Missen jullie soms een kind?

Vanmiddag was ik bij de tandarts met tweede zoon. Hij is daar altijd ongelooflijk bang voor, dus dat vroeg intensieve begeleiding. De rest bleef thuis bij papa, die boven aan het werk was. Toen ik weer thuis kwam, had ik twee gemiste oproepen van een onbekend nummer en was zowel papa als peuter spoorloos. Op mijn voicemail stond een juf van school: er was een peutertje binnen gebracht die zei dat hij bij ons hoort.

Gloeps

Peuter verveelde zich, had zijn laarsjes aangetrokken en was op de loopfiets naar de tandarts vertrokken. Over de stoep, richting de orthodontist. Hij ging heel voorzichtig oversteken en de auto's gingen echt stoppen, zei hij later. Een vriendelijke meneer heeft hem toch maar van de straat geplukt. Helaas kon peuter niet vertellen waar hij woont.

Het verhaal gaat verder op school, waar de vriendelijke meneer aanbelde met een peutertje. Hij kwam mama en zijn zus zoeken. Een juf ging haastig in de schoolgids op zoek naar de naam van dochter. Ondertussen kwam er een andere juf bij, die peuter herkende als broertje-van. We werden allebei gebeld en peuter werd haastig opgehaald door papa.

Peuter had het prima naar zijn zin gehad op school. Hij had uitgebreid gekletst met de kleuterjuf. Ze hadden veel plezier met hem gehad. Zij wel, ja. De vriendelijke meneer bleek de huisarts van de overkant te zijn. Die moeten we dus maar een bosje bloemetjes gaan brengen.

Peuter is totaal niet onder de indruk van eventuele risico's. Hij zou het zo weer doen. Gelukkig is het maar twee keer oversteken tussen ons huis en school. Gelukkig zijn er vooral lieve mensen op deze wereld. Gelukkig is het avontuur vandaag goed afgelopen. Maar we gaan wel voorkomen dat hij nog een keertje zelfstandig buiten gaat struinen...