonds. Hij trok langzaam weer een beetje bij.
Vandaag heeft hij zijn schoolwerk gedaan en buiten gespeeld. Hij leeft weer bij de dag. Dat is de enige manier om vol te houden.

En ik ben weer begonnen met voorlezen. Gewoon overdag, samen op de bank, in gestolen momenten als de rest iets anders doet. We zijn gestart met De Kinderkaravaan.

Misschien biedt dat ook wel troost: veilig thuis lezen over kinderen die het ook zwaar hadden. Want narigheid is van alle tijden en plaatsen. We zijn het alleen vergeten, omdat we niet beseften hoe goed ons leven was...