zaterdag 24 oktober 2020

Afscheid nemen van je boeken

Natuurlijk weet ik dat er mensen schijnen te zijn zonder boeken in huis. Voor mij zijn boeken echter goede vrienden. Sommige boeken lees ik ieder jaar of iedere paar jaar opnieuw. Het probleem is dat er steeds nieuwe boeken bij komen. Eerst losten we dat op met extra kasten. Maar ook daaraan zit een maximum.

- In de woonkamer staan twee Billy kasten, met extra verdieping erop. Hierin zitten favoriete romans, non-fictie, dagelijkse voorleesboeken van peuter en wat biebboeken.

- In onze slaapkamer staat een vakkenkast, waarvan 12 vakken vol staan met boeken: studieboeken, poëzie en literatuur.

- Dochter heeft deze vakantie een kleine Billy op haar kamer gekregen, met drie planken kinderboeken voor 6-10 jarigen. 

- Tweede zoon heeft een grote Billy met vier planken voor 9-14 jarigen en twee planken met mijn oude meisjesboeken (Joop ter Heul, Sanne van Havelte etc). Hij heeft ook een hoekbilly met een allegaartje van boeken in andere talen, romans, theologie en literatuur.

- Puber heeft een kleine Billy met 4 planken voor 12-18 jarigen en alle Harry Potter in het Nederlands en Engels. Hij heeft in zijn vakkenkast nog 6 vakken met de Grijze Jager serie, de Broederband serie en andere jongensboeken. En hij heeft 3 vakken met strips  zoals Asterix, Lucky Luck etc. 

- Peuter heeft alle prentenboeken, kinderboeken tot 6 jaar, oude Van der Hulst en Nijntjes. Ook nog 8 vakken.

Tweede zoon wilde zijn bed verplaatsen, een chillhoek maken en de boekenkasten verhuizen. Zijn kleine Billy is inmiddels naar dochter, de hoekkast staat op Marktplaats. Aan mij de taak om de boeken opnieuw te ordenen. En wat niet past, moet weg: ongeveer 6 planken.

Nu zit ik letterlijk tussen de stapels. Een deel kan op Marktplaats, een specifieker deel op Boekwinkeltjes, sommige boeken kan ik misschien weggeven en uiteindelijk moet de rest naar de kringloop. Maar wat is dat lastig kiezen!


donderdag 15 oktober 2020

Wel of niet naar school?

Maandag moest ik een coronatest, omdat ik ziek was. Volgens de beslisboom mochten de kinderen gewoon naar de basisschool en de middelbare school. Tweede zoon vertelde aan de meester dat we wachten op de testuitslag. Er waren nog drie klasgenootjes waarvan de ouders op een testuitslag wachten. De meester was niet zo blij met vier leerlingen die misschien thuis corona hadden.

Als ik corona had, moest ik mijn kinderen acuut uit de klas plukken en tien dagen thuis opsluiten. Maar tussen het begin van de klachten en de uitslag, zaten vijf dagen. In die vijf dagen, hadden mijn drie kinderen op twee scholen anderen kunnen aansteken. Iedereen was dan ook erg opgelucht toen de test negatief was. Had ik ze anders vijf dagen voor niks thuis moeten opsluiten?

Bij puber zit een klasgenootje in quarantaine. Haar broertje en ouders hebben corona. Zij heeft geen klachten en wordt niet getest. Haar vier vriendinnen zijn inmiddels thuis met coronaklachten en wachten op een test. Alle andere klasgenoten moeten gewoon naar school. Vanwege privacy horen wij niets van school over besmettingen, dus vergeet het anticiperen of zelf afwegingen maken. Dit horen we alleen via de appgroepjes van puber.

Puber snottert en hoest. Hij heeft dezelfde klachten als ik, maar ik had gewoon een stom ander virus. Ik gok dat hij dichter bij mij is geweest dan bij de meisjes. (O horror, meisjes!) Hij mag in ieder geval niet naar school vandaag en morgen, daarna is het vakantie. Ga ik hem nu laten testen, of gok ik dat hij mijn virus heeft? Ondertussen gaan tweede zoon en dochter natuurlijk gewoon wel naar school.


Ik geloof nooit dat we het virus goed onder controle krijgen zolang de scholen op deze manier open blijven. Tegelijk vind ik het een drama als ze dicht zouden moeten. Misschien moeten we na de herfstvakantie drie weken online onderwijs doen, zodat we daarna hopelijk sint en kerst kunnen vieren. Anders voorzie ik dat we half november alsnog een volledige lockdown krijgen, tot half januari.

Het wordt hoe dan ook een lange, donkere winter...

woensdag 7 oktober 2020

EDS/HSD en schoenen kopen

Dochter heeft ontzettend smalle voetjes. Bij ongeveer alle winkels vallen de schoenen die in de juiste lengte zijn, spontaan van haar voeten. Dus zijn wij min of meer veroordeeld tot de hele dure schoenenzaak. Ze zijn daar reuze aardig, begroeten ons allerhartelijkst en doen hun uiterste best. Dochter heeft daar meestal keus uit drie paar schoenen, als we aan het begin van het seizoen zijn. Ze kunnen soms nog in een ander kleurtje besteld worden, maar dat is het wel zo'n beetje.

Vorige week zijn we naar de revalidatiearts geweest die gespecialiseerd is in voeten. Dat viel niet mee. Dochters voetjes zijn zoooo slap. Ze kunnen alle kanten op, zakken diep door en staan naar binnen. Haar knieschijven bleken niet goed in de kom te zitten. (Dus daarom heeft ze steeds pijn!) Haar knietjes staan verkeerd en haar bekken staat gekanteld. Er valt voor deze smalle voetjes niet voldoende steun te behalen met steunzolen in gewone schoenen. 'Het zijn alleen botjes, zonder vet en zonder samenhang.' Dus moesten we aangepaste schoenen.

We konden gelukkig dezelfde dag nog naar P.enders. Er is gemeten, er zijn mallen gemaakt en nog zo wat. Vooraf konden we op twee websites kijken welke modellen we leuk vonden. Dochter maakte een lijstje, van schoenen die zij mooi vond. In de winkel lieten we het lijstje zien. Er bleef welgeteld één paar over wat smal genoeg was. We mochten kiezen uit blauw of bruin. Nu ruim een maand wachten en dan hopen dat ze mooi zijn en zes maanden goed blijven.

Een paar dagen later vertelde ik iemand dat dochter nu aangepaste schoenen krijgt. 'Ach, wat sneu. Dan kun je ook nooit meer leuk samen shoppen voor schoenen.' Zo had ik er nog niet naar gekeken. Ik geloof niet dat ik ooit leuk voor schoenen heb geshopt. Dochter kan sowieso niet shoppen, want na twee winkels moet ik haar dragen. Na een halfuurtje ziekenhuis en een halfuurtje schoenenzaak, heeft dochter die middag bijna drie uur in bed gelegen. Dat vind ik pas sneu.

zondag 4 oktober 2020

Sparen en besparen

Geld maakt niet gelukkig, maar het is wel fijn als je er veel van hebt. En het rolt makkelijk alle kanten op, zodat het zomaar verdwijnt. Sinds het woord 'verhuizing' is gevallen, bekruipt mij het gevoel dat we best meer spaargeld kunnen gebruiken.

Dus wil ik beter gaan kijken naar onze uitgaven. Abonnementen opzeggen, zoals Spotify, helpt een klein beetje. Besparen op boodschappen is lastig: we eten al gezond zonder veel extra fratsen. Dus zal het van de kleding en de bijzondere uitgaven af moeten. 

Ik besloot kritisch naar de kasten te kijken. Eigenlijk heeft iedereen wel genoeg kleding, behalve puber. Die is wéér gegroeid, zodat hij inmiddels langer is dan ik. Daar moeten online nog twee truien voor besteld worden. Dus hoef ik lekker nergens te gaan shoppen met een mondkapje. 

Traditiegetrouw begin ik in oktober met de verlanglijstjes voor Sint. Dan sprokkel ik in twee maanden een zak vol kadootjes bij elkaar. Ze krijgen allemaal iets wat ze nodig hebben, iets wat ze kunnen aantrekken en iets om mee te spelen. 

Het fijne van november is dat er allemaal mensen kadootjes zoeken.  Dus zoeken wij in de herfstvakantie zoveel mogelijk dingen op om te verkopen. Vorig jaar verkocht tweede zoon bijvoorbeeld voor 130 euro aan my little pony spullen, wat ik ooit voor 40 euro kocht. 

Ik denk dat ik dit jaar het verkopen groots ga aanpakken: geld verzamelen en ontspullen tegelijk. We weten nu immers waar we het voor doen!