vrijdag 31 december 2021

Wat 2021 ons bracht

Aan het eind van het jaar probeer ik toch altijd te kijken naar de fijne dingen. Want er was narigheid genoeg, maar ik wil vooral de vreugde onthouden. Die was er gelukkig ook in overvloed.

Ik ga niet opschrijven dat we allemaal in blakende gezondheid het jaar afsluiten. Want dat is gewoon niet waar. We kregen dit jaar wel diagnoses en hulpmiddelen, zoals de rolstoel en fiets voor dochter. Het klinkt misschien gek, maar daar ben ik oprecht blij mee. 

We leerden ook om als gezin nog beter samen te leven en te genieten van kleine dingen. Spelletjes, muziek, films, mini-uitstapjes, er waren zoveel fijne dingen. We hebben het goed met z'n zessen en daar ben ik ontzettend dankbaar voor.

Een persoonlijk lichtpuntje is dat de kinderen nu allemaal naar school gaan. Tenminste, als de boel open is. Peuter werd kleuter en dat brengt mij meer tijd en rust overdag. Hij is zo gelukkig op school met zijn vriendjes! Kleuter is de eerste van ons gezin die elke dag enthousiast naar school gaat en dat is zo heerlijk om te zien.

In de zomer werd ik gevraagd voor een baan. Dat leverde uiteindelijk de grootste verandering op voor mezelf. Het begon redelijk rustig met een inwerkperiode. Vanaf half januari wordt het echt drukker en vanaf maart hoop ik op een vaste aanstelling voor vier jaar. Ik geniet er enorm van om niet alleen moeder te zijn, nieuwe mensen te ontmoeten en mijn hersens in te zetten voor andere zaken.

Het was het tweede coronajaar. Mijn overgrootvader genas na weken toch van de Spaanse griep in 1918. De oma van mijn oma stierf in 1904 tijdens een epidemie (waarschijnlijk aan mazelen) en liet zes jonge kinderen achter. Rondrazende gevaarlijke virussen zijn niet nieuw. Ze zijn uiteindelijk allemaal onder controle gekomen, door maatregelen en vaccinaties. 

Ik verwacht nog een jaar virusellende en daarna zal het ergste wel voorbij zijn. Zolang we maar gezond en gelukkig blijven, komt het goed. Er is zoveel wat wel kan en om van te genieten.

Voor 2022 wens ik iedereen geduld, oog voor het goede en gezondheid. Ik hoop dat mensen de tijd en aandacht nemen om naar elkaar te luisteren, om hun angst en vreugde en verlangens te delen. Fijne jaarwisseling!

maandag 27 december 2021

Een kitten uitgezocht!

De dag voor kerst mochten we bij het asiel een kitten ophalen. Ja, we hebben al een kat. Een dikke oranje jeweetwel kater. Hij is zo lief, dat de jongens vechten bij wie hij in bed mag slapen 's nachts. Ahum, ja, het hoort vast allemaal niet, maar vooruit. De kat is van tweede zoon, dus uiteindelijk moest puber hem steeds inleveren.

Nu heeft puber een eigen kitten. Een ontzettend schattig actief poesje, dat voorlopig op zijn kamer blijft. Puber is vreselijk verliefd. Hij gamet minder, omdat het poesje moet spelen. Hij komt buiten, om de kattenbak te verschonen. Zijn humeur is enorm opgeknapt. En het poesje zorgt voor afleiding voor het hele gezin.

Er vindt nu een ingewikkeld proces plaats tussen de kat en het poesje. Want zo'n indringer moet voorzichtig geïntroduceerd worden. Inmiddels hebben ze tegelijk in de woonkamer gespeeld. Ik vind het best spannend, want de kat is ruim 7 kilo en het poesje 1,5 kilo. Ik wil dus absoluut geen gevecht tussen hen. Maar tot onze grote hilariteit is onze grote harige reus enorm onder de indruk van dat kleine stuiterballetje. Als de kitten rondspringt, ligt de kat verbijsterd toe te kijken. Als de kitten dichtbij komt, schuift de kat voorzichtig achteruit. We gaan dus in kleine stapjes opbouwen, onder strikt toezicht. Want ze moeten uiteindelijk dikke vrienden worden!

woensdag 22 december 2021

Het wordt een lange winter

Die lockdown is goed te doen hoor. Best gezellig thuis en we hoeven niks. Maar die kou! Het is nog maar december en ik kan er niet meer tegen. 

Bij Ehlers-Danlos kreeg ik gratis wat extra gedoe, waaronder syndroom van Raynaud. De doorbloeding in mijn handen en voeten werkt niet goed. Mijn vingers worden dan eerst wittig, daarna blauw en daarna krijg ik idiote oranje vlekken. Mijn tenen waarschijnlijk ook, maar die zitten permanent in een dikke laag wol tussen oktober en mei, dus dat valt minder op.

Dat betekent in de praktijk dat ik handschoenen draag als het minder dan tien graden is. En extra dikke handschoenen als het bijna vriest. En twee paar als het echt vriest. 

Maar ergens is iets mis gegaan en nu heb ik pijnlijke dikke tenen en een onbruikbare wijsvinger. Nifedipine heb ik geprobeerd, maar in combinatie met dysautonomie/POTS ging dat niet. De huisarts adviseert rustig te wachten tot het warmer is. Het is december...

Ik heb weinig zin om te experimenteren met medicatie, die bij mij vaak net anders werkt dan de bedoeling is. Wat wel uitstekend zou helpen, is zwemmen met dolfijnen op Curaçao. Helaas valt dat net buiten de mogelijkheden.

Een winterslaap tot half april, dat lijkt me het beste. Pandemie over, kou voorbij, ik zou ervoor tekenen!

donderdag 16 december 2021

Voorbereidingen voor de kerstsluiting

Op het moment dat officieel gezegd wordt dat er een drama aankomt met de nieuwe variant, begin ik met rekenen wat we nodig hebben voor een lockdown. Want wc-papier en paracetamol heb ik standaard op voorraad, maar niet alles.

Ik gok op dinsdag een persconferentie en na kerst strengere maatregelen. Tweede zoon moet zaterdag nog geknipt; de rest is vorige week al geweest. Kleuter heeft binnenkort nieuwe schoenen nodig, dus dat moet morgen. Mijn snowboots zijn uit elkaar gevallen, dus die wil ik ook alvast kopen. Een stapel printerpapier en inktpatronen is handig, net als een geheime voorraad viltstiften. Ik moet de verbandtrommel en medicijnkast nog even checken. Verder zullen de supermarkten wel open blijven.

Ik denk dat we een nieuwe hoge golf krijgen. Ik hoop dat deze variant meevalt, maar de zorg heeft het al zo zwaar. Er kunnen geen 600 gewone en 100 ic patiënten bij. Al helemaal niet  per dag. Nog afgezien van de overbelasting van de huisartsen. 

Geloof me, ik ben er ook klaar mee. Maar het enige wat werkt, is in een holletje kruipen en je isoleren tot het over is. En vanuit mijn holletje probeer ik iets te bedenken om toch voor anderen te kunnen doen. 
Vorig jaar hebben we aan alle ouderen in onze buurt zelfgebakken koekjes uitgedeeld. Voor dit jaar broed ik op iets simpelers met waxinelichtjes en een kaartje. Dan hebben we komende week iets te doen en kunnen we hopelijk mensen opvrolijken.

Doen jullie iets voor anderen met kerst? En hebben jullie tips voor een simpele kerstknutsel waar je er 100 van kunt maken?

dinsdag 14 december 2021

Voorbereidingen voor de kerstvakantie: kinderboeken!

Mijn inschatting is dat de basisscholen heel lang kerstvakantie krijgen. Jammer voor kleuter, maar de andere drie vinden het prima. Het betekent wel dat dit mijn laatste weekje rust in huis is. Dus ik ben van alles in mijn hol aan het slepen voor een nieuw rondje winterslaap met het hele gezin. Als ik fatsoenlijke premiers hoor over omikron, komt er een drama aan wat een tijdje gaat duren.

Dus kocht ik voor de kinderen alvast boeken voor onder de boom. Ik heb mij meer dan een uur uitstekend vermaakt in de boekwinkel. Het eindigde met een hoop keuzestress, want het liefst koop ik dan de winkel leeg. Kleuter krijgt De drieling, van Corien Oranje. Dochter krijgt De bullenbak baas, van Marte Jongbloed. Tweede zoon krijgt De veger, van Jonathan Auxier. Puber krijgt Hele verhalen voor een halve soldaat, van Benny Lindelauf.

Verder trok ik vandaag alvast de bibliotheek een eindje leeg. Ik ben de gelukkige bezitter van vijf pasjes, dus dat zijn maximaal 50 boeken. Dochter heeft een nieuwe serie ontdekt, Avonturen op Eenhoorneiland, dus ik nam vandaag deel 2, 3 en 4 mee. Tweede zoon las ademloos De laatste wilde dieren van Piers Torday, dus voor hem nam ik deel 2 en 3 mee. Voor puber haalde ik een nieuw boek van Rick Riordan, Dochter van de diepzee. En voor kleuter een stapel boeken over de brandweer en de natuur. 

We gaan er gewoon alweer het beste van maken...

vrijdag 10 december 2021

Wanneer ben je mantelzorger voor je kind?

Er is in onze stad een actie om geld op te halen voor een meisje met een beperking. Dan kan ze voor de derde keer met haar ouders en broertje naar Curaçao voor dolfijntherapie. Ik gun het ze van harte, maar het zette me wel aan het denken. Ons gezin zou ook enorm opknappen van drie weken Curaçao, zelfs zonder dolfijnen. Het komt echter niet in me op om waar dan ook hulp of sponsors voor te vragen.

Daarna vroeg ik me af: ben ik eigenlijk mantelzorger? Waar ligt de grens tussen gewoon zorgen voor je kind en extra zorgtaken? 
Wat ik kan vinden op internet, gaat meestal over extra zorg leveren, meer dan 8 uur per week, meer dan drie maanden. En dat hoeft niet alleen fysieke hulp te zijn, dat kan ook psychisch ondersteuning zijn bij een depressie.

Ik heb iedere week wel een uurtje gesprekken en geregel voor dochter. In slechte weken soms iedere dag: met school, revalidatieteam, diëtiste en psycholoog. Haar zwemles valt onder hydrotherapie, omdat het niet gericht is op een regulier diploma. Om de week breng ik haar naar het revalidatieteam. 
Na de paardrijles kan dochter vaak niet meer lopen van moeheid. Dan draag ik haar naar boven en help ik haar met douchen en aankleden. Officieel is het een sport, maar het is in plaats van fysiotherapie.
We hebben hulpmiddelen van verschillende instanties, zodat ik regelmatig aan de telefoon hang met de leveranciers van rolstoel, fiets en schoenen. 
Ik moet dochter vaak helpen om haar brood klaar te maken of om te eten. Dat kost dan teveel kracht of energie. En ik moet steeds monitoren of ze wel goed genoeg eet.
Ik moet op woensdag en vrijdagmiddag thuis zijn, omdat ze dan te moe is voor school. Dat zijn eigenlijk ook zes zorguren die ouders van andere achtjarigen niet hebben.

Wat het zwaarste is, ligt eigenlijk meer op psychologisch vlak. Want ik ben een groot deel van de dag aan het inschatten hoe moe dochter is, wanneer ze moet rusten en hoeveel activiteiten ze aankan. Dochter is vaak boos en verdrietig als ze moet uitrusten, dingen niet kan en merkt dat ze anders is. Het kost veel tijd en mentale energie om door haar depressieve gedachten te breken en haar te kalmeren en te troosten.

Ik doe mijn best om al mijn kinderen evenveel liefde en aandacht te geven. Ik knuffel hen evenveel en lees hen misschien nog wel meer voor (behalve puber). Ik praat met ze en luister naar ze. Maar juist daardoor heb ik een dagtaak aan de zorg voor vier kinderen.

Ik noem mezelf nooit mantelzorger, of ouder van een 'zorgintensief kind'. Maar als ik zo mijn opsomming lees, ben ik dat eigenlijk wel...

donderdag 9 december 2021

Quarantaine dagboek: dag 10 en klaar

Gisteren was onze laatste dag met z'n allen thuis. We hebben schoolwerk gedaan, geknutseld en de kinderen hebben zich grondig verveeld.

Vandaag mocht iedereen weer naar school. Kleuter danste door de klas als een kalfje in de wei. Hij was zo ontzettend gelukkig. Er lagen nog kruidnootjes en een kadootje van Sint. Al zijn vriendjes waren er en hij heeft heerlijk gespeeld.

Dochter had totaal geen zin. De donderdagjuf is niet zo aardig. Bovendien wist die niks van  de uitrust afspraken. Maar ze kwam redelijk ontspannen uit school.

Twee zoon was bijna net zo blij als kleuter. Hij gaat alleen voor de gezelligheid naar school. Qua niveau kan hij allang naar de brugklas. Ondanks het mondkapje had hij een fijne dag.

Puber was moe. Hij is al die prikkels van school een beetje ontwend. Dat maakt het extra zwaar als hij weer in de klas zit. Bovendien moet er nog heel hard gewerkt worden.

Ik genoot van een dagje rust. Ik heb het beddengoed van puber gewassen, nu hij eindelijk uit zijn bed was. Het allerfijnste was om in mijn eentje door de boekwinkel te wandelen. Morgen nog een ochtendje stilte en dan weer weekend.

dinsdag 7 december 2021

Quarantaine dagboek: dag 9, even ontsnappen

Vandaag ben ik even ontsnapt naar de winkel. Gewoon lopend, met twee boodschappentassen. O zalige stilte en rust!

Daarna dacht ik te gaan douchen. Beneden dus dochter en kleuter achter een filmpje gezet met drinken, een koekje en instructies. Na tien minuten kon ik naar boven. Daar liep tweede zoon vast met zijn thuisschool, dus weer beneden mijn laptop opgehaald en hem geholpen. 

Naar de badkamer: schone handdoeken op. Die waren wel gewassen, maar het proces loopt deze dagen vast, dus die lagen bij de droger. Naar de zolder. Daar kwam puber tevoorschijn, die honger had en koek wilde en een huiswerktip. 

Naar beneden, omdat kleuter en dochter een conflict hadden. Naar zolder, met de koek voor puber. Naar de badkamer, waar tweede zoon toch een vraag kwam stellen over breuken. 

Naar beneden, omdat de kat klaaglijk mauwde over brokjes. Gelijk maar even gepreekt tegen dochter en kleuter. En dan eindelijk naar de badkamer om te douchen.

Nou, dat geeft wel een mooi beeld van hoe productief mijn dagen zijn.

Ook aan deze dag kwam weer een einde. Morgen met frisse moed verder!

maandag 6 december 2021

Quarantaine dagboek: dag 8, de kerstboom

Vanmorgen deden de oudste drie braaf hun schoolwerk. Kleuter legde een nieuwe puzzel, deed memory, tekende en liet zich lekker voorlezen. Ondertussen probeerde ik nog wat in huis te poetsen en telefoontjes te plegen. Er moet altijd zo ontzettend veel geregeld worden met vier kinderen.

Vanmiddag mochten de jongste drie de kerstboom neerzetten. Ik groef hem op achter een luik en zette hem in elkaar. Tweede zoon is al tien jaar chef versiering. We zijn super duurzaam bezig: al tien jaar dezelfde boom en grotendeels dezelfde ballen. 

Kleuter was een beetje verdrietig dat Sint weer vertrokken was. Geen kadootjes meer, geen sinterklaasjournaal, echt jammer. Hij was blij verrast toen ik vertelde dat er met kerst onder de boom voor iedereen een boek komt. Vandaag heeft hij dus erg goed geholpen met versieren; hij glitterde ervan. Bij het naar bed gaan vroeg hij of de boom na morgen mocht blijven. Jazeker, een hele maand. Maar de kadootjes komen pas aan het eind van de adventsslinger. En na de dag met het vuurwerk gaat de boom weer weg. Vuurwerk? Kwam dat ook nog? December is een magische maand als je vier bent!

Als je elf bent, is coronatijd minder. Tweede zoon is soms zo verdrietig over alles wat niet doorgaat. Dit jaar zou zijn afsluitingstijd van de basisschool zijn, met allerlei feestjes en 'laatste keer'-activiteiten. Hij voorspelt straks zijn derde verjaardag in lockdown. Ik probeer hem dan te troosten. Want iedere pandemie gaat ooit voorbij, al kan het nog een jaartje duren. En knipperlichtschool is beter dan school dicht, voor hemzelf dan. Andere kinderen hebben het nog veel zwaarder, zoals in Jemen of Afghanistan. Dat relativeert een beetje. 

Ik vind het sneu dat kinderen nu het vertrouwen verliezen in hun toekomst. Want ze zijn niet dom. Ze zien hoe de volwassenen de toekomst verknoeien qua klimaat. Ze zien dat regeringen voor de zeer korte termijn gaan qua pandemie en solidariteit. Ik denk soms dat onze kinderen daar veel meer schade van ondervinden dan door een leerachterstand. Want mijn kind is daarin vast niet de enige.

zondag 5 december 2021

Quarantaine dagboek: dag 7, zondag

Vanmorgen sliep kleuter heerlijk uit, tot half negen. Ideaal, zo'n pamper. Want wij sliepen daardoor ook uit. Het was een fijn begin van een ontspannen stil dagje.

Ik knutselde met zwart papier en vliegerpapier adventskaarsen voor op het raam. Ik word namelijk heel blij van kerstversiering. Knutselen helpt mij ook om te ontspannen. En de donkere dagen voor kerst zijn meestal zwaar...

We zijn lid van een fijne gemeente, maar online een kerkdienst kijken met het gezin is, nou ja, een uitdaging. De dienst is voorspelbaar en saai, qua beeld. We keken daarom vandaag voor een keertje een andere dienst. 
Het was inspirerend en maakt me blij. We keken naar Mozaiek0318. De voorganger (ook SEH-arts) sprak over Rouw, bouw en wees trouw. Absoluut een aanrader om te kijken!

Morgen blijven de kinderen nog thuis. Puber wil liever online school. Dochter snift nog en de andere twee moeten deze week nog in quarantaine blijven. Saai hoor!

zaterdag 4 december 2021

Quarantaine dagboek: dag 6, testen

Vandaag zijn we met puber naar de teststraat gereden. Want gevaccineerden mogen op dag 5 testen of ze immuun zijn. En ja, we zijn alledrie negatief getest!
Ondanks uitgebreid knuffelen met dochter, heeft ze ons niet besmet. Ik denk dat onze vaccinaties werken. 
Dochter snift nog en hoest, maar het gaat al beter. Woensdag was ze ook echt kortademig en vandaag kon ze weer blokfluiten. 
Op een zelftest was dochter nog positief vandaag, dus ze draagt nog steeds voldoende virus bij zich om besmettelijk te zijn, ook voor ons. We hebben besloten om daarom nog even voorzichtig te zijn met naar buiten gaan.

Nu nog afwachten of tweede zoon en kleuter corona krijgen. Kleuter was wel wat huilerig vandaag. Dat kan ook komen van zijn beroerde nacht. Drie keer in bed plassen, dat was niet helemaal het plan. Vanavond was zijn bed wéér nat, dus ik heb hem daarna gewoon een pamper aangedaan. Als er betere tijden komen, heb ik hopelijk meer energie om door te zetten.

Van Sint kregen we Wingspan. Het lijkt een enorm gecompliceerd bordspel, maar door de duidelijke handleiding was het vanavond gelijk leuk. Echt iets voor ons: over vogels, met verschillende strategieën en zonder dat je elkaar echt pest. (Bij Risk eindigden de dobbelstenen de laatste keer achter de piano.) Bij Wingspan draait het minder om geluk en kies je vooral je eigen koers. 

Zo'n dagje zonder verplichtingen is eigenlijk ook best relax!


vrijdag 3 december 2021

Quarantaine dagboek: dag 5, de grote zak

Het schoolwerk voor deze week is af. Iedereen heeft vandaag een keer gehuild. We hebben gelezen uit 'Pluk redt de dieren' en een film gekeken. Er is een hoop lekkers gegeten. En er is weer een dag quarantaine voorbij.

Vandaag vierden we alvast pakjesavond. Dan kunnen ze weer met iets nieuws spelen morgen. Bovendien is de stress er dan gelijk af. Kleuter begon steeds meer te kijken of het al donker werd buiten. En na het Sinterklaasjournaal kreeg ik een appje dat de zak op zolder stond. Hoera!!!

Het meeste plezier beleef ik altijd aan het schrijven van de gedichten. Beetje kritisch, beetje plagen en een hint naar het kado. Verder krijgen ze altijd iets lekkers, iets wat ze nodig hebben en iets om mee te spelen. 

Kleuter werd tamelijk zenuwachtig van zijn gedicht. Want hij moet van Sint leren om zijn korstjes op te eten, avondeten proeven én 's nachts zonder pamper leren slapen. Gelukkig kreeg hij ook een auto van de Paw Patrol en nieuwe laarsjes. En hij kreeg nieuwe onderbroeken van Sint.

Vanavond is Kleuter zonder pamper naar bed gegaan. Met een nieuwe onderbroek van Sint. Daar gaat hij dus echt niet in plassen, heeft hij zich heilig voorgenomen. Als dat lukt, heb ik het beste sinterklaaskado in jaren!


donderdag 2 december 2021

Quarantaine dagboek: dag 4, een surprise

Vandaag werden we zowaar gebeld door iemand van de GGD. Of we al wisten dat dochter corona heeft. Ze hoefden niet te weten waar ze besmet was. Ze gaven alleen aan dat er een mail kwam met leefregels. Beetje laat. Of dochter nog een onderliggende aandoening had? Jazeker. O, maar kinderen zijn nooit risicogroep, dus geen probleem. Zo'n callcentermiep is ook maar de boodschapper, dus ik heb haar maar vriendelijk bedankt.

We hebben ook de surprise van dochter afgemaakt. Tip van de dag: doe geen papier maché om een mooie vaas. Uiteindelijk heb ik stiekem de surprise in drie stukken van de vaas geknipt en aan elkaar geplakt met extra papierstroken. Vette laag zilver uit een spuitbus erop en klaar. Er was een mail van de schooldirecteur dat als je kind ziek is of in quarantaine zit, je de surprise zelf op school mocht brengen op donderdagmiddag. Dan mag je op vrijdag zelf je surprise komen ophalen. We hebben het ding toch maar aan de buren meegegeven...

Vanmiddag belde er opeens een docent van puber. Waar de jongen uithing, want hij moest een toets maken vandaag. Tsja, hij zat op zolder in quarantaine. O, ja, dan was het geen spijbelen en moet de toets maar een ander keertje. Het computersysteem gaf niet aan dat puber online aanwezig is ipv fysiek. Ik hoop nu dat het ook betekent dat puber iets doet voor school.

Ik merk wel dat ze elkaar een beetje zat raken. Verveling maakt vervelend, zeg maar. Gelukkig gaan we morgen al pakjesavond doen, zodat ze beetje nieuw speelgoed hebben. Nu nog een momentje vinden om stiekem gedichten te schrijven, want dat is mijn deel van de pret.

Ik weet wel weer waarom ik het zo fijn vond dat ze nu eindelijk allemaal naar school gingen. Het valt niet altijd mee om van 7.00 tot 22.30 in touw te zijn. Zelfs als ik op het toilet zit, jodelt er direct ergens iemand om mama. Nog een dagje, dan is het weekend. Ga ik fijn een uurtje in mijn eentje op mijn slaapkamer zitten!

woensdag 1 december 2021

Quarantaine dagboek: dag 3, een monster

Vandaag deden de oudste drie eindelijk weer schoolwerk. Want pas bij een officiële quarantaine krijg je de schoolboeken mee. Dat vult gelijk een paar uurtjes van de dag.

De klas van tweede zoon is vandaag naar huis gestuurd, omdat er teveel kinderen thuis zitten: besmet of in quarantaine. Nu is het sinterklaasfeest ook uitgesteld, dus tweede zoon is enorm opgelucht. Hij is ook veel gezelliger nu.

Dochter snottert, hoest, heeft wat minder lucht en is ongezellig. Er kwam een mailtje van de GGD, dat ze positief getest is en dat we niet gebeld worden. Dat doen ze alleen bij risicogroepen. Informatie mogen we zelf op de website opzoeken; contacten mogen we zelf bellen. Tot zover het bron- en contactonderzoek...

Kleuter speelt en knutselt en kijkt filmpjes. Soms zijn die waarschijnlijk iets te spannend. Iedere avond moeten we de monsters onder zijn bed wegjagen. Maar vanavond was hij na een uurtje slapen opeens volledig in paniek. Er zat een monster lawaai te maken onder zijn bed!

Onze grote dikke oranje jeweetwel-kater had de deur van kleuter open geduwd. Daarna was hij onder het bed in een legobak gekropen. Gelukkig zagen we twee oortjes er bovenuit steken, zodat we het monster konden weghalen. 

Zo beleven we zelfs in quarantaine avonturen!

dinsdag 30 november 2021

Quarantaine dagboek: dag 2, testen

Vanmorgen mochten we gezellig met z'n zessen naar de teststraat. Allemaal twee stokjes in ons hoofd gekregen. Ik trof een bijzonder hardhandige dame en kreeg een bloedneus. Kleuter huilde na afloop  omdat de kanjerdiploma's op waren. Toen begon het wachten.

Ik maakte soep. Ik las kleuter voor, 'Kleine zwerver' van W.G. van de Hulst. Ik verbaasde me over de slagersknecht en de bakkersknecht op de fiets. Ik bestelde prompt bezorgpizza als avondeten. Ik beslechtte talloze conflicten en draaide een was.

Om zes uur kwamen de eerste uitslagen. Drie keer negatief. Om kwart over zeven kwamen de volgende uitslagen. Alleen dochter test positief.

Tot nu toe valt het mee. Dochter is verkouden, hoest inmiddels wat meer en heeft verhoging. Ze is ook stontvervelend, dat wel. 

Nu maar afwachten wie er wanneer positief gaat testen. We kennen horrorverhalen van om de beurt corona krijgen, maar tot kerst in quarantaine is wel de ultieme nachtmerrie.

Dank voor het meeleven. We maken er wat van!

maandag 29 november 2021

Quarantaine dagboek: het begin

Halverwege de ochtend kregen we een berichtje: vriendinnetje van kleuter had een positieve zelftest. Tweede zoon had gisteren een negatieve GGD-test, maar dochter en ik bleken een positieve zelftest te hebben.

Puber mocht gauw naar huis komen. Kleuter mocht gauw opgehaald door papa. Deze drie hebben een negatieve zelftest. 

Nu beginnen we dus aan onze quarantaine periode. Vandaag is dag 1 voor dochter en mij. Als we geen klachten meer hebben, mogen wij maandag weer naar buiten.

Morgen gaan we met z'n allen naar de teststraat, om te kijken wie er inmiddels besmet is. Dan mogen de negativelingen op dag 5 weer testen. Als er dan een positieve test bijkomt, mogen de negativelingen op dag 10 weer testen. Net zo lang tot iedereen corona heeft gehad. Want met zes mensen in een huis is isolatie een illusie.

Gelukkig komen morgen de boodschappen. Ik had alles voor sinterklaas al in huis. Er ligt een berg knutselspullen. Het is nu vooral hopen dat we niet heel ziek worden...

vrijdag 26 november 2021

Wat kun je zelf nog doen?

Dit wordt ons niet ontnomen: lezen

en ademloos het blad omslaan,
ver van de dagelijksheid vandaan.

Ida Gerhardt

Somber word ik ervan, alle besmettingen om ons heen, instortende zorg en een regering waarover ik beter kan zwijgen.
Inmiddels is alles in huis voor Sinterklaas. Straks nog kerstboeken inslaan voor onder de boom. Dan een massa boodschappen halen en klaar voor de winter die komt.

Ik probeer mijn wereld kleiner te maken, met fijne dingen binnen. Kleuter gaat naar school, dochter gaat af en toe, tweede zoon is thuis omdat hij hoest en er klaar mee is. Puber is gevaccineerd, net als vrijwel iedereen in zijn klas, dus die gaat zijn eigen gangetje: school, bijbaantje, thuis.

Gelukkig zijn er boeken, om te ontsnappen naar andere werelden. Voor kleuter las ik Frederick voor, van Leo Lionni. Over een muis die geen voedsel hamstert voor de winter, maar zonnestralen, kleuren en woorden. Heel inspirerend!

Ik wens jullie warmte en wijsheid deze dagen.

zondag 21 november 2021

Van nutridrink naar gezondheid

Dochter wilde geen vieze nutridrink meer. Want ze wil niet ziek zijn. Ze wil niet moeten aankomen en ze bleef maar bezig dat ze niet dik wil worden. Liefst wilde ze ook het ontbijt overslaan, want in de ochtend eten is lastig. Dat levert uiteraard strijd op, want van mij moet ze genoeg eten.

Gelukkig was het precies tijd voor de diëtiste. Dochter vertelde waar ze mee worstelde. Ah, die fase, zei de diëtiste tot mijn opluchting.

Eerst kreeg dochter uitleg over groeicurves. Lengte plus 1, gewicht min 1, dus lengte/gewicht verhouding is min 2. Als ze nu een halfjaar in de lengte doorgroeit,  maar in gewicht gelijk blijft, daalt ze onder de min 2,5 lijn. 'En dan raken je spieren slap, dan kun je niet meer goed zwemmen en paardrijden. Dan werken je hersens minder goed en haal je slechtere cijfers.' Dochter snapte het.

Daarna kreeg dochter een knutselpakket over magische stofjes mee. Nu weet ze welke bouwstenen haar lichaam nodig heeft én waarvoor. Ze kreeg ook een schijf van vijf voor iedere maaltijd. Ze kijkt nu drie keer per dag of ze uit alle vakjes iets eet. Want dat heeft ze nodig.

Onze diëtiste is geweldig. We zijn uit het verhaal van ziek-aankomen-drinkvoeding gestapt. Nu beginnen we aan gezond-eten-groeien. Ik zie bij dochter de klik in haar hoofdje. De weegschaal is verstopt en we gaan proberen haar gezond te laten groeien!

zondag 31 oktober 2021

'Lampje' stak een lichtje aan

De afgelopen weken waren pittig voor dochter. Verplicht uitrusten is zo stom. Gelukkig ontdekte ik dat we konden luisteren naar 'Lampje', voorgelezen door de schrijfster Annet Schaap. 

Dochter vond het niet altijd leuk, weer op de bank of in bed gaan liggen. Maar na twee zinnen ontspande ze al en dan lieten we ons samen meeslepen in het verhaal. Vaak wilde ze zelfs niet meer stoppen met luisteren. We hebben zes uur geluisterd samen en dat was ontzettend fijn.

Vandaag was de beloning voor al die uren rust. Of de bekroning van het verhaal, eigenlijk. We zijn samen naar het theater geweest, naar de voorstelling 'Lampje'. Dochter was nog nooit in de schouwburg geweest, dus ze vond het spannend of het wel leuk zou zijn. 

Het is een heerlijke voorstelling, met fijne liedjes. Dochter zat te stralen en te lachen en haar adem in te houden tegelijk. Ze kwam halverwege op schoot, omdat zitten lastiger werd, maar ze bleef genieten. 

Op de terugweg regende het snoeihard. Dochter fietste zingend door de plassen. Nu ligt ze zingend in bad uit te rusten. 

Dit zijn de dingen die het leven de moeite waard maken. Letterlijk. Ik hoop dat we daar nog lang op kunnen teren. 

Lampje stak niet de vuurtoren aan, maar wel een lichtje in dochter!

vrijdag 29 oktober 2021

Tranen in de soep: GGZ

Gisteren belde de hoofdpsycholoog over dochter. Ze kan volgende week starten bij de GGZ. We zijn al even bezig met de aanmelding en hadden vorige week een overleg met GGZ en revalidatieteam. Maar nu is er dus per direct een plekje geregeld.

Ik stond na het telefoontje huilend in de erwtensoep te roeren. Want ja, het is fijn dat er professionele hulp komt voor dochter en daarmee voor ons. Maar blijkbaar schatten ze in dat het hard nodig is. Terwijl ze nu minder vaak dood wil dan vorig schooljaar. Ik wist niet meer of ik huilde van opluchting of van verdriet.

Het valt niet mee om anders te zijn. Het is zwaar als je steeds niet mee kan doen. Het is om woest en verdrietig van te worden, als je hoofd wil en je lijf steeds op is.

Het leven is behoorlijk intensief deze dagen.

maandag 18 oktober 2021

Lekkerste vegetarische maaltijden

In ons gezin zijn de meningen verdeeld over vlees eten. Puber en papa eten graag vlees, maar tweede zoon en dochter hebben er geen interesse in. Kleuter eet meestal geen avondeten, of alleen het vlees. (Hij is kerngezond, dus hij zoekt het maar uit verder.) 

Qua klimaat en dierenleed is vegetarisch eten natuurlijk beter, dus het compromis is nu dat we op zondag duurzaam vlees eten. De rest van de week mag ik puzzelen op het menu. 
Puber werkt twee avonden vanaf 18.00 en papa of tweede zoon zijn dan vaak nog niet thuis. Dus het eten moet goed op te warmen zijn die dagen.
De zwemlesdag gaat ook een uitdaging zijn, want dan kom ik 17.00 thuis, moet puber om 18.00 werken en moet ik 's avonds nog energie over hebben voor een lange vergadering. Dus dat betekent vooruit koken en opwarmen.
Maar wat eet je dan?

In ons gezin zijn wraps erg geliefd, met een bonenmengsel erin en vooral veel geraspte kaas erop. 
Zelf ben ik fan van vega lasagne, vooral omdat ik dan een dubbele portie maak en de tweede dag niet hoef te koken. Dat geldt trouwens ook voor gepureerde maaltijdsoep.
Shaksuka vinden de kinderen gelukkig ook nog goed te doen, waarbij ze vooral de broodjes waarderen.
Ik maak vaak stamppot met seizoensgroente, met daarin linzen of witte bonen voor extra eiwitten. Vleesvervangers bevatten vooral troep, dus die eten we nooit. 

Wie heeft er nog favoriete vegetarische gerechten die je goed vooraf kunt klaarmaken?

maandag 11 oktober 2021

Eindelijk zwemles

Dochter heeft ruim een jaar op zwemles gezeten. Ze vindt zwemmen heerlijk en was erg blij toen ze mocht starten. Ze is motorisch best vaardig, dus de verschillende technieken kreeg ze goed onder de knie. Maar het zwembad was koud, zodat ze vaak eerder onder de douche werd gezet omdat ze helemaal blauw werd. Bovendien had ze de dag na zwemles meestal koorts, puur van vermoeidheid. Toen ze niet naar het diepe bad mocht omdat ze daar de overkant niet haalde, was ik er klaar mee. Dochter had niet de kracht om echt te leren zwemmen en hoewel we nog geen diagnose hadden, wist ik dat dit niet vanzelf goed ging komen.

In januari hebben we aangegeven bij het revalidatieteam dat dochter veilig moet leren zwemmen. Deze maand was het dan zover: observatie in het zwembad. We hoorden gelijk na afloop dat dochter inderdaad mag starten, direct na de herfstvakantie. Het is in een heerlijk warm bad, een kwartiertje rijden maar. 

De zwemjuf benoemde direct dat dochter 'ontzettend hypermobiel' is. Als ze op haar buik zwemt, kost het haar zoveel kracht om haar hoofd boven water te houden, dat ze bijna niet vooruit komt. Op haar rug gaat het beter gelukkig. De zwemles is individueel, dus een juf per kind. Zodra dochter aangeeft dat ze ergens pijn heeft, kunnen ze even stoppen of iets anders oefenen.

Het revalidatieteam kan niet beloven dat dochter een regulier ABC-zwemdiploma gaat halen. Maar ach, dat hadden we zelf al jaren geleden bedacht. Het doel van deze zwemles is dat dochter niet meer verdrinkt en hopelijk wat spierkracht opbouwt. De zwemjuf beloofde zo nodig zelf een papier te printen, 'want sommige kinderen vinden een diploma zo belangrijk.' De juf belde twee dagen later om te horen hoe het ging met dochter, of ze niet te moe was en geen koorts of oorontsteking kreeg. 

Alles voor het kind, met maatwerk en begrip: we gaan hier vast een prima tijd hebben!

woensdag 22 september 2021

Hoe fijn het is om weer te werken

Acht jaar geleden stopte ik met mijn baan, omdat ik thuis voor drie kinderen wilde zorgen. De oudste twee deden het slecht met naschoolse opvang en minder werken was geen optie.
Het pakte goed uit, want kind nummer drie bleek extra zorg nodig te hebben en dat kon ik bieden.

Drie jaar geleden was ik zo klaar met thuis zitten, dat ik besloot een opleiding te doen. Een eenjarige master, inclusief deeltijdbaan als stage. Gelukkig kon mijn man veel ouderschapsverlof opnemen, zodat hij meer zorgtaken kon doen. Het was een afschuwelijk pittig jaar, maar ik heb wel een masterdiploma gehaald. 

Dochter bleek zo vaak ziek te zijn, dat daar eigenlijk geen baan bij paste. Dus na dat jaar stopte ik weer. Gelukkig, want toen de lockdowns kwamen, konden wij dat prima oplossen. Het was geen feestje hoor, iedereen thuis, maar absoluut geen drama.

In september ben ik begonnen met een nieuwe job. Ik ben er voor gevraagd, ik word er ontzettend enthousiast van én het is vooral 's avonds. Het is zo fijn om andere volwassenen te spreken. Het is heerlijk om mijn hersens weer te laten kraken. Ik ben ontzettend blij dat ik iets naast mijn gezin kan doen!

zondag 19 september 2021

De balans opmaken na drie schoolweken

Nu de kinderen allemaal op school zitten, zou ik zo ongelooflijk veel vrije tijd krijgen. Ik beloofde mezelf dat ik achterstallige klusjes in huis zou doen. En ik begon met inwerken voor mijn nevenfunctie, dus twee of drie avonden vergaderen.

Week 1: puber nog twee dagen thuis, maar wel twee halve dagen én een hele dag voor mezelf.
Week 2: puber en tweede zoon een dagje ziek thuis, maar wel twee hele en twee halve dagen voor mezelf.
Week 3: dochter de hele week ziek thuis, inclusief wat schoolwerk doen, puber deels thuis met een zwaar gekneusde pols.
Voor week 4 staan een vrije ochtend voor kleuter en een extra vrije dag voor alle kinderen gepland. Hopelijk drie hele dagen voor mezelf!

Qua achterstallige klusjes is nog niks gebeurd. Vergaderingen voorbereiden moet in losse kwartiertjes. En bijslapen van een week gebroken nachten is ook nog niet echt gelukt.

Dochter heeft inmiddels antibiotica voor haar oorontstekingen. Als ze snel weer ziek is, wil ik weer terug naar een dagelijkse onderhoudsdosering. Want ze is nu tien dagen ziek geweest en afgevallen, van een gewoon virusje waarvoor de rest van het gezin letterlijk alleen even de neus ophaalt.

Dochter is wel verwend. Ze kreeg post! Twee mensen kwamen een klein kadootje brengen. Van ons kreeg ze een puzzelboekje en een tekenblokje. Ze mocht nieuwe spelletjes op de tablet zetten. En ze krijgt extra lekker eten om weer aan te komen. 

Dank voor alle tips in reactie op mijn vorige blog. Dochter heeft ontzettend hypermobiele vingertjes, dus ze heeft snel pijn van handwerken, kleuren en schrijven. Vingerhaken ga ik haar volgende keer leren en zichzelf verhalen vertellen kan ze gelukkig al goed. Ik ontdekte dat ze samen zingen ook leuk vindt, net als wetenschapspodcasts. 
Ik ga nog op zoek naar tweedehands magnetische spelletjes, vooral smartgames. Dan kan ik een mandje vullen met anti-verveel spullen.
Maar ik hoop vooral dat we voorlopig weer gewoon iedereen naar school kunnen brengen!

zondag 12 september 2021

Wat kun je doen als je op de bank moet liggen?

Dochter ligt iedere dag een uurtje of twee op de bank. En ze verveelt zich suf. Op school ligt ze twee keer een poos te lezen op haar zitzak, dus dat heeft ze al gedaan. Televisie kijken is vaak niet boeiend, Netflix heeft ze uit, haar luisterboeken en NPO ook grotendeels. Spelletjes op de tablet zijn ook niet echt boeiend meer. 

Eigenlijk is het probleem natuurlijk dat dochter te moe is voor iets leuks. Ze kan altijd honderd dingen bedenken waarbij je moet bewegen. Maar na twee schoolweken heeft ze het eerste virus al te pakken, dus ligt ze sinds vrijdagochtend het grootste deel van de dag ziek op de bank. Met paracetamol en inmiddels ibuprofen speelt ze af te toe een poosje, tot de medicatie uitgewerkt is. Ze haalt nu zeker de acht uur liggen overdag...

En wat kun je dan doen op de bank? Vanmorgen heeft dochter leren punniken. Ze krijgt er wel heel zere handen van, maar het is even leuk. Ze heeft Twisty Pets, waarmee je kunt friemelen en spelen. Maar kleuren of tekenen werkt niet echt. Want ze moet echt uitrusten en niet haar handen, armen en rug verder belasten.

Wat kun je als meisje van acht nog meer doen als je moet uitrusten? Wie heeft de gouden tip?

woensdag 8 september 2021

Ruttische roulette

De scholen zijn weer begonnen en ik ben blij dat mijn kinderen daar met plezier naar toe gaan. Toch voelt het iedere dag alsof ik ze onbescherm een gevaarlijke jungle instuur.

Week 1, dag 3: besmette ouder bij tweede zoons klas, maar kind negatief, dus geen quarantaine voor zoon.

Week 1, dag 4: besmette zus bij dochters klas, maar kind negatief, dus geen quarantaine voor dochter.

Week 2, dag 6: juf van dochter in quarantaine om besmette huisgenoot (blijkbaar niet-gevaccineerden). Dus een weekje dagelijks een andere invaljuf.

In de media zeggen Illy en Bruijning dat alle kinderen nu gewoon corona gaan krijgen. Een deel komt in het ziekenhuis en een deel krijgt longcovid en een paar gaan dood. Maar dat is beter dan steeds veilig thuis zitten.

Straks hoeven alleen nauwe contacten in quarantaine. Ooit 26 kinderen in een hokje gezien? Onze school is zo vol, de gangen zijn zo smal, de trappen zijn zo krap en in de pauze spelen alle klassen door elkaar op een klein plein. Op de wenmorgen in juli was er 1 kleutertje met waterpokken. Daarna kregen ongeveer alle niet-immune kinderen het: ik telde er zo 50 op vier kleuterklassen. Ik verwacht dat het met corona niet anders gaat.

Mijn kinderen hebben een hoger risico op ernstig ziek worden. Bovendien gun ik niemand longcovid of erger. Toch mag ik ze niet thuis houden en niet vaccineren. 

Wat kan ik nu nog anders doen dan afwachten tot ze ziek worden en bidden dat het meevalt?

maandag 30 augustus 2021

Allemaal naar school!

Na veertien jaar zitten nu eindelijk alle kinderen op school. Peuter heet vanaf nu Kleuter! Hij is nog geen vier, maar wel bijna, dus hij mocht gewoon starten vandaag. 

Tweede zoon stuitert al dagen door het huis. Hij ontploft als je naar hem kijkt en ligt iedere avond uren wakker. De nieuwe juf is niet zijn favoriet, dus hij vindt het erg spannend hoe het gaat dit jaar.

Dochter heeft nog steeds geen duidelijkheid welke dagdelen ze mag uitrusten. Juf kwam niet opdagen bij het overdrachtsgesprek voor de vakantie. Ze reageert al een week niet inhoudelijk op vragen per mail. Woensdag heeft ze pas tijd voor een kennismaking met ons. Dochter was om half vier vanmorgen wakker en kon niet meer slapen van de onrust. 
Het wordt een stevig gesprek woensdag. Als er dan geen goede oplossing komt, willen zowel de psycholoog als de revalidatiearts zich er tegenaan bemoeien.

Kleuter was het meest ontspannen van allemaal, nota bene op zijn eerste schooldag. Hij huppelde de school in, hing zijn jas op, koos een speeltje en ging braaf op zijn stoel zitten. Ik kreeg nog net een kusje en klaar. Toen ik zwaaide voor het raam, had hij het al erg gezellig met ons buurmeisje.

Ik keek erg uit naar deze dag. Er is een lijstje goede voornemens en een vies huis. Ik begon enthousiast en na drie kwartier was mijn energie op. Ach ja, ik neem gewoon ook veertien jaar de tijd om op te ruimen...

zondag 1 augustus 2021

Zomerlezen: detectives

In zware tijden lees ik graag detectives. Heerlijk om je hoofd te breken over een probleem waarbij je zeker weet dat de oplossing na een paar honderd pagina's beschikbaar is. Het enige nadeel is dat ik snel lees en de volgende dag dus weer een nieuw boek moet zoeken.

Er zijn vier goede soorten detectives te onderscheiden in de stapels die ik lees. Daarvan heb je dan uiteraard goede en slechte uitvoeringen. Dat is geen harde wetenschap, maar mijn persoonlijke leeservaring.

1. Klassieke Britse vertelstructuur
Er gaat niets boven Agatha Christie. Ik las vandaag bijvoorbeeld Moord op de Nijl, wat een goed voorbeeld is. Het verhaal heeft een vaste detective, (Hercule Poirot), een besloten omgeving (een schip), een moord of wat, een rijtje motieven, dwaalsporen en potentiële daders. De detective ontrafelt ieders geheimen en als iedereen verzameld is in het laatste hoofdstuk wordt de dader bekend gemaakt.
In filmversie is hiervan Death in Paradise een heerlijke variant. 
De personages zijn meestal volstrekt normaal, hoewel de detective opvalt door zijn of haar uitstekende mensenkennis.
Niets beter dan Agatha Christie, hoewel Father Brown van C. K. Chesterton ook heerlijk leest. De klassieke versies van Sherlock Holmes volgen ook dit patroon.

2. Scandinavische detectives 
Er is een duo, meestal een man en een vrouw. De ene heeft een trauma/autisme/handicap/problematisch verleden. De andere heeft of krijgt een persoonlijke link met dader of slachtoffer. Het verhaal wordt vaak deels vanuit de dader verteld, als extra verhaallijn. Dat maakt het boek ingewikkelder, omdat je moet wisselen van perspectief en meer kennis hebt dan de politie. Eigenlijk zijn er minder motieven, daders en geheimen, de echte misdaad is niet ingewikkeld. Je weet eerder wie het gedaan heeft en het draait minder om wie het deed dan om hoe de dader wordt opgepakt.
Deze dagen lees ik in een moordend tempo de Bergmankronieken van Hjorth Rosenfeldt.  De boeken van Stieg Larsson zijn ook fantastisch. 
Maar ik krijg snel genoeg van de psychische ellende en verknipte personages. 

3. Amerikaanse series
Er is een hoop geweld, het regent tamelijk achteloos lijken en er wordt een hoop moderne techniek ingezet om de moordenaar te vinden. Aan de ene kant van het spectrum heb je bijvoorbeeld Jack Reacher, die iedereen omlegt om gerechtigheid te brengen. Aan de andere kant heb je dan Rizzoli & Isles, waarbij een onderzoeker met moderne methodes uitvindt wie de dader is. Ergens tussenin zit John Grisham, waarbij vaak een advocaat klem raakt tussen geweld, onrecht en juridische technieken. 
Ik denk dat in Amerika het waardeloze rechtssysteem zorgt voor een ander soort boeken. In Europa is een casus gesloten als die door de politie opgelost is. In Amerika is veel meer geweld en lijkt de arrestatie van de dader minder het eindpunt.
De categorie met veel geweld of techniek is niet mijn favoriet, hoewel ik enorm geniet van de Bernie Gunther serie van Philip Kerr. 

4. Losse verhalen
Er zijn uiteraard ook boeken waarin een individuele zaak wordt opgelost door een personage dat géén detective of agent is. De boeken van B. A. Paris vind ik daarin geslaagd. De boeken van Fiona Grace zijn daarentegen volstrekt ongeloofwaardig: als een mooie rijke vrouw plotsklaps slimmer is dan de politie en perfecte kerels haar zalig voedsel komen brengen, haak ik af.
De boeken van Nicci French zijn helemaal onweerstaanbaar, hoewel ik hun serie over Frieda Klein aan het eind kwalitatief iets minder vond.

Hoe dan ook, ik lees bovenstaande categorieën allemaal, lekker door elkaar heen. Mocht je deze zomer willen ontsnappen aan je sores in een fijn verhaal, probeer dan vooral eens de eerste categorie. Verdiep je je liever in de shit van een ander, dan zijn de Bergmankronieken een aanrader.
Als je nog leestips hebt: ik hoor het graag!

zaterdag 24 juli 2021

Blijvende moeheid

Gisteravond wandelde ik een rondje met mijn man, om bij te kunnen praten zonder kinderoren. We puzzelen op passende therapie voor dochter. Heeft ze rouwverwerking nodig, om te accepteren dat haar leven anders is dan ze hoopt? Heeft ze een depressie? Of is het toch vermoeidheid waar ze steeds opnieuw verdrietig van raakt? 

De afgelopen dagen was ik zelf ook moe en verdrietig. Want wat voor dochter geldt, is voor mij net zo relevant. Dat ik altijd moe ben, is niet omdat ik een druk gezin heb met vier kinderen. Het gaat niet over als ze uit huis zijn. Mijn man zei dat hij dit best ingewikkeld vindt. Hij had gedacht dat we later uitgebreid leuke dingen gaan doen, maar mijn energie blijft dus beperkt.

Nu moet ik steeds kiezen tussen activiteiten, bijvoorbeeld óf het huis stofzuigen, óf naar de manege. Als we een uitstapje doen, heb ik daarna een bijkomdag nodig. De badkamer poetsen knip ik in deeltaken, zodat ik het over drie dagen kan spreiden, of ik moet daarna een dag op de bank hangen. Er is nu één vakantieweek om en ik ben nu al peutermoe.

Peutermoe betekent hier: eigenlijk moet je een slaapje gaan doen, maar je wilt/kunt niks missen, dus je gaat toch door en als er dan iemand boe zegt, kun je alleen nog maar huilen. Denk maar aan zo'n kind van twee dat géén middagslaapje meer wil en dan om half vijf brullend languit op de vloer ligt omdat er een snoepje valt.

Alleen, ik ben moeder en word geacht dit soort taferelen te voorkomen, bij mezelf én mijn vaak even vermoeide kroost. Ik haat verstandig zijn en pauzes incalculeren en nooit iets impulsief kunnen gaan doen. Want ik moet altijd plannen en uitrekenen, zodat ik nog kan koken en iedereen in bed kan stoppen aan het eind van de dag.

Als mijn kinderen ooit groot zijn, heb ik vast meer vrijheid om mijn energie in te delen. Maar als ik kijk naar hoe het bij mijn moeder ging, gaat mijn energievoorraad waarschijnlijk ook achteruit. Ze werd maar zestig en dan zou ik nu al bijna op 2/3 van mijn leven zijn. 

Ik merk dat ik niet alleen verdrietig word van vermoeidheid. Ik ben ook een beetje verdrietig omdat ik geen woeste plannen durf te maken voor 'later'. Maar het meest verdrietig ben ik als ik bedenk wat ik allemaal zou willen doen, waar ik nu geen energie voor heb én later waarschijnlijk ook niet.

Het heeft geen zin om verdrietig te zijn om wat niet kan, zeg ik dus iedere dag tegen mezelf en mijn kinderen. Het leven is te kort om te treuren omdat ik niet op meerdaagse safari kan, niet de Vierdaagse kan lopen en niet fulltime kan werken aan een carrière. We moeten iedere druppel energie gebruiken voor leuke dingen, ook als we daarna de prijs moeten betalen met pijn en bedrust. 

Ik wil genieten van wat ik kan. Ik wil leuk vinden wat ik doe. Dus ben ik tevreden als ik mijn bed heb verschoond en heerlijk kan liggen. Dus kies ik een fijn boek als ik alleen nog maar op de bank kan hangen. Ik tel bewust mijn klusjes in huis op en mag trots zijn op mezelf als ik toch de was heb opgeruimd of heb gestofzuigd, ook al ben ik peutermoe. 

Maar bovenal wil ik stoppen met vergelijken. Ik heb beperkingen en kan niet hetzelfde als anderen. Dat wil ik accepteren zodat ik niet verdrietig hoef te zijn. Want het leven is veel leuker als je tevreden bent met wat je hebt en kunt. (Ik moet daar alleen nog een beetje mee oefenen, af en toe.)

maandag 19 juli 2021

Eindelijk zomervakantie!

We hebben het gehaald: zonder corona of  quarantaine door het jaar rollen tot de zomervakantie. Puber had geen rapportuitreiking en tweede zoon kreeg eerder vakantie omdat de juf in quarantaine zat, maar verder geen drama.

We doen verwoedde pogingen om dochter aan te melden voor therapie. Dat lukt nog niet en inmiddels zijn de meeste betrokkenen op vakantie. Dochter vindt het moeilijk om nog lichtpuntjes te zien als er zoveel dingen niet kunnen. Ze is vaak zo moe en verdrietig. Als je kind regelmatig zegt dat ze liever dood wil zijn, breekt je hart steeds opnieuw. 

Nu gaan we zo veilig en leuk mogelijk door de vakantie laveren. Er hangt natuurlijk weer een vakantieslinger, waarop de kinderen kunnen zien hoe de zes weken voorbij vliegen/kruipen. Daarnaast hangt een lange lijst met mogelijke uitstapjes en activiteiten. Het kabinet is niet van plan voor onze veiligheid te zorgen. Dus gaan we vooral buiten leuke dingen doen. 

Vanmorgen stonden we om 9.00 al bij Blijdorp. Met de rolstoel voor dochter en een bolderkar voor peuter en neefje hadden we een topdag. Zonder Oceanium, want dat was binnen met veel mensen en zonder 1,5 of mondkapjes. De vlindertuin en de krokodillenruimte gingen gelukkig wel prima. Het was echt een feestje, twee enthousiaste peuters voor het eerst in een dierentuin! 

We gaan deze week nog verjaardagen vieren bij familie in de tuin, een bootje huren en naar een klimbos. Het allerleukste voor dochter is dat ze een proefles mag doen op de manege. Heel verantwoord en therapeutisch, op zo'n lief aaibaar paardje rijden, waarbij ík het stinkende beest mag vangen, borstelen, optuigen en aftuigen. 

Puber heeft vandaag voor het eerst gewerkt bij zijn nieuwe baantje. Met onbeperkt achter een scherm zitten hadden wij wel gehad en hij is geen fan van gezinsuitstapjes. Nu kan hij geld verdienen en zich nuttig (ver)maken. 

Oftewel: we doen ons best om er wat van te maken, zes hele weken thuis!

woensdag 7 juli 2021

Anderen bepalen ons gezondheidsrisico...

Maandag had ik een vergadering. Keurig op 1,5 meter afstand, gepoetste tafeltjes en overal handspray. Halverwege was er een pauze, waarin 100 man in een kleine ruimte koffie en thee kreeg en mocht feliciteren. Niemand die afstand van mij wilde houden. Als je mij een elleboog wilt geven, kom je veel te dichtbij. Het voelde zo fout.

Gisteravond ging mijn man uit eten voor iemands afscheid. Binnen, zonder voldoende  afstand, met minimale ventilatie. Halverwege vertelde het feestvarken dat zijn zoon bij hem thuis in quarantaine zat, met corona. Ja, eigenlijk moest hij dan binnen blijven, maar hij had al één vaccinatie en het was zijn afscheidsfeest. Het voelde zo fout.

Vanmiddag kwam tweede zoon thuis uit school en vertelde hij dat ze met alle groepen 7 uit de omgeving naar een middelbare school zijn geweest. Ze gingen beeldende vorming doen, zingen en sporten. We zijn niet vooraf geïnformeerd, hij gaat sowieso niet naar die school, het zijn activiteiten met meer risico én met honderden kinderen door elkaar. Het voelde zo fout.

Vanmorgen las ik dat kinderen onder de 13 niet meer getest hoeven. Ook mogen ze mét klachten en ongetest naar school. Wij moeten nog een hele week. Ga ik mijn kinderen die week thuis houden of nemen we het risico? En gaan wij deze zomer alleen buiten veilige activiteiten doen?

Waar is de solidariteit gebleven in ons land? Wil werkelijk niemand rekening houden met mensen die niet gevaccineerd kunnen worden en/of niet ziek willen worden? De vrijheid van anderen botst met onze veiligheid en gezondheid. 

Als de regering alles vrij geeft en zwakkeren opgeeft, is dat geen reden om dat ook te doen als individuele burger. Lieve mensen, gebruik je gezond verstand. Draag goede mondkapjes als afstand houden niet lukt. Laat jezelf en je kinderen testen bij klachten (of doe een zelftest) en houdt rekening met anderen...

woensdag 23 juni 2021

Vaccinaties voor mijn dochtertje

Dochter heeft bijna twee jaar permanent antibiotica gebruikt. Sinds de corona maatregelen kan ze zonder. Afstand houden, school dicht, handen wassen, thuis blijven bij klachten: het doet wonderen tegen allerlei ziekteverwekkers. De laatste zes weken is ze weer continu ziek of halfziek, want er wordt volop versoepeld. Negatief getest betekent naar school, dus er gaat weer van alles rond. 

Als een klasgenoot een beetje hoest, is dochter een week aan het hoesten. Niemand weet wat de impact van corona op haar is. Maar rekening houden met mensen met een zwak immuunsysteem is voor sommigen teveel gevraagd. Rondlopen met andere besmettelijke ziektes lijkt weer normaal.

Zoals een moeder op school gisteren zei: 'Al die virussen zijn juist goed voor de weerstand, dus als ze daar niet tegen kan, hou je haar maar thuis. Ik ga me echt niet laten vaccineren voor een ander. Dat doet iedereen zelf maar, die daarin gelooft.' Het punt is juist dat dochter 8 is. Dan moet ik haar jaren thuis houden tot ze gevaccineerd is of corona voorbij is. Daar komt bij dat haar afweerstoffen na vaccinaties soms weer verdwijnen, zodat de vraag is of een vaccinatie haar voldoende beschermt.

Weerstand is trouwens specifiek: afweerstoffen tegen kinkhoest helpen bijvoorbeeld niet tegen polio. Je kunt tegen alles weerstand opbouwen, door alle ziektes te overleven of vaccinaties.  Weerstand opbouwen is dus niet hetzelfde als je immuunsysteem supersterk maken. Je kunt ziektes uitroeien, zoals de pokken, maar niet door ze te laten rondgaan tot iedereen het gehad heeft. Dat duurt te lang, waardoor het virus kan muteren en een nieuwe ronde nodig is. Vaccineren en laten uitdoven werkt wel, als iedereen meedoet.

Ik heb vandaag eindelijk mijn eerste vaccinatie gekregen. Even afwachten nog of er bijwerkingen zijn, maar ik ben erg gelukkig! Laat je alsjeblieft prikken. Als het niet voor jezelf is, dan voor mijn dochter en alle kinderen met een zwak immuunsysteem!


maandag 14 juni 2021

Moed verzamelen en gewoon beginnen

Het is zo'n beetje het thema van deze weken, moed verzamelen en dan maar de eerste stap zetten. Zowel voor mij als voor puber.

Puber stond er niet zo goed voor. Tenminste, hij beweerde zelf dat hij met een vier en twee vijven wel over ging, maar ik betwijfelde dat. We hebben nu voor sommige vakken een dure beker ijs als beloning ingesteld voor hoge cijfers. Na een 1 voor gym volgde een 8 voor Duits en een 8 en 10 voor Frans. Zijn onvoldoende voor Latijn is magisch opgeplust naar een 5.6. 

Puber heeft ergens moed verzameld en het licht gezien. Als hij zo doorgaat, heeft hij allemaal voldoendes op zijn eindlijst dit jaar!

Ik heb moed verzameld voor een bezoekje aan de huisarts. Daarna heb ik de dermatoloog bezocht. Over twee weken moet er een rare moedervlek weggesneden en dan nog een keertje de hechtingen eruit. De gynaecoloog staat ook gepland, maar dat duurt gelukkig nog even. Als je eenmaal begint, rol je blijkbaar vanzelf door dat ziekenhuissysteem. 

Oké, niet helemaal vanzelf, want de stress die het mij kost, is niet tof. Gelukkig was ik vandaag assertief genoeg om de co-assistent te weigeren. Ik hoef het mezelf ook niet te zwaar te maken. 

Nu nog moed verzamelen voor een meidenfeestje met 32 graden woensdag...

vrijdag 4 juni 2021

Therapeutisch winkelen

Deze week werd dochter ziek. Een klasgenootje snifte wat en testte negatief. Dochter snifte maandag, sliep daarna een nachtje bijna niet en was dinsdag echt flink ziek. Gelukkig heeft puber een stapeltje zelftest van school gekregen, dus dochter kon er mooi eentje lenen. Ze testte negatief, maar had wel een flinke verkoudheid, koorts, hoesten en drie beroerde nachten. 

Als dochter niet slaapt, komt ze ieder half uur even melden dat ze niet slaapt. Want ze heeft een nieuwe zakdoek nodig, er zit een mug, ze kan niet slapen, ze voelt zich zo beroerd, etc. Gek word ik ervan. We hebben alle strategieën al bedacht en toegepast, maar tot nu toe helpt alleen dat ik dan bij haar ga slapen. Ze snotterde nu zo erg, dat ik bij haar in bed ook nauwelijks sliep.

Donderdag zat ik er helemaal doorheen. Drie beroerde nachten, drie dagen twee chagrijnige kinderen die elkaar niet verdroegen, drie dagen dat ik niet naar buiten kon en nergens aan toe kwam. Iedere keer als ik even in een onbewaakt moment op de bank ging liggen of op de wc zat, begon er iemand te blèren. Tel daar nog wat andere energievreters bij op en je hebt het plaatje compleet.

Donderdagmiddag kwam puber naar beneden: 'Mam, mijn volgende lessen vallen uit, dus zal ik een uurtje oppassen dat je even weg kunt?' Echt, ASS of niet, die jongen komt er wel. Strikje erom en in een gouden lijstje zetten. Ik goot mezelf vol koffie, gaf dochter de tablet op haar kamer en liet het drietal in harmonie achter.

Nadat ik mezelf twee weken geleden steunzolen kado had gedaan, toog ik donderdag dus opnieuw naar de dure schoenenwinkel. Ik zwijmelde bij mooie bloemetjesschoenen en koos toen dure degelijke Durea sneakers. Daarna verloor ik mijn hart aan bloemetjesslippers van Birckenstock en kocht ik die ook gelijk maar. Mijn moeder had altijd Birckenstocks in de zomer en ik haatte ze als symbool van degelijke gezonde burgerlijkheid. En zie, ze lopen zalig!

Daarna kocht ik mijzelf een nieuw boek met sonates voor de piano, inclusief de belofte om dagelijks te spelen. Ik zette het thuis zelfs op mijn to do lijstjes én ik heb er al lekker uit gespeeld. Ik vond een prikblok voor peuter en een extra kadootje voor dochter. Toen vond ik dat ik wel genoeg had geshopt en was ik helemaal opgeknapt. Thuis was iedereen al een heel uur gezellig en dat bleef zelfs nog een halfuurtje zo.

Soms kun je blijkbaar therapeutisch winkelen!

zondag 30 mei 2021

Hoera, onze dochter heeft een rolstoel!


Vrijdag was het eindelijk zover: de elektrische fiets van dochter werd geleverd. Als verrassing brachten ze gelijk ook de rolstoel mee. (Oké, het zitkussen past niet, de rugleuning is verkeerd geleverd en de hoofdsteun ontbreekt, maar hij heeft wel wielen.)

Dochter was helemaal in de gloria. Drie buurmeisjes en een vriendinnetje keken toe. Die mochten om de beurt duwen of een rondje rijden op de fiets. Ze vonden de spullen allemaal prachtig. Om het te vieren kreeg iedereen een ijsje. 

Gisteren is dochter op haar eigen fiets mee gegaan naar de winkel. Ze straalde zo! Vanmiddag wil ze een wandeling maken met de rolstoel. De wereld gaat voor haar open en ze kan niet wachten om daarvan te genieten.

Zelf vind ik het erg dubbel. Want ik ben blij voor haar dat ze nu zoveel vrijheid en zelfstandigheid krijgt. Maar je mooie meisje voor het eerst in een rolstoel zien zitten, breekt je moederhart wel even. 


donderdag 27 mei 2021

Weer aan het werk?

Vorige week werd ik twee keer gevraagd voor een nieuwe parttime job. Het eerste telefoontje ging over een baan in het onderwijs. Daar was ik snel mee klaar, want dat ga ik gewoon niet meer doen. Ik heb flexibiliteit nodig voor dochter en ik heb geen zin.

Het tweede telefoontje kostte een heleboel piekertijd. Ik ga niet zeggen wat voor functie het is, want dan ben ik snel mijn anonimiteit kwijt hier. In ieder geval is het leuk, te combineren met ons gezin en betaald. In eerste instantie zou het van juli tot maart zijn, maar waarschijnlijk zit er daarna een verlenging of promotie in. 

Ik heb me heel hard afgevraagd of ik dit wil. Weer aan het werk betekent ook verplichtingen, stress, vermoeidheid en gedoe. Vind ik de functie leuk genoeg om er energie van te krijgen? Vind ik deze collega's leuk? Het is iets wat ik eigenlijk niet van plan was qua carrière, maar het staat andere plannen niet in de weg.

Gisteren had ik een gesprek met degene met wie ik ga samenwerken. Het klikt en er zit genoeg toekomstmuziek in. Het helpt vooral dat ik gevraagd ben, zodat ik zelf wat voorwaarden kan stellen. Dus in principe ga ik in juli starten met een nieuwe baan!

donderdag 20 mei 2021

Hulpmiddelen aanvragen: geduldsoefening voor experts

Voor dochter hebben we begin februari een rolstoel en elektrische fiets aangevraagd. Half maart hebben we een passing gehad met de leverancier. Eind april zou de fiets geleverd worden en half mei de rolstoel. 
Gisteren heb ik gebeld waar de spullen bleven. De fiets was beschadigd aangekomen bij de leverancier en teruggestuurd; de rolstoel was vertraagd. Dus zouden ze pas half juli onze hulpmiddelen leveren. 
Eerst heb ik gehuild, daarna werd ik woest en tenslotte heb ik de gemeente gemaild en gebeld, want dat is de opdrachtgever. 
Vanmorgen werd ik gebeld: de fiets komt toch volgende week en de rolstoel begin juni. 
Ik geloof het pas als de spullen in mijn tuin staan, want het is best een bizar proces.

Nu laat ik peuter twee keer per dag thuis voor de tv achter, terwijl ik zo snel mogelijk met dochter achterop naar en van school fiets. Zijn papa werkt thuis, maar kan niet babysitten tijdens een belangrijke meeting. Peuter past écht niet meer in het voorstoeltje en dochter past eigenlijk ook echt niet meer achterop. Vooral de fiets is dus heel hard nodig.

Dochters grote wens is een dagje naar de Efteling als ze haar rolstoel heeft. Dan kan ze eindelijk een keer iets superleuks doen, liefst met het hele gezin. Ze is in juni jarig en zou dolgraag tickets als kado willen. 
Ik heb nog geen idee hoe dat gaat met verplicht testen en tijdslots en of er nog kaartjes te krijgen zijn. Want ik wil eerst de rolstoel hebben voordat ik iets durf te boeken...




woensdag 12 mei 2021

Vage kwaaltjes en een sluitende diagnose: Ehlers-Danlos

Al mijn hele leven heb ik vage kwaaltjes. Van die rare dingen, waar je soms last van hebt. Vaak is het niet ernstig genoeg om mee naar de dokter te gaan, maar heb ik er zelf wel last van. Per kwaaltje zocht ik dan een passende oplossing, of ik accepteerde dat ik iets raars had. Het afgelopen halfjaar vallen steeds meer puzzelstukjes op hun plek en blijkt er een overkoepelende diagnose te passen: hEDS/HSD.

- Als kind had altijd kapotte knietjes van het vallen en overal blauwe plekken. Ik kroop niet, maar schoof op mijn billen. Later had ik iedere gymles dubbelgeklapte enkels of polsen (alsof ik het erom deed!) Lomp, onhandig, grof-motorisch gestoord, kreeg ik dan te horen. Had niemand last van, behalve ik.

- Lange dunne vingers, die ik als kind makkelijk in en uit de kom kon doen. Het is gênant als je trouwring speciaal gemaakt moet worden, omdat ze normaal geen kindermaatjes leveren.  

- Al mijn hele leven heb ik regelmatig obstipatie. Als tweejarige kreeg ik een puzzel omdat ik na een week eindelijk had gepoept. Nu weet ik zelf wat ik moet eten en gaat het beter. In dezelfde regio heb ik ook verzakkingen, maar daarover geen details.

- Altijd koude handen en voeten. Als ik bijvoorbeeld iets uit de diepvries pak, trekt de pijn door tot mijn elleboog. Het duurt uren voordat koude onderdelen weer op temperatuur zijn. Witte dode vingers en paarse opgezwollen tenen kan ik ook afstrepen. Overigens heb ik het tussen oktober en mei standaard koud.

- Platte doorgezakte voeten, een tikje scheef bekken en een holle rug. Als ik sta, gaan automatisch mijn knieën op slot. Altijd moest ik mijn buik inhouden en op mijn houding letten, maar inmiddels doe ik dat alleen als ik op de foto moet. Lang staan doet overal pijn, hardlopen heb ik opgegeven en wandelen gaat slechts een paar kilometer.

- Er is onvoldoende ruimte in mijn mond voor alle tanden en kiezen. Ook heb ik een hoog verhemelte. Jaren beugels gedragen en alles staat weer scheef. Verdoving werkt meestal niet of matig bij mij. Door het ruimtegebrek en een tandartstrauma heb ik een beroerd gebit. 

- Als ik overeind kom, ben ik vaak duizelig. Mijn fitbit laat absurde pieken zien als ik in de nacht uit bed moet, naar een huilend kind bijvoorbeeld. Dan schiet ik soms van een hartslag van 60 in één keer naar de 150. In de ochtend probeer ik dus rustig op te staan. Mijn bloeddruk is overigens altijd erg laag.

- Verdoving is een drama. Bij de tandarts vraag ik tegenwoordig om verdoving zonder adrenaline. Anders doe ik cardio-training in de stoel: trillen, hoge hartslag, zweten. Met een driedubbele dosis verdoving kom ik een heel eind, maar ik laat dus zo min mogelijk (tand)artsen in mij prikken of snijden. Scheelt ook beroerde littekens trouwens.

- Ik kraak. Letterlijk ja. Mijn rug kraakt en knakt hoorbaar, mijn nek en schouders kraken, mijn heupen kraken en nog wat kleine onderdelen. Vaak voelt het alsof er iets niet lekker zit, dan zit er een gewricht vast of scheef. Even wrikken, krakkrakkrak, en dan kan ik weer verder met bewegen. Niet dagelijks, nee, een paar keer per uur. Dat is de laatste jaren steeds erger geworden trouwens.

- Van een muggenbeet krijg ik een bult ter grote van een twee euro munt, voor vijf dagen. Van een horzelsteek krijg ik een harde pijnlijke schijf van een centimeter dik en een decimeter doorsnee. Een  wespensteek eindigde twee keer met een nog veel grotere ontsteking en een prednisonkuur. Ik krijg een enorme overreactie op deze gifstoffen en inmiddels ook als ik zo'n steekbeest zie.

- Ik ben vaak moe; echt moe. Als puber kon ik ver over mijn grenzen gaan en gewoon doorgaan, desnoods met koffie en paracetamol. Hoewel ik me ook herinner hoe boos de leraar Latijn was toen ik tijdens de les in slaap viel. Of hoe ik na een schooltrip na een dag Parijs de hele terugreis sliep in het gangpad en met blauwe plekken bij school weer wakker werd. Inmiddels kan ik altijd en overal direct in slaap vallen. Mijn slaapkwaliteit is een ander verhaal: soms word ik na acht uur slaap doodmoe wakker. Als ik diep slaap, is mijn hartslag hoger dan in rust, al snap ik nog steeds niet hoe dat zit.

- Als ik doodmoe ben, of overprikkeld, krijg ik last van brainfog. Dan komen de woorden verkeerd naar buiten, weet ik niet dat ik een vraag al gesteld heb (laat staan wat je antwoord was) en ben ik alles kwijt. Dan loop ik door de deurpost en de tafelpunt en weet ik weinig meer.

Alles afzonderlijk is voor mij geen reden om naar de dokter te gaan. Alles bij elkaar opgeteld is het best een heleboel. Ik had alleen nooit begrepen dat het allemaal met elkaar te maken heeft. En dan vergeet ik nu vast nog wat zaken. Pas toen ik met dochter bij de klinisch geneticus was, viel het kwartje dat ik dus ook hEDS/HSD heb. Al deze symptomen lijken aan elkaar gelinkt. 

Er nog geen duidelijk genetisch 'foutje' aan deze diagnose is gekoppeld. Het is daarom niet zeker of HSD (hypermobility spectrum disorder) hetzelfde is als hEDS (hypermobiele Ehlers-Danlos). Er is ook geen behandeling, behalve 'er mee leren leven'.

Bij mij werd pas op mijn 37e een diagnose gesteld. Ik heb minder beperkingen met zitten en lopen dan mijn dochter. Mijn moeder kreeg pas rond haar 40e meer klachten met lopen en toen ze 55 was haar rolstoel. Achteraf gezien had zij hetzelfde als ik en paste ze haar leven grondig aan, maar werd alles toegeschreven aan post-poliosyndroom. Hopelijk kan ik ook nog lang prima functioneren, zolang ik mijn leven aanpas. Zo werk ik op dit moment niet en ben ik aan het puzzelen wat een passende job zou zijn.

Het lastige is dat deze aandoening zo onbekend is. Mei is Ehlers-Danlos Awarenessmonth en ik hoop met mijn blog ook een bijdrage te leveren.

woensdag 5 mei 2021

Nieuwe eettafel: impliciete keuzes

Deze week kochten we bij de kringloop een nieuwe eettafel. Hij werd dezelfde middag nog bezorgd en iedereen in huis is er zeer tevreden over. Het was een tamelijk eenvoudig proces: je gaat een kwartier naar kringloop 1, dan een kwartier naar kringloop 2 en klaar. Maar eigenlijk zitten er tamelijk veel impliciete keuzes in zo'n aanschaf. 

- De nieuwe stoel van dochter paste maar op één plek en ze reed daar regelmatig over iemands tenen. Dus passen we de omgeving aan voor ieders behoefte: een grotere tafel met andere poten. Dat is inclusie.

- De kinderen groeien en hun tenen ook. Een gezellig gesprek aan tafel lukt beter als er geen discussie is over wie er tegen welke schenen schopt. Dat is elkaar de ruimte geven, zodat je naar elkaar kunt luisteren.

- Een tafel is een gebruiksvoorwerp, dus hij moet vooral praktisch zijn. Voor een tweedehands tafel worden geen bomen omgehakt in het regenwoud. Bovendien was het maar vijf minuten rijden vanaf de kringloop, dus ook de milieuvervuiling van het transport viel mee. Dat was geen luiheid, maar milieubewust!

- Voor mijn gemak en gemoedsrust kocht ik wel een zeil voor op de tafel. Handig bij koekjes glazuren en verven enzo. Want lekker spelen gaat beter als je geen stress hebt over blijvende vlekken. Je kunt bewust en zuinig met je spullen omgaan, ook al zijn ze tweedehands!

- De tafel is het middelpunt van het gezinsleven en is groot genoeg om gasten te laten aanschuiven. Want iedereen is welkom en mag meedoen. 

Nu hoef ik alleen nog afscheid te nemen van mijn prachtige antieke eiken kloostertafel. Hij staat voor twee weken op m.arktplaats en gaat zo nodig daarna naar de kringloop. Want dat is iets wat ik lastig vind, mooie geliefde spullen weg doen als ze overbodig zijn geworden. 

Dus dankjewel tafel, voor alle jaren dienst doen in vreugde en verdriet. Tijd voor de volgende tafel om herinneringen aan te maken!

vrijdag 30 april 2021

Gezakt bij het consultatiebureau

Vandaag mocht peuter naar het consultatiebureau voor zijn vaccinatie en controles. Het consult is officieel met drie jaar en negen maanden, maar we konden al wat eerder. Ik hoopte dat dit mijn laatste bezoekje ooit zou zijn. 

We hadden peuter keurig voorbereid op een prik en een tekentoets en de ogentest. Ooit kon mijn kind geen fluitketel en waterkaraf benoemen, maar nu stonden er open rondjes op het programma. Hij wist dat hij met zijn vinger moest voordoen aan welke kant de opening zat. Das nog best lastig, je vinger alle kanten opdraaien, dus peuter zei liever gewoon links en rechts.

Op het bureau bleek peuter precies op de middelste lijntjes te groeien. Oprecht een hele opluchting, want dochter was altijd veel te licht en tweede zoon is ooit vier centimeter gekrompen. Toen ik suggereerde dat er wellicht iets verkeerd gemeten was, werd ik ernstig terecht gewezen, want ze maken daar nooit fouten. Maar bij de vierde is dat groeien dus eindelijk gelukt!

Bij de ogentest bleek dat er een nieuwe kaart ophing, niet met rondjes maar met mislukte blokjes. Peuter deed onder protest de harde bril op. Na de tweede regel raakte hij in de war met links en rechts. 'Verkeerd', zei de dame. En toen deed peuter het niet meer. Liever niks zeggen dan een foutje maken. 

Ik legde uit dat peuter prima ziet en dat we het uitstekend zelf in de gaten kunnen houden. Bovendien zijn we al zo vaak voor niks naar de oogarts verwezen, dat ik daar niet meer aan begin. Maar de dame was niet te vermurwen: over twee maanden terug komen. 

Als we dan wel goedkeuring krijgen, trakteer ik mezelf op taart. Want dan ben ik na veertien jaar helemaal klaar met het consternatiebureau!

zondag 25 april 2021

Lentelezen

Waarom zou je wachten tot de zomer om leuke boeken te lezen? Niets lekkerder dan in het zonnetje in de tuin zitten met een boek. Hierbij de boeken die ik de laatste tijd las, met een korte mening per boek. Het zijn dus zowel tops als flops. De kinderboekentips komen een volgende keer.

Ben je het niet met me eens? Of heb je nog prachtige boeken die ik vooral moet lezen? Laat het me vooral weten! Ik lees het liefst zo veel mogelijk en van alles, dus alle tips zijn welkom.

 

Realistische verhalen/non-fictie

- De Deventer moordzaak, Bas Haan. Leest als een trein en is erg verhelderend. Ik snap nu ook beter waar de tekenaar van de Volkskrant zijn inspiratie vandaan haalde voor de cartoon. Wie wil weten hoe Maurice de Hond te werk gaat, zijn genoeg parallellen te zien met het coronadebat. Aanrader!

- Min of meer opmerkelijke gebeurtenissen uit het leven van een treuzelaar, Cindy Hoetmer. Over een single dame in Amsterdam, die dagelijks iets opschrijft. Halverwege weggelegd en dat gebeurt me zelden. Suf, zonder plot, niks grappigs te ontdekken.

- Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween, Franco Faggiani. Langzaam verhaal, tegelijk fascinerend. Gaat over een Japanse hardloper en beschrijft ook de periode 1890-1980 ongeveer. Aanrader!

- Witte vleugels, zwarte vleugels, Sue Monk Kidd. Over witte vrouwen die streden voor de afschaffing van de slavernij en zwarte vrouwen die probeerden hun eigen leven te leiden. Ik leerde er stiekem veel van, omdat het een geromantiseerde biografie is. Het verhaal was vaak verrassend en soms meeslepend. Soms vond ik het lastig om mee te leven met de hoofdpersoon, maar beslist de moeite waard.

- Lichter dan ik, Dido Michielsen. Ik heb de eerste honderd bladzijdes mijn best moeten doen om door te lezen. Het verhaal over een Javaanse vrouw in een koloniale samenleving is beslist informatief. Maar ik werd een beetje moe van het gekunstelde vertelsysteem. Bovendien kreeg ik steeds het gevoel dat ik vooral iets moest leren en dat daar een romansausje overheen was gegoten; daar kreeg ik jeuk van. Als je meer over dit onderwerp wilt weten, is het een prima boek. Maar leuk, meeslepend of ontspannend is het niet.

- Wij slaven van Suriname, Anton de Kom. Schandalig dat dit geen verplichte kost was tijdens mijn VWO of mijn studie Nederlands. Eigenlijk moet iedereen dit lezen, maar niet voor het slapengaan. 

- De ontdekking van Urk, Matthias M.R. Declercq. Fascinerend boek over de diepere lagen van Urk, vol geloof, drank, drugs en geschiedenis. Ik heb het achter elkaar uitgelezen.

- De weg naar Cliffrock Castle, Josephine Rombouts. Een gezin loopt vast in Nederland, vooral op het onderwijssysteem, en vertrekt naar Schotland. Het leest heerlijk. Ik kan bijna niet geloven dat dit autobiografisch zou zijn. In ieder geval weet ik dat wij niet naar Schotland gaan; dan maar doorworstelen met het onderwijs hier... Aanrader!

Fictie

- Breng me terug, B.A. Paris. Als je een spannend leesboek zoekt om een tijdje in de zon te zitten, is dit een prima auteur. Ik las van dezelfde auteur ook 'Achter gesloten deuren' en 'De therapeut'. Inmiddels heb ik een hekel aan thrillers waarbij de detective een geniale man of tamelijk gestoorde vrouw is. Dit zijn fijne verhalen waarbij de oplossing níet van een reddende engel komt.

- De kaalvreter, Machteld Siegmann. Een onderduikkind groeit op en loopt jaren later vast op haar verleden. Er komen steeds meer herinneringen boven en langzaam wordt de verhaallijn duidelijker. Ik weet nog steeds niet goed wat ik er van vind, dus ik denk dat ik het nog maar eens lees. Lijkt me toch een aanrader.

- Camino, Graeme Simsion. Snoepje van de maand. Zoet, grappig, leest heerlijk, met verhaallijnen en een plot. Gauw lezen, zeker als je van wandelen houdt. Net als de Rosie-serie van dezelfde auteur overigens.

- De kliniek, Martine Kamphuis. Beter dan je vervelen zonder boek, maar je mist niks als je het niet leest. Ik las ook 'Alibi' van dezelfde auteur, waarna ik concludeerde dat ik de rest van haar boeken aan mij voorbij laat gaan. 

- Bernie Gunther serie, Philips Kerr. Ik ben inmiddels bij deel 7 en geniet nog steeds. Een aparte vent begon als politieman in Duitsland in de jaren dertig. Hij heeft zich verzet tegen het nazisme, daarna toch deelgenomen aan de oorlog en raakt daarna op drift door de wereld. In ieder boek heeft Bernie een nieuwe klus als detective, maar de verhaallijn van zijn leven knoopt de delen aan elkaar. Ik lees deze boeken niet echt voor het plot, maar wel voor het tijdsbeeld. Neem er goed de tijd voor en geniet, zou ik zeggen.

- Zondagskind, Judith Visser. Een slim bijzonder meisje groeit op en hoort pas als ze volwassen is dat ze autisme heeft. Ik kon niet stoppen met lezen. Erg knap geschreven. 

- Misleiding, Doggerland 1, Maria Adolfsson. Een Scandinavische detective. Met de gebruikelijke vrouwelijke detective-met-problemen. Soms heb je het gevoel dat je het allemaal al eens eerder hebt gelezen, omdat alle clichés in één boek zitten. Best een aardig boek hoor, maar na dit deel ben ik wel klaar.

- Nulpunt, Jorn Lier Horst en Thomas Enger. Ik weet niet waarom we overspoeld worden door Scandinavische detectives, maar dit is er ook eentje. Beter dan gebruikelijk, dus als je er eentje wilt kiezen, lees dan deze maar.

- De dood van Harriet Monckton, Elisabeth Haynes. Een moord, mogelijke daders en ingewikkelde liefdes. Maar omdat er steeds wordt gewisseld van perspectief vond ik dit een erg leuke versie. Zeker de moeite waard.

- Horen, zien, zwijgen, J.D. Barker. Een Amerikaans verhaal met een gruwelijke moorden. Het zit goed in elkaar, maar had van mij minder smerig gemogen. Niet onder het eten lezen, zeg maar. Minder horror dan Stephen King en minder achteloze doden dan Lee Child. Ik denk dat ik er nog wel eentje van deze auteur probeer.

 


woensdag 21 april 2021

Als de beperking van je kind zichtbaar wordt

Maandag bracht een aardige meneer de speciale stoel voor dochter. Een Loeki 2 stoel, voor de googlaars en kenners. Het ding is spuuglelijk, groot en onpraktisch als je met zes man aan tafel moet. Er zit nog net geen sticker op met 'gehandicapt'. Dochter heeft er gemengde gevoelens bij. Want hij zít wel lekker. Sterker nog, ze heeft die middag zomaar een heel uur zitten strijkkralen. Op haar oude stoel was het een oneindig gewiebel, rondjes draaien rond de stoel, hangen, zitten, staan en repeat.

Het valt niet mee, dat anders-zijn zo zichtbaar begint te worden. En dan is deze stoel nog voor thuis. De stoel en tafel op school zijn snel geaccepteerd door de klas. Maar hoe gaat dat als we op een dag met haar rolstoel op pad gaan? Zijn we dan vooral blij dat we weer iets kunnen, of ontmoeten we dan telkens vragende blikken en mensen? 

Toen puber een jaar of zes was, hadden we net zijn diagnose ASS binnen. Dochter was één en had een voedingssonde. Iedereen vroeg meelevend wat er met haar was, terwijl een meltdown van haar broer vooral negatief commentaar opleverde. Toen heb ik vaak verzucht dat ik wilde dat hij een sticker op zijn voorhoofd had met 'ASS, geen kritiek graag'. Want zijn onzichtbare beperking drukte veel zwaarder op ons hele gezin dan de sonde van dochter.

Een vriendinnetje van dochter had kanker en haar broertje heeft ASS en een verstandelijke beperking. Ze kregen van alle kanten hulp, post en medeleven. Ontzettend rot voor dat gezin en ik gun hen alle liefde en gezondheid van de wereld. Tegelijk wilde ik soms óók zo graag hulp en medeleven. Want een verstandelijke beperkt jongetje is lief en schattig en niemand verwacht iets van hem. Terwijl onze puber behoorlijk intensieve begeleiding nodig heeft om aan alle verwachtingen te voldoen. Hun dochter is schoon verklaard en kan volledig genezen, hoewel ze nog een lange weg te gaan heeft. Ons meisje blijft haar hele leven worstelen met haar beperkingen. Maar aan ons gezin was niets te zien.

Toch vind ik het ontzettend confronterend dat dochters hulpmiddelen nu de aandacht trekken. Want een onzichtbare beperking is zwaar als je geen steun krijgt. Maar een zichtbare beperking levert niet per se hulp en troost van anderen. Bovendien moeten we zélf onze weg nog vinden in deze situatie en tegelijk dochter leren hoe ze hiermee om moet gaan. Het is een beetje vergelijkbaar met een rouwproces, met allerlei fases van acceptatie en verdriet, waarna we uiteindelijk hopelijk verder gaan met ons leven.

Dochter kon nu lang genoeg zitten om een prachtige unicorn te maken van haar strijkkralen. Ik hoop dat ik haar uit kan leggen dat ze zelf ook een unicorn is: zeldzaam, prachtig en geliefd.


zondag 18 april 2021

Fossielen en happy stones

Nu de zon weer lekker schijnt, probeer ik meer mijn holletje uit te kruipen. Onder de tien graden krijg ik na maximaal tien minuten buiten pijnlijke handen en voeten. Syndroom van Raynaud kreeg ik gratis bij EDS. Nu kan ik eindelijk langer wandelen of fietsen.

Ik werd erg treurig deze winter, van alle beperkingen door corona en EDS. Nu probeer ik weer leuke buitenactiviteiten te bedenken met ons gezin. Dat is best een uitdaging, met een peuter en een puber en een kind met weinig energie.

Zaterdag gingen we fossielen zoeken bij de Tweede Maasvlakte. Puber vond het zó stom, dat hij zelf regelde dat hij bij een oom mocht komen gamen. Ook prima. We namen de bolderkar mee voor dochter en hadden twee heerlijke uurtjes op het strand. Peuter ging geheel volgens verwachting per ongeluk in de zee zitten. En tweede zoon en ik vonden serieus fossielen! 

Vandaag maakten tweede zoon en ik happy stones. Met acrylverf versierden we stenen die we op het strand verzameld hadden. Had ik gelijk een wandeldoel voor vanavond: stenen op mooie plekjes leggen. En morgen weer een rondje lopen, om te kijken of ze gevonden zijn. 

Ik hoop dat we de komende tijd vaker dit soort dingen kunnen doen, want ik knapte er erg van op!

donderdag 15 april 2021

Besparen op kinderkleding

Met vier groeiende kinderen kun je bezig blijven met kleding kopen. Er gaat regelmatig iets stuk (spijkerbroekknietjes) of er is weer een groeispurt (puber). Ik heb geen zin om daar uren en kapitalen aan kwijt te zijn. Hoe doen wij het?

Puber heeft inmiddels maat 46 en lijkt uitgegroeid qua voeten. Hij heeft een paar dure leren, gevoerde winterschoenen en een paar gym/sportschoenen. Die laatste kan hij hopelijk ook deze zomer aan. Hij heeft een mooie dikke winterjas. Het is ijskoud in de klas met alle ramen open, dus ik wilde hier goed in investeren.

Puber heeft verder 4 broeken, 4 truien en 4 longsleeves. Hij gaat 1x per week naar school en zit verder vooral achter zijn laptop. Dus heeft hij ook echt niks meer nodig. Hopelijk kan hij in de zomer vaker naar school. Maar omdat hij snel groeit, koop ik daar nog niks voor. Ik vermoed dat we een halfuurtje naar de S.ting gaan, 5 shirts en 4 shorts kopen en klaar zijn.

Tweede zoon erft alles van puber. Wat hij niet past of niet mooi vindt, geven we weg. Dan zorg ik dat ook hij 5 lange en 5 korte broeken heeft. Hij heeft twee truien en mooie longsleeves online uitgezocht en twee korte shirts. Zijn winterjas is ook nieuw, want die van puber viel uit elkaar. Ook kreeg hij een ski jas en ski broek, want puber haat kou en twee zoon vindt het heerlijk buiten. Schoenen zijn nieuw en duur, want ingewikkelde voeten. 

Wat te klein is voor tweede zoon, gaat naar mijn vriendin. In ruil krijg ik van haar kleding voor dochter. Dochter kreeg dus alleen een tweedehands jas van m. arktplaats en twee nieuwe broeken. Alle gekregen exemplaren vielen van haar kont, dus dat is maatwerk. Dochter draagt het liefst jurken, dus twee broeken en wat leggings is genoeg. Ze heeft nu online nog een korte broek gekozen van De zoete zusjes, waar ze fan van is. Haar schoenen worden op maat gemaakt, maar dat is een ander verhaal.

Dochter kreeg pas drie volle vuilniszakken kleding doorgeschoven. Voor de zomer kozen we 5 jurken, 4 shirtjes en twee jumpsuits. De rest heb ik in de klassenapp aangeboden en wordt nu door de moeders verder uitgezocht en verdeeld. Te kleine kleding schuift weer terug naar mijn vriendin.

Het lastigst is peuter: niemand om iets van te krijgen. Wel kan ik dingen doorschuiven naar kleine neefjes. Zijn jassen, schoenen en laarzen koop ik nieuw, want hij speelt dagelijks buiten. Voor de rest probeer ik tweedehands te kopen. Hij moddert graag, dus zeven setjes maakt hij echt wel vies in een week. Deze winter kocht ik een pakket met 5 truien en 7 broeken voor 15 euro, waarmee hij het hele seizoen deed. Ook kocht ik alvast 3 zomersetjes voor 12 euro en past hij nog dingen van vorig jaar. Zo kostte zijn bovenkleding vanaf september 50 (jassen)+15+12= 77 euro en daar hoop ik tot de volgende winter mee te doen. 

Pyjama's, sokken en ondergoed krijgen ze bij ons van sinterklaas. Natuurlijk krijgen ze ook een ander kado, maar dit vult de zak zo lekker...

Het resultaat is dat ik relatief weinig kleding heb per kind: 5-7 setjes. Maar ze dragen alles vaak, ik was toch eindeloos en ik ben weinig geld en tijd kwijt. Ik vind het vooral fijn om tweedehands kleding te krijgen, maar voor puber lukt dat niet meer. Ik probeer zo het milieu én mijn portemonnee te sparen...

Ik hoor graag hoe anderen dat doen!

dinsdag 13 april 2021

Alles lijkt stil te staan

Dit weekend mocht dochter een nachtje logeren bij mijn ouders. Ze keek er al maanden naar uit. Want nee, eerder ging niet. Oma moet namelijk ontzettend veel werken, als verpleegkundige op de ic. Als ik de cijfers zie, zal het ook nog wel een tijdje duren voor dochter weer terecht kan.

Ik snap het oprecht niet. Als iedereen nu drie weken thuis blijft, of desnoods twee, kan daarna veel meer. Maar iedereen wil alles nú, lijkt het. Als je versoepelingen wilt, zorg dan dat de besmettingen dalen. 

Wij wachten dus nog steeds op betere tijden. We zouden graag andere uitstapjes doen dan wandelen. We zouden graag als gezin op bezoek gaan bij familie. We blijven het spannend vinden dat de scholen weer open zijn. 

Tegelijk kunnen we ook weinig. Drie weken geleden kozen we een rolstoel en een elektrische kinderfiets uit voor dochter. De dame van deze leverancier heeft echter pas deze week de bestelling verzonden naar de fabrikanten. Want het was blijven liggen en ze had vrij gehad. 

Nu moeten we tot acht weken wachten op de fabrikant, dan moet de leverancier twee weken lang de spullen beoordelen, dan moet er een afspraak gemaakt worden om ze bij ons thuis te bezorgen, wat ook weer twee weken duurt. Twaalf weken vanaf nu, dan is het zomervakantie. Ik kan ontzettend kwaad worden, maar het helpt niets.

Een rolstoel vraag je niet aan omdat hij leuk staat in de vensterbank. Achteraf gezien hadden we hem al afgelopen zomervakantie nodig. Gelukkig kunnen we nu de lockdown de schuld geven dat we nooit iets leuks doen buitenshuis...

woensdag 7 april 2021

Too good to go uitproberen

Er gaan flinke hoeveelheden eten doorheen in een gezin van zes. Ik bestel iedere week bij de Appie, waarbij het de kunst is om zo goedkoop mogelijk uit te zijn. Ik bestel voor 50 euro, zoveel mogelijk bonus of huismerkproducten. Brood en fruit halen we bij onze Coop, want dat is veel lekkerder. Ik maak altijd een lijstje voor een week, waarna ik uitzoek wat bij welke winkel goedkoper is. Dan nog zijn we een hoop geld kwijt.

De afgelopen weken heb ik de app van Too good to go uitgeprobeerd. Wie weet levert dat een besparing op. Ik kocht alleen een pakket als de voorraad in de kasten op raakte, zodat ik zeker wist dat ik niks weg hoefde te gooien.

We hebben nu twee keer een pakket van de Hoogvliet gehad. Beide keren zat er een enorme voorraad vlees in, met één zak roerbakgroente. De mannen in ons gezin vonden dat prima: die aten die dag uitgebreid vlees, met een beetje aardappels en groente. Ik probeer zo veel mogelijk vegetarisch te koken, met alleen op zondag (verantwoord) vlees. Dus nee, ik ga geen Hoogvliet pakket meer kopen.

We hadden een broodbox van de Plus. Het brood was 3x kurkdroog witbrood en 1x smerig bruin casinobrood. Bovendien moest ik eindeloos wachten bij de servicebalie, omdat de meiden gezellig aan het kletsen waren. Dus nee, dat is ook geen succes.

Bij een Verswinkel haalde ik een verspakket, waar alleen voorgekookte maaltijden in zaten, in plaats van de beloofde groente en fruit. Best lekker, vonden ze hier. Zoute zuurkool met spekjes, zoute aardappelpuree, zoute stamppot rode kool en heerlijke babi pangang reepjes. Ik denk dat ze in de winkel wel ongeveer 15 euro rekenen voor zo'n gemakspakket, dus dat mijn 5 euro wel de 'winst' waard is. Tenminste, voor wie niet zelf aardappels kan koken en stampen. Ik weet nog niet of ik het daar nog een keer ga proberen.

Gisteren haalde ik een Paasbox bij de Hema. Daar was iedereen razend enthousiast over: een enorme berg paaseitjes in alle kleuren en maten. Niet per se gezond, maar zoooo lekker!

Voor de groente en fruit boxen ben ik tot nu toe steeds te laat. Terwijl ik die juist graag wil proberen. Lijkt me veel gezonder!

donderdag 1 april 2021

Inclusief onderwijs: geen plaats in de klas

Dochter heeft op school een stoel nodig waarop ze goede ondersteuning krijgt bij het zitten, met bijpassende tafel. Dat heb ik niet bedacht, dat besloot het revalidatieteam. Dus dienden we een aanvraag in bij het UWV.  Daar hoort een stapeltje papierwerk bij, met stevige onderbouwing.

Het UWV stuurde iemand met een voorbeeld tafel en stoel, om te passen en te beoordelen wat er nodig was. Dochter mocht op de gang passen, in de pauze. Ze koos een prachtige kleur paars uit voor haar stoel. De juf wilde niet komen kijken. Toen ze langs liep, zei ze alleen tegen een collega: 'Daar heb ik toch helemaal geen plek voor in de klas.'

Na iedere vakantie krijgen de kinderen een ander plekje in de klas. Dat doen ze altijd, in alle klassen. Dochters klas heeft een oneven aantal, dus is er altijd één groepje van vijf. Als er dan in tweetallen gewerkt wordt, blijft er iemand van dat groepje alleen werken. Dat was tussen de kerst en de voorjaarsvakantie de plek van dochter.

Na de voorjaarsvakantie kreeg iedereen een nieuw plekje, behalve dochter. Juf zei: jouw nieuwe tafel past straks alleen daar, dus jij blijft voortaan daar zitten. Maandag kwamen de tafel en stoel, dus dochter was erg blij.

Vandaag was voor het eerst papa op school, om vergeten boterhammen te brengen. De tafel van dochter blijkt even groot te zijn als de andere tafeltjes. Alleen haar stoel is ietsje breder en heeft wieltjes. Toch krijgt ze geen ander plekje van juf en werkt ze dus als enige vaak helemaal alleen.

Ik snap steeds beter waarom dochter online school prima vond. Ze heeft vaak geen zin in school en heeft vanmorgen gehuild vanaf het wakker worden tot het schoolhek. De ib-er maakt zich zorgen omdat ze nooit blij is op school. Maar ik denk dat ik het nu begrijp...

We zijn nu aan het bedenken hoe we dit voorzichtig op school kunnen gaan uitleggen. Want als ziek zijn zo wordt afgestraft, daalt 'ruzie met ouders' misschien ook op haar hoofdje neer. En ze heeft het al zwaar genoeg.



vrijdag 26 maart 2021

Nooit-gedacht-lijst?

Iedereen kent de bucketlist. Er bestaat ook een fuck-it-list, met dingen die je nooit wilt doen. Hoe noem je de lijst met dingen die je deed maar nooit had verwacht?

Hierbij mijn unieke lijst van deze week. Vol dingen die ik nooit had gewenst, maar toch gebeurden, zowel fijn als, nou ja, niet fijn.

- Zondag deed ik een coronatest (negatief).

- Maandag bakte ik een chocoladetaart met zelfgemaakte vulling van verse framboos en vulling van verse mango.

- Dinsdag vierde tweede zoon voor de tweede keer zijn verjaardag in lockdown. Het was toch een echte feestdag, met kadootjes, post, slingers en thuisbezorgd eten van de Mac.

- Woensdag had ik opnieuw een flink conflict met de ortho van tweede zoon. Lang verhaal, maar het eindigde met zijn excuses.

- Donderdag ontdekte ik bij puber enorm opgezette klieren in zijn nek; hij voelde zich beroerd. Dus bracht ik tweede zoon naar zijn coronatest (negatief).

- Vandaag knipte ik het gips van puber zijn arm. Dat mag je tegenwoordig zelf, want corona. Ik ging met puber naar de huisarts en straks mag ik met hem bloedprikken. En ik zocht met dochter en revalidatieteam een rolstoel uit.

Ik ben benieuwd wat morgen brengt, maar ik ben vooral toe aan een tijdje zonder dokters en verrassingen. Het is maar goed dat je niet vooraf weet wat het leven voor je in petto heeft...

vrijdag 19 maart 2021

Negatief is positief

Hoera, dochter is negatief getest!

Ze snottert, hoest flink, heeft koorts en we hebben al drie afschuwelijke nachten gehad, maar geen corona. Tweede zoon danste vanmorgen door het huis.

Peuter heeft opeens de lego ontdekt. Bij een vriendinnetje was hij helemaal enthousiast geworden en ik heb vanmorgen drie grote dozen opgegraven op zolder. Dochter speelt ook mee. De buren zijn dakkapellen aan het plaatsen en dat maakt zo'n afgrijselijke herrie, dat zelfs de kinderen er niet bovenuit komen. Dus nu spelen ze zwijgend zonder ruzie naast elkaar.

Omdat er overal lego ligt, hoef ik even niet te stofzuigen. Nu ik weer veilig naar de bieb kan, moet ik zo snel mogelijk mijn boeken uitlezen. Dus las ik vanmorgen 'Nadia' van Dalende Matthee, mijn favoriete Zuid-Afrikaanse schrijfster. Het liefst lees ik haar boeken in het Afrikaans, maar in vertaling zijn ze ook tof. 

Morgen heb ik goedkope stroom, dus de was hoeft ook morgen pas. Omdat onze slaapkamer nu thuiskantoor is, kan ik daar ook morgen pas de schone was opvouwen en opruimen. 

De kat heeft zoveel stress van de herrie, dat hij strak tegen me aan komt liggen op de bank en steeds geaaid wil worden. 

Er zit niets anders op: vandaag kan ik alleen maar stil zitten en lezen.

donderdag 18 maart 2021

En wéér teststress

Vannacht werd dochter ziek. Snotteren, hoesten, keelpijn en verdacht warm. Ergens rond middernacht heb ik via digid maar weer een test geboekt. Ik gaf mijzelf een schouderklopje dat ik tijdig zo'n digid geregeld had. Bovendien vind ik teststress een prachtig woord, met maar vier verschillende letters. Als je zulke lichtpuntjes moet zoeken, weet je hoe donker het is.

Want nu moet ook de therapie van tweede zoon gecanceld. De ortho van puber moet afgezegd. De afspraak bij het revalidatieteam moet een week verzet worden. Ik kan niet naar de bieb om de gereserveerde boeken op te halen, want dochter sliep de hele nacht tussenin en áls het corona is, heb ik het beslist ook. Dus theoretisch mag ik misschien wel, maar ik wil anderen beschermen.

Wat ik zelf erg lastig vind, is dat ook de afspraak om een rolstoel te kiezen een week doorgeschoven moet worden. Nóg een week daar tegenaan hikken. Ik vind het zo confronterend om mijn mooie meisje in een rolstoel te gaan zien. Nog een mini-lichtpuntje: ik had nog niks tegen haar gezegd, dus ze is niet teleurgesteld.

Maar het allerzwaarst is de stress voor tweede zoon. Hij is dinsdag jarig. Als dochter corona heeft, valt zijn verjaardag precies tijdens de quarantaine. Hij is al een week lang iedere nacht een paar keer wakker van de zenuwen of de klas in quarantaine moet. Nu komt dit er nog bovenop. Dochter voelt zich erg schuldig dat ze ziek is, terwijl het arme kind er heus niets aan kan doen.

Kunnen we alsjeblieft afspreken dat iedereen zich ontzettend braaf aan alle regels houdt? Want steeds zoveel stress is veel erger voor kinderen dan afstand houden, handen wassen en mondkapjes.

dinsdag 16 maart 2021

Onvoorziene risico's

Nou had ik me helemaal ingesteld op leven met een groter risico op corona. Ik bedacht hoe we een eventuele quarantaine door moesten. Ik had geregeld dat ik voor ieder kind een DigiD heb, zodat we online testuitslagen kunnen bekijken. Maar het leven heeft nog steeds rare verrassingen in petto. 

Donderdag, op de eerste sportdag sinds november kwam puber huilend thuis en hoefde níet naar de dokter. Hij ging géén röntgenfoto maken en al helemaal geen gips krijgen. Want eindelijk kwam zijn playstation en daar keek hij al maanden naar uit. Maar toen ik zag dat hij zijn pols moest vasthouden bij het traplopen, heb ik toch drie uur met hem in het ziekenhuis gezeten. Want ja, gebroken.

Puber kon zondagavond niet eten. Hij voelde zich ellendig en depressief. Want vandaag zou hij eindelijk weer naar school moeten voor een lesdag. Iedereen zou vragen stellen, hij heeft nog pijn en hij werd bij voorbaat al gek van alle prikkels. De vorige lesdag kost hem drie dagen bijkomen. Uiteindelijk heeft hij dit allemaal naar zijn mentor gemaild. De beste man mailde terug dat hij het snapte en dat zoon de lessen gewoon online mocht volgen. Puber at van opluchting vier boterhammen. 

Dochter is maandag voor het eerst een hele dag naar school geweest. Ze heeft een paar keer een tijdje op de zitzak gerust en ze kon 's middags niet meer schrijven, maar ze was zelf best tevreden. Vandaag moest ik haar tussen de middag alweer halen, omdat ze te moe was.

Inmiddels is de eerste klas op de basisschool in quarantaine. Tweede zoon is dinsdag jarig en heeft daar veel stress van. Want hij is vuurbang dat de scholen weer dicht moeten. Zijn vorige verjaardag was ook in lockdown en hij is helemaal klaar met corona. Net als wij allemaal...


dinsdag 9 maart 2021

Hoera, naar school?

Vanmorgen vertrok puber voor zijn eerste offline schooldag sinds drie maanden. Dikke stress, want hij heeft nog maar twee broeken. En hij mag donderdag pas naar de kapper. En hij heeft gelijk twee toetsen. Er was een waslijst aan veiligheidsinstructies, maar na school gaat hij een groepsopdracht uitvoeren bij een vriend. Ik maak me geen illusies over hoe coronaproof dat gaat. Toch verbied ik het niet, omdat het de eerste keer is sinds december dat hij iets met vrienden kan doen. Hij kijkt er zo naar uit.

Zondag kwam er een mailtje dat een klasgenoot van dochter positief getest is. Omdat hij al thuis bleef, zou iedereen zonder testen gewoon weer naar school mogen. Maar onze buurjongens speelden wel met hem. En die gaan gewoon naar school, want die doen niet aan testen. 

Het voelt als Ruttische roulette. 



donderdag 4 maart 2021

Missen jullie soms een kind?

Vanmiddag was ik bij de tandarts met tweede zoon. Hij is daar altijd ongelooflijk bang voor, dus dat vroeg intensieve begeleiding. De rest bleef thuis bij papa, die boven aan het werk was. Toen ik weer thuis kwam, had ik twee gemiste oproepen van een onbekend nummer en was zowel papa als peuter spoorloos. Op mijn voicemail stond een juf van school: er was een peutertje binnen gebracht die zei dat hij bij ons hoort.

Gloeps

Peuter verveelde zich, had zijn laarsjes aangetrokken en was op de loopfiets naar de tandarts vertrokken. Over de stoep, richting de orthodontist. Hij ging heel voorzichtig oversteken en de auto's gingen echt stoppen, zei hij later. Een vriendelijke meneer heeft hem toch maar van de straat geplukt. Helaas kon peuter niet vertellen waar hij woont.

Het verhaal gaat verder op school, waar de vriendelijke meneer aanbelde met een peutertje. Hij kwam mama en zijn zus zoeken. Een juf ging haastig in de schoolgids op zoek naar de naam van dochter. Ondertussen kwam er een andere juf bij, die peuter herkende als broertje-van. We werden allebei gebeld en peuter werd haastig opgehaald door papa.

Peuter had het prima naar zijn zin gehad op school. Hij had uitgebreid gekletst met de kleuterjuf. Ze hadden veel plezier met hem gehad. Zij wel, ja. De vriendelijke meneer bleek de huisarts van de overkant te zijn. Die moeten we dus maar een bosje bloemetjes gaan brengen.

Peuter is totaal niet onder de indruk van eventuele risico's. Hij zou het zo weer doen. Gelukkig is het maar twee keer oversteken tussen ons huis en school. Gelukkig zijn er vooral lieve mensen op deze wereld. Gelukkig is het avontuur vandaag goed afgelopen. Maar we gaan wel voorkomen dat hij nog een keertje zelfstandig buiten gaat struinen...