Vandaag hadden we een verjaardag van een oma. Ze gaat niet naar haar werk omdat ze zichzelf tot de risicogroepen rekent. Maar ze wilde wel graag dat de hele familie kwam.
In overleg hadden we als kinderen besloten om de beurt te gaan, met de kleinkinderen. Mijn voorstel was om raamvisite te doen, maar oma had ook taart. Die konden we dan wel meenemen, dacht ik.
Vanmorgen kreeg ik foto's van de andere kleinkinderen binnen bij oma aan de taart. Ik kreeg wat aarzelingen, want ik wilde niet naar binnen. Opa gaat namelijk gewoon naar zijn kantoorwerk en oma blijft binnen het dorp: niet mijn idee van social distancing.
Vanmiddag kwamen we aan en zeiden we buiten te blijven. We kregen taart en drinken. Afstand schatten bleek moeilijk voor oma. Toen opa thuis kwam, aaide hij zonder handen te wassen gezellig over peuter z'n bolletje en dochters wangetje.
Ik gilde niet 'blijf van ze af'. Maar ik dacht het wel. Vooraf was ik bang om de zeurpiet van de familie te zijn. Want iedereen ging, omdat oma dat zo fijn vindt. Achteraf weet ik dat we gewoon niet moesten gaan als mensen zich niet aan de regels willen houden. Ik kan ook niet op ze mopperen, want ze zien het probleem niet.
Ik had verwacht dat ze toch in ieder geval afstand zouden houden. Ben ik nou gek?
woensdag 29 april 2020
zaterdag 25 april 2020
Waarom redden we overbodige bedrijven?
Er gaan miljarden steungeld naar bedrijven die nu in de problemen komen. Niet alleen KLM, ook Booking, horeca en winkels krijgen geld. De bedrijven hebben geld nodig om salaris te betalen. Maar waarom laten we ze niet gewoon failliet gaan?
Deze crisis gaat nog lang duren en verandert hoe mensen leven. Zo zal lange tijd bijna niemand met openbaar vervoer naar zijn werk gaan. Mensen kunnen niet op vliegvakantie of op zakenreis. De horeca kan niet functioneren met 1,5 meter afstand in de keuken.
De vraag is bovendien of we straks in een diepe recessie geld over hebben voor koffie op het station, vliegvakantie, bioscoop of een restaurant. Het zijn immers vooral luxe producten waar we prima zonder kunnen. Waarom laten we deze bedrijven niet afslanken of stoppen?
De bedoeling van de staatssteun is salarissen doorbetalen, omdat burgers anders in problemen komen. Maar er is geen toekomstplan voor deze bedrijven. Dus zitten de werknemers betaald te wachten op tijden die niet komen.
Waarom geven we het geld niet aan de burgers? Voor deze miljarden kun je iedereen die werkloos raakt een basisinkomen geven. Dat biedt mensen de kans na te denken over omscholing. Naar de bouw, tuinbouw, onderwijs en zorg bijvoorbeeld. Nu houdt je mensen gevangen in een baan, die op een dag niet meer bestaat.
Ik mis een plan voor Nederland hoe het verder moet. Ik wil dat er niet gedacht wordt over de economie redden, maar over mensen toekomstbestandig werk bieden. We ontdekken nu wat vitale beroepen zijn: stimuleer mensen daarvoor en biedt bijvoorbeeld ook de pakketbezorger een fatsoenlijk salaris.
Ik ben geen econoom, maar als ik de vragen kan bedenken, hoop ik dat iemand die daarvoor geleerd heeft, de antwoorden gaat zoeken.
Bestaat jouw baan straks nog? Hoe zie jij de veranderingen na deze crisis voor je?
Deze crisis gaat nog lang duren en verandert hoe mensen leven. Zo zal lange tijd bijna niemand met openbaar vervoer naar zijn werk gaan. Mensen kunnen niet op vliegvakantie of op zakenreis. De horeca kan niet functioneren met 1,5 meter afstand in de keuken.
De vraag is bovendien of we straks in een diepe recessie geld over hebben voor koffie op het station, vliegvakantie, bioscoop of een restaurant. Het zijn immers vooral luxe producten waar we prima zonder kunnen. Waarom laten we deze bedrijven niet afslanken of stoppen?
De bedoeling van de staatssteun is salarissen doorbetalen, omdat burgers anders in problemen komen. Maar er is geen toekomstplan voor deze bedrijven. Dus zitten de werknemers betaald te wachten op tijden die niet komen.
Waarom geven we het geld niet aan de burgers? Voor deze miljarden kun je iedereen die werkloos raakt een basisinkomen geven. Dat biedt mensen de kans na te denken over omscholing. Naar de bouw, tuinbouw, onderwijs en zorg bijvoorbeeld. Nu houdt je mensen gevangen in een baan, die op een dag niet meer bestaat.
Ik mis een plan voor Nederland hoe het verder moet. Ik wil dat er niet gedacht wordt over de economie redden, maar over mensen toekomstbestandig werk bieden. We ontdekken nu wat vitale beroepen zijn: stimuleer mensen daarvoor en biedt bijvoorbeeld ook de pakketbezorger een fatsoenlijk salaris.
Ik ben geen econoom, maar als ik de vragen kan bedenken, hoop ik dat iemand die daarvoor geleerd heeft, de antwoorden gaat zoeken.
Bestaat jouw baan straks nog? Hoe zie jij de veranderingen na deze crisis voor je?
vrijdag 24 april 2020
Behoefte aan versoepeling
Wij zijn best strikt in het naleven van sociale onthouding. Onze kinderen spelen alleen met elkaar en niet met anderen. Visite komt niet binnen, maar mag voor het raam zwaaien. Slechts één keer per week naar de winkel is prima te doen. Maar na zes weken valt het ons steeds zwaarder.
Ik merk dat ik langzaam steeds iets soepeler word. Zo is deze week mijn zusje in de tuin op visite gekomen met haar zoontje. Hij had al weken niemand gezien behalve zijn ouders. En hij miste onze peuter zo ontzettend. Dus mocht hij in onze tuin met peuter spelen.
Dochter en tweede zoon mogen inmiddels af en toe buiten het hekje spelen. Dan moeten ze wel afstand houden van anderen.
Puber heeft een vast vriendinnetje sinds groep 3. Ze zitten op verschillende scholen, maar blijven elkaar trouw opzoeken. Meisjes zijn 'ieuw', maar dit is anders. Vandaag is hij met haar gaan vissen: buiten en met afstand.
De scholen gaan weer open, die cijfertjes van het RIVM dalen en we snakken naar normaal contact. Toch ben ik bang dat we straks een fikse tweede piek gaan krijgen. De dagelijkse opnames in het ziekenhuis dalen niet onder de honderd, dus het virus waart nog stevig rond.
Iedereen wil vreselijk graag een versoepeling van de regels. Ook wij. Maar de komende twee weken houden we ons nog braaf aan de strikte interpretatie van 'blijf thuis'. Dan kijken we daarna wel naar de cijfertjes.
Mijn grootste angst is dat iedereen nu denkt: het kan wel weer. Straks ligt de ic weer tjokvol als de scholen open zouden moeten. Dikke kans dat ze dan toch maar dicht blijven. Dat lijkt me drama voor alle kinderen en ouders die snakken naar 'normaal'. Dan liever maar even volhouden met de strenge regeltjes...
Hoe streng ben jij voor jezelf of je gezin?
Ik merk dat ik langzaam steeds iets soepeler word. Zo is deze week mijn zusje in de tuin op visite gekomen met haar zoontje. Hij had al weken niemand gezien behalve zijn ouders. En hij miste onze peuter zo ontzettend. Dus mocht hij in onze tuin met peuter spelen.
Dochter en tweede zoon mogen inmiddels af en toe buiten het hekje spelen. Dan moeten ze wel afstand houden van anderen.
Puber heeft een vast vriendinnetje sinds groep 3. Ze zitten op verschillende scholen, maar blijven elkaar trouw opzoeken. Meisjes zijn 'ieuw', maar dit is anders. Vandaag is hij met haar gaan vissen: buiten en met afstand.
De scholen gaan weer open, die cijfertjes van het RIVM dalen en we snakken naar normaal contact. Toch ben ik bang dat we straks een fikse tweede piek gaan krijgen. De dagelijkse opnames in het ziekenhuis dalen niet onder de honderd, dus het virus waart nog stevig rond.
Iedereen wil vreselijk graag een versoepeling van de regels. Ook wij. Maar de komende twee weken houden we ons nog braaf aan de strikte interpretatie van 'blijf thuis'. Dan kijken we daarna wel naar de cijfertjes.
Mijn grootste angst is dat iedereen nu denkt: het kan wel weer. Straks ligt de ic weer tjokvol als de scholen open zouden moeten. Dikke kans dat ze dan toch maar dicht blijven. Dat lijkt me drama voor alle kinderen en ouders die snakken naar 'normaal'. Dan liever maar even volhouden met de strenge regeltjes...
Hoe streng ben jij voor jezelf of je gezin?
donderdag 23 april 2020
Vrouwen in detectives en guilty pleasure
De afgelopen weken heb ik wat digitale stapeltjes detectives gelezen. Na mijn vorige leeslijst heb ik de Millennium serie doorgewerkt. Nu wacht ik op de nieuwe Nicci French op Kobo Plus.
Tijd genoeg om eens te bedenken waarom ik de meeste detectives zo matig vind. Ja, ze zijn spannend en lezen lekker weg. Maar meestal zit ik halverwege met kromme tenen. Want wat zijn die boeken gruwelijk vrouw-onvriendelijk.
De serie over Erika Foster: de vrouwelijke hoofdpersoon is slim, maar luistert totaal niet naar gezag. Ze functioneert niet binnen een organisatie, neemt risico's en is labiel. Ja, ze vindt de dader, maar moet uiteindelijk gered worden door een man.
De serie over Mia Krüger: de vrouwelijke hoofdpersoon is slim, maar psychisch instabiel. Ze gebruikt pillen en alcohol. Ze past niet binnen de organisatie en houdt zich niet aan protocollen.
De serie over Lisbeth Salander: de vrouwelijke hoofdpersoon is slim, maar mist empathie. Ze heeft waarschijnlijk Asperger, past niet in de maatschappij en neemt fikse risico's.
Alledrie de series zijn geschreven door mannen. Waarom kan een vrouwelijke hoofdpersoon in een detective niet 'normaal' zijn? Is het zo moeilijk om als man toe te geven dat er ook slimme, goed functionerende vrouwen zijn?
In films speelt vaak hetzelfde probleem. The Bridge heeft bijvooebeeld een hoofdpersoon die vergelijkbaar is met Lisbeth Salander.
Er zijn tot nu toe drie series/schrijvers waar ik wel blij van word. Agatha Christie is al sinds mijn twaalfde een soort gouden standaard. Robert Galbraith is een moderne schrijver waarbij vrouwen 'normaal en slim' zijn. Niet verrassend, want het is een pseudoniem voor J.K. Rowling. En Nicci French, het schrijversduo, maakt ook prachtige personages.
Mijn guilty pleasure heeft daar ook mee te maken. Een gewone detective hark ik in een paar uurtjes naar binnen. Maar bij Nicci French vind ik dat zo zonde. Als er een nieuw boek van hen is, kies ik daarom altijd voor een luisterboek, via Kobo of Storytel. Dan heb ik meer dan tien uur plezier van het verhaal.
De afgelopen jaren heb ik iedere zomer in de tent een nieuwe Nicci French geluisterd. 's Avonds naast mijn dochter op het matje, tot ze sliep. Iedere ochtend als ik wakker werd en de rest nog sliep. Het toppunt van ontspanning, wat mij betreft.
Ik denk dat ik deze zomer een alternatief moet bedenken voor op mijn matje in de tent luisteren. Wandelen, een matje in de tuin leggen of nog iets anders. Maar ik kan me er nu al op verheugen!
Welke detectives vind jij goed? Heb je nog leestips voor me?
Tijd genoeg om eens te bedenken waarom ik de meeste detectives zo matig vind. Ja, ze zijn spannend en lezen lekker weg. Maar meestal zit ik halverwege met kromme tenen. Want wat zijn die boeken gruwelijk vrouw-onvriendelijk.
De serie over Erika Foster: de vrouwelijke hoofdpersoon is slim, maar luistert totaal niet naar gezag. Ze functioneert niet binnen een organisatie, neemt risico's en is labiel. Ja, ze vindt de dader, maar moet uiteindelijk gered worden door een man.
De serie over Mia Krüger: de vrouwelijke hoofdpersoon is slim, maar psychisch instabiel. Ze gebruikt pillen en alcohol. Ze past niet binnen de organisatie en houdt zich niet aan protocollen.
De serie over Lisbeth Salander: de vrouwelijke hoofdpersoon is slim, maar mist empathie. Ze heeft waarschijnlijk Asperger, past niet in de maatschappij en neemt fikse risico's.
Alledrie de series zijn geschreven door mannen. Waarom kan een vrouwelijke hoofdpersoon in een detective niet 'normaal' zijn? Is het zo moeilijk om als man toe te geven dat er ook slimme, goed functionerende vrouwen zijn?
In films speelt vaak hetzelfde probleem. The Bridge heeft bijvooebeeld een hoofdpersoon die vergelijkbaar is met Lisbeth Salander.
Er zijn tot nu toe drie series/schrijvers waar ik wel blij van word. Agatha Christie is al sinds mijn twaalfde een soort gouden standaard. Robert Galbraith is een moderne schrijver waarbij vrouwen 'normaal en slim' zijn. Niet verrassend, want het is een pseudoniem voor J.K. Rowling. En Nicci French, het schrijversduo, maakt ook prachtige personages.
Mijn guilty pleasure heeft daar ook mee te maken. Een gewone detective hark ik in een paar uurtjes naar binnen. Maar bij Nicci French vind ik dat zo zonde. Als er een nieuw boek van hen is, kies ik daarom altijd voor een luisterboek, via Kobo of Storytel. Dan heb ik meer dan tien uur plezier van het verhaal.
De afgelopen jaren heb ik iedere zomer in de tent een nieuwe Nicci French geluisterd. 's Avonds naast mijn dochter op het matje, tot ze sliep. Iedere ochtend als ik wakker werd en de rest nog sliep. Het toppunt van ontspanning, wat mij betreft.
Ik denk dat ik deze zomer een alternatief moet bedenken voor op mijn matje in de tent luisteren. Wandelen, een matje in de tuin leggen of nog iets anders. Maar ik kan me er nu al op verheugen!
Welke detectives vind jij goed? Heb je nog leestips voor me?
zondag 19 april 2020
Dalende cijfers van het RIVM: wat daalt er nu echt?
Volgens het RIVM dalen de ziekenhuisopnames voor corona en de sterftecijfers. Het aantal ic-bedden dat bezet is door corona-patiënten daalt ook. Dat is goed nieuws.
Volgens het CBS zijn er echter twee keer zoveel extra doden als volgens het RIVM. Niet iedere patiënt wordt getest en niet iedere dode telt dus mee in de statistieken.
Het aantal patiënten dat op de ic terecht komt, daalt ook. Tegelijk treedt een verschuiving op: de patiënten die opgenomen worden, zijn jonger dan 70, terwijl eerst vooral oudere patiënten op de ic lagen. Dat hoeft geen officiële beleidskeuze te zijn.
Wat ik hoor van artsen en ic-verpleegkundigen, is dat oudere mensen nu thuis blijven. Dan kunnen hun geliefden tenminste op bezoek en afscheid nemen. Maar deze mensen worden niet getest en niet geteld.
Het criterium voor versoepeling van de maatregelen, is de belasting van de ic. Als we daar onder de 600 patiënten zitten, kan de zorg het weer op gewone kracht aan.
Dan komt het natuurlijk wel goed uit voor beleidsmakers als mensen niet meer naar het ziekenhuis gaan en niet geteld worden.
Mijn theorie is dat we sinds de laatste twee weken niet heel hard dalen qua besmettingen en doden. Maar dat kun je alleen achteraf zien aan de data van het CBS.
Ik denk dat een versoepeling van de maatregelen betekent dat mensen opgelucht ademhalen. Scholen open, dus terug naar normaal en gauw weer allerlei dingen doen. Waarna we binnen drie weken weer een fikse piek krijgen in de data van het RIVM.
Daarom hoop ik voor mezelf heel hard dat mijn kinderen straks eindelijk weer naar school mogen, maar vind ik het realistischer om te verwachten dat het niet zo'n goed idee is.
Ik zou ze niet thuis houden, maar verwacht dat het feest dan per 1 juni weer voorbij is.
Zo'n knipperlichtfase lijkt me zwaar frustrerend. Dan liever maar gewoon door bikkelen met thuisonderwijs.
Voetnoot: een dag nadat ik dit schreef, staat in Trouw dit artikel https://www.trouw.nl/nieuws/oudere-met-corona-komt-veel-minder-gauw-op-de-intensive-care~b558a97c/
Volgens het CBS zijn er echter twee keer zoveel extra doden als volgens het RIVM. Niet iedere patiënt wordt getest en niet iedere dode telt dus mee in de statistieken.
Het aantal patiënten dat op de ic terecht komt, daalt ook. Tegelijk treedt een verschuiving op: de patiënten die opgenomen worden, zijn jonger dan 70, terwijl eerst vooral oudere patiënten op de ic lagen. Dat hoeft geen officiële beleidskeuze te zijn.
Wat ik hoor van artsen en ic-verpleegkundigen, is dat oudere mensen nu thuis blijven. Dan kunnen hun geliefden tenminste op bezoek en afscheid nemen. Maar deze mensen worden niet getest en niet geteld.
Het criterium voor versoepeling van de maatregelen, is de belasting van de ic. Als we daar onder de 600 patiënten zitten, kan de zorg het weer op gewone kracht aan.
Dan komt het natuurlijk wel goed uit voor beleidsmakers als mensen niet meer naar het ziekenhuis gaan en niet geteld worden.
Mijn theorie is dat we sinds de laatste twee weken niet heel hard dalen qua besmettingen en doden. Maar dat kun je alleen achteraf zien aan de data van het CBS.
Ik denk dat een versoepeling van de maatregelen betekent dat mensen opgelucht ademhalen. Scholen open, dus terug naar normaal en gauw weer allerlei dingen doen. Waarna we binnen drie weken weer een fikse piek krijgen in de data van het RIVM.
Daarom hoop ik voor mezelf heel hard dat mijn kinderen straks eindelijk weer naar school mogen, maar vind ik het realistischer om te verwachten dat het niet zo'n goed idee is.
Ik zou ze niet thuis houden, maar verwacht dat het feest dan per 1 juni weer voorbij is.
Zo'n knipperlichtfase lijkt me zwaar frustrerend. Dan liever maar gewoon door bikkelen met thuisonderwijs.
Voetnoot: een dag nadat ik dit schreef, staat in Trouw dit artikel https://www.trouw.nl/nieuws/oudere-met-corona-komt-veel-minder-gauw-op-de-intensive-care~b558a97c/
zaterdag 18 april 2020
Wat ik las (1): Wij houden van Tsjernobyl
Sinds ik een e-reader kocht, heb ik altijd keus genoeg aan nieuwe boeken. Kan ik mooi mijn leeslijstje aanvullen met boeken die ik altijd al wilde lezen en nieuwe vondsten. Bovendien lezen de kinderen ook op mijn kobo account. Maar dat is voor een andere keer.
Wat ik zelf las:
- Alice in Wonderland, Lewis Caroll **
- Moby Dick, Herman Melville ****
- Wij houden van Tsjernobyl, Svetlana Alexijevitsj *****
- Vallen is als vliegen, Manon Uphoff**
- Tsjaikovskistraat 40, Pieter Waterdrinker ***
- Het Rosie resultaat, Graeme Simsion ****
- Dit is mijn moeder, Tommy Wieringa ***
- Het achtste leven (voor Brilka), Nino Haratischwili
Detective series
Erika Foster serie, geschreven door Robert Bryndza, Jan Mellema
- Het meisje in het ijs **
- De stalker in de nacht**
- In donker water**
Serie over Mia Krüger, geschreven door Samuel Bjørk
- De doodsvogel**
- Ik reis alleen **
- De jongen in de sneeuw **
Het boek dat er voor mij absoluut uitspringt is 'Wij houden van Tsjernobyl'. Misschien omdat ik zelf in de verboden zone ben geweest, 15 jaar geleden als studente. Ik was toen al diep geraakt door de enorme impact van de catastrofe op de mensen en de blijvende schade in generaties.
Direct na de ramp werden veel soldaten en brandweerlieden ernstig ziek: juist de hulpverleners werden getroffen. Mensen mochten hun stervende geliefde niet meer aanraken wegens besmettingsgevaar.
Net zoals een virus is straling niet te zien. Je weet niet wat besmet is en moet vertrouwen op de regels van de overheid. Dan ben ik opeens heel tevreden over ons RIVM en ons goed georganiseerde landje.
Het boek gaat vooral over de ervaringen en emoties van de gewone mensen. Dat vraagt misschien wel wat achtergrondkennis, maar hoeft geen bezwaar te zijn. Juist onze angsten, liefde en hoop blijken universeel.
Iemand nog leestips voor deze quarantaine?
Wat ik zelf las:
- Alice in Wonderland, Lewis Caroll **
- Moby Dick, Herman Melville ****
- Wij houden van Tsjernobyl, Svetlana Alexijevitsj *****
- Vallen is als vliegen, Manon Uphoff**
- Tsjaikovskistraat 40, Pieter Waterdrinker ***
- Het Rosie resultaat, Graeme Simsion ****
- Dit is mijn moeder, Tommy Wieringa ***
- Het achtste leven (voor Brilka), Nino Haratischwili
Detective series
Erika Foster serie, geschreven door Robert Bryndza, Jan Mellema
- Het meisje in het ijs **
- De stalker in de nacht**
- In donker water**
Serie over Mia Krüger, geschreven door Samuel Bjørk
- De doodsvogel**
- Ik reis alleen **
- De jongen in de sneeuw **
Het boek dat er voor mij absoluut uitspringt is 'Wij houden van Tsjernobyl'. Misschien omdat ik zelf in de verboden zone ben geweest, 15 jaar geleden als studente. Ik was toen al diep geraakt door de enorme impact van de catastrofe op de mensen en de blijvende schade in generaties.
Direct na de ramp werden veel soldaten en brandweerlieden ernstig ziek: juist de hulpverleners werden getroffen. Mensen mochten hun stervende geliefde niet meer aanraken wegens besmettingsgevaar.
Net zoals een virus is straling niet te zien. Je weet niet wat besmet is en moet vertrouwen op de regels van de overheid. Dan ben ik opeens heel tevreden over ons RIVM en ons goed georganiseerde landje.
Het boek gaat vooral over de ervaringen en emoties van de gewone mensen. Dat vraagt misschien wel wat achtergrondkennis, maar hoeft geen bezwaar te zijn. Juist onze angsten, liefde en hoop blijken universeel.
Iemand nog leestips voor deze quarantaine?
donderdag 16 april 2020
Omgaan met een onzekere toekomst voor het onderwijs
Niemand kan vertellen hoe de komende jaren eruit gaan zien. Er zijn allerlei wiskundige modellen over hoe een virus zich gedraagt. Maar niemand weet hoe mensen zich gaan gedragen als de lockdown langer duurt of weer opnieuw wordt afgekondigd. Niemand weet of de scholen een soort knipperlichtstatus krijgen: open-dicht-open-dicht.
We weten dat de oude vorm van onderwijs niet mogelijk blijft in een 1,5-metersamenleving. We maken ons zorgen om kinderen die een achterstand oplopen. Maar ik heb nog geen enkel plan gehoord hoe het anders kan.
Mijn voorstel:
- Er komen klassen van 10 kinderen.
- Mensen die werkloos raken, worden omgeschoold voor de zorg of het onderwijs.
- Leegstaande kantoorruimte wordt omgebouwd naar schoolruimte.
- Accepteer dat kinderen een leerachterstand oplopen. Biedt deze kinderen maatwerk.
- Maak halfjaar klassen op de basisschool.
- Biedt voor kinderen die dan in januari klaar zijn met de basisschool, een programma aan met vaardigheden voor de middelbare school. Daarna stromen ze op het juiste niveau in bij de brugklas.
- Investeer in goede online lesmaterialen. Er komen nog meer lockdowns en rampen en narigheid, dus dit is een mooi moment om daarop voor te bereiden.
- Investeer in een ander wereldbeeld: verlies en narigheid hoort bij het leven.
Ik denk dat we kinderen ook een andere mindset moeten meegeven. Je bent niet verantwoordelijk voor je eigen geluk of succes in de maatschappij. Er zijn dingen die je niet kunt controleren of beheersen. Je bent wel verantwoordelijk voor de manier waarop je daarmee omgaat. Leer kinderen troost te vinden. Leer ze met veranderingen en onzekerheid om te gaan.
Geef onze kinderen een training in veerkracht, dat hebben ze harder nodig dan spelling.
We weten dat de oude vorm van onderwijs niet mogelijk blijft in een 1,5-metersamenleving. We maken ons zorgen om kinderen die een achterstand oplopen. Maar ik heb nog geen enkel plan gehoord hoe het anders kan.
Mijn voorstel:
- Er komen klassen van 10 kinderen.
- Mensen die werkloos raken, worden omgeschoold voor de zorg of het onderwijs.
- Leegstaande kantoorruimte wordt omgebouwd naar schoolruimte.
- Accepteer dat kinderen een leerachterstand oplopen. Biedt deze kinderen maatwerk.
- Maak halfjaar klassen op de basisschool.
- Biedt voor kinderen die dan in januari klaar zijn met de basisschool, een programma aan met vaardigheden voor de middelbare school. Daarna stromen ze op het juiste niveau in bij de brugklas.
- Investeer in goede online lesmaterialen. Er komen nog meer lockdowns en rampen en narigheid, dus dit is een mooi moment om daarop voor te bereiden.
- Investeer in een ander wereldbeeld: verlies en narigheid hoort bij het leven.
Ik denk dat we kinderen ook een andere mindset moeten meegeven. Je bent niet verantwoordelijk voor je eigen geluk of succes in de maatschappij. Er zijn dingen die je niet kunt controleren of beheersen. Je bent wel verantwoordelijk voor de manier waarop je daarmee omgaat. Leer kinderen troost te vinden. Leer ze met veranderingen en onzekerheid om te gaan.
Geef onze kinderen een training in veerkracht, dat hebben ze harder nodig dan spelling.
dinsdag 14 april 2020
Verlanglijstje voor ooit
Er is een heleboel wat ik nu in meer of mindere mate mis. Ik heb niet zoveel zin om een treurlijst te maken. Dit is tenslotte overmacht: er is geen verweer en geen schuldige. Maar er zijn altijd dingen om naar uit te kijken, ook al weet ik niet wanneer ze gaan gebeuren.
Daarom mijn verlanglijstje:
- Mijn zwangere zusje knuffelen en na een tijdje ook haar baby vasthouden.
- Een hele ochtend of middag alleen thuis zijn.
- Met ons gezin een uitstapje maken, gewoon ergens heen zonder risico's of regels.
- Met de hele familie bij elkaar komen en verhalen vertellen en lachen en lekkere dingen eten.
- Koffiedrinken met vriendinnen.
- Naar de kerk gaan.
Als ik eerlijk ben, zou ik ook weer eens naar de bieb of een grote boekwinkel willen. Niet eens om iets te kopen, maar meer omdat ik me daar zo gelukkig kan voelen tussen zoveel moois wat wacht om door mij gelezen te worden.
En als ik nog eerlijker ben, had ik zelf niet verwacht dat ik die kerk zo zou missen. Ik sla zonder wroeging soms een zondag over. Maar nu mis ik het om onderdeel te zijn van een gemeenschap.
Er is aan geld, goed en tijd geen gebrek. Maar sociale onthouding raakt het meest essentiële deel van mijn leven: samenzijn met anderen.
Alle werkelijk leven is ontmoeting, stelt de filosoof Buber in 'Ich und du'. Daarom voelt het nu alsof ons echte leven volledig op pauze staat, ondanks alles wat nog kan en moet.
Wat staat op jouw verlanglijstje?
Daarom mijn verlanglijstje:
- Mijn zwangere zusje knuffelen en na een tijdje ook haar baby vasthouden.
- Een hele ochtend of middag alleen thuis zijn.
- Met ons gezin een uitstapje maken, gewoon ergens heen zonder risico's of regels.
- Met de hele familie bij elkaar komen en verhalen vertellen en lachen en lekkere dingen eten.
- Koffiedrinken met vriendinnen.
- Naar de kerk gaan.
Als ik eerlijk ben, zou ik ook weer eens naar de bieb of een grote boekwinkel willen. Niet eens om iets te kopen, maar meer omdat ik me daar zo gelukkig kan voelen tussen zoveel moois wat wacht om door mij gelezen te worden.
En als ik nog eerlijker ben, had ik zelf niet verwacht dat ik die kerk zo zou missen. Ik sla zonder wroeging soms een zondag over. Maar nu mis ik het om onderdeel te zijn van een gemeenschap.
Er is aan geld, goed en tijd geen gebrek. Maar sociale onthouding raakt het meest essentiële deel van mijn leven: samenzijn met anderen.
Alle werkelijk leven is ontmoeting, stelt de filosoof Buber in 'Ich und du'. Daarom voelt het nu alsof ons echte leven volledig op pauze staat, ondanks alles wat nog kan en moet.
Wat staat op jouw verlanglijstje?
zondag 12 april 2020
Scholen weer open: hoe moet dat met de leraren?
Er zijn inmiddels allerlei oproepen om de scholen weer open te doen. Dat begrijp ik goed, met vier kinderen de hele dag thuis. Aan de andere kant, in mijn rol als docent, zou ik dat pas willen als het ook voor leerkrachten veilig is. Want een leerachterstand bij kinderen is vervelend, maar een half docentenkorps ziek in bed, dat schiet ook niet op.
De meeste juffen en meesters zijn niet meer piepjong: 35% is ouder dan 50. Veel docenten in het middelbaar onderwijs zijn ook al op leeftijd: 50% is ouder dan 50 jaar. Dat betekent meestal dat ze meer kans hebben om flink ziek te worden van het virus. *
Er is nog geen duidelijkheid of en hoe kinderen het virus verspreiden. De onderzoeken daarnaar hebben vertraging opgelopen.** Het lijkt me raar om een onderzoek te doen en dan de scholen weer open te doen vóór de resultaten binnen zijn. Want doe je ze dan weer dicht als de uitkomst tegenvalt? Hoeveel extra besmettingen riskeer je daarmee?
Inmiddels heb ik plannen voorbij zien komen om halve klassen les te geven en dan per dagdeel of dag te wisselen. Hoe gaat de juf dat doen, de helft op afstand les geven én de helft in de klas les geven? Dan hebben ze in feite een dubbele baan. Bovendien, als de leerkracht dan besmet raakt, kan hij of zij nog steeds de andere helft van de klas ook besmetten.
Kinderen houden geen 1,5 meter afstand van elkaar. Op het voortgezet onderwijs houden ze die afstand wél van docenten. Maar op basisscholen krijgt de juf dagelijks een knuffel, tot groep 5 ongeveer. Kleuterklassen zijn normaal gesproken al één grote verzamelplaats van bacteriën en virussen. Ik zie de kleuterjuf nog niet in een beschermende ic-outfit les geven.
Wat mij betreft houden we de scholen dus nog even dicht tot er meer duidelijkheid is. Er is al zo'n tekort aan leraren, laten we nou niet overmoedig een deel opofferen aan een gevaarlijk virus.
Voor de leerachterstanden is eenvoudig een oplossing te vinden. Alle kinderen blijven een halfjaar zitten. Voortaan gaat heel Nederland in de kerstvakantie naar de volgende klas.
* https://www.onderwijsincijfers.nl/kengetallen/internationaal/personeel/aantallen-leeftijdsverdeling-docenten-in-po-en-vo
** https://www.nrc.nl/nieuws/2020/04/07/dat-onderzoek-hoe-besmettelijk-kinderen-zijn-is-nog-best-lastig-a3996057
De meeste juffen en meesters zijn niet meer piepjong: 35% is ouder dan 50. Veel docenten in het middelbaar onderwijs zijn ook al op leeftijd: 50% is ouder dan 50 jaar. Dat betekent meestal dat ze meer kans hebben om flink ziek te worden van het virus. *
Er is nog geen duidelijkheid of en hoe kinderen het virus verspreiden. De onderzoeken daarnaar hebben vertraging opgelopen.** Het lijkt me raar om een onderzoek te doen en dan de scholen weer open te doen vóór de resultaten binnen zijn. Want doe je ze dan weer dicht als de uitkomst tegenvalt? Hoeveel extra besmettingen riskeer je daarmee?
Inmiddels heb ik plannen voorbij zien komen om halve klassen les te geven en dan per dagdeel of dag te wisselen. Hoe gaat de juf dat doen, de helft op afstand les geven én de helft in de klas les geven? Dan hebben ze in feite een dubbele baan. Bovendien, als de leerkracht dan besmet raakt, kan hij of zij nog steeds de andere helft van de klas ook besmetten.
Kinderen houden geen 1,5 meter afstand van elkaar. Op het voortgezet onderwijs houden ze die afstand wél van docenten. Maar op basisscholen krijgt de juf dagelijks een knuffel, tot groep 5 ongeveer. Kleuterklassen zijn normaal gesproken al één grote verzamelplaats van bacteriën en virussen. Ik zie de kleuterjuf nog niet in een beschermende ic-outfit les geven.
Wat mij betreft houden we de scholen dus nog even dicht tot er meer duidelijkheid is. Er is al zo'n tekort aan leraren, laten we nou niet overmoedig een deel opofferen aan een gevaarlijk virus.
Voor de leerachterstanden is eenvoudig een oplossing te vinden. Alle kinderen blijven een halfjaar zitten. Voortaan gaat heel Nederland in de kerstvakantie naar de volgende klas.
* https://www.onderwijsincijfers.nl/kengetallen/internationaal/personeel/aantallen-leeftijdsverdeling-docenten-in-po-en-vo
** https://www.nrc.nl/nieuws/2020/04/07/dat-onderzoek-hoe-besmettelijk-kinderen-zijn-is-nog-best-lastig-a3996057
vrijdag 10 april 2020
Rare schoolopdrachten tijdens thuisschool
Voordat half Nederland over me heen valt: alle meesters en juffen doen heel hard hun best om de kinderen thuis te laten leren.
Maar sommige opdrachten zijn tamelijk bijzonder, onuitvoerbaar, overbodig of anderszins raar.
Eerder schreef ik al over puber die een filmpje moest maken voor gym. Inmiddels zijn we wat weken onderweg en kwam er van alles voorbij. Ook bij bevriende gezinnen.
Onze tweede zoon verveelt zich ontzettend op school. Daarom mag hij daar verrijkingswerk doen. De opdracht luidde: maak een presentatie over X. Alle verdere instructie ontbreekt. Zoon heeft er totaal geen zin in.
Nu vindt zijn leerkracht dat hij daar thuis mee verder moet werken. Anders ontstaat er teveel niveauverschil met de rest van de klas. Zoon is de enige met deze opdracht. Ik ga hem thuis dus niet dwingen.
Inmiddels heb ik schrijfbladen gezien voor groep 0 kinderen. Verplichte knutsels voor een cijfer in groep 6, waarbij zelfs de kleuren zijn voorgeschreven. Klapper was een live online boekbespreking voor de hele klas voor groep 6.
Laten we realistisch blijven: ouders hebben ook nog andere dingen te doen dan schoolwerk begeleiden. Niet in alle gezinnen gaat het leven stressvrij en vloeiend. Wat de minister betreft is het genoeg als kinderen de kernvakken doen. Alle andere dingen zijn extra en kunnen niet verplicht worden. Als een kind maar gelukkig is.
Hoe is dat bij jullie?
Maar sommige opdrachten zijn tamelijk bijzonder, onuitvoerbaar, overbodig of anderszins raar.
Eerder schreef ik al over puber die een filmpje moest maken voor gym. Inmiddels zijn we wat weken onderweg en kwam er van alles voorbij. Ook bij bevriende gezinnen.
Onze tweede zoon verveelt zich ontzettend op school. Daarom mag hij daar verrijkingswerk doen. De opdracht luidde: maak een presentatie over X. Alle verdere instructie ontbreekt. Zoon heeft er totaal geen zin in.
Nu vindt zijn leerkracht dat hij daar thuis mee verder moet werken. Anders ontstaat er teveel niveauverschil met de rest van de klas. Zoon is de enige met deze opdracht. Ik ga hem thuis dus niet dwingen.
Inmiddels heb ik schrijfbladen gezien voor groep 0 kinderen. Verplichte knutsels voor een cijfer in groep 6, waarbij zelfs de kleuren zijn voorgeschreven. Klapper was een live online boekbespreking voor de hele klas voor groep 6.
Laten we realistisch blijven: ouders hebben ook nog andere dingen te doen dan schoolwerk begeleiden. Niet in alle gezinnen gaat het leven stressvrij en vloeiend. Wat de minister betreft is het genoeg als kinderen de kernvakken doen. Alle andere dingen zijn extra en kunnen niet verplicht worden. Als een kind maar gelukkig is.
Hoe is dat bij jullie?
maandag 6 april 2020
Mama, ik wil dood...
'Mama, ik wil dood,' snikte tweede zoon gisteren. 'Alle leuke dingen gaan niet door. Er is niets meer om naar uit te kijken. Niemand weet wanneer het weer gewoon wordt. Ik kan net zo goed doodgaan.'
Ik kan hem niet beloven wanneer het leven weer gewoon wordt. Ik kan hem niets in het vooruitzicht stellen. Ik kan geen enkele garantie geven voor wat dan ook in de toekomst.
Uiteindelijk heb ik zoon op schoot getrokken. We hebben samen gehuild om alles wat niet kan. Daarna hebben we lang geknuffeld. Want wat wel kan: van elkaar houden en dat laten merken.
Zoon mocht het avondeten kiezen. Hij mocht een film kiezen voor 's avonds. Hij trok langzaam weer een beetje bij.
Vandaag heeft hij zijn schoolwerk gedaan en buiten gespeeld. Hij leeft weer bij de dag. Dat is de enige manier om vol te houden.
En ik ben weer begonnen met voorlezen. Gewoon overdag, samen op de bank, in gestolen momenten als de rest iets anders doet. We zijn gestart met De Kinderkaravaan.
Misschien biedt dat ook wel troost: veilig thuis lezen over kinderen die het ook zwaar hadden. Want narigheid is van alle tijden en plaatsen. We zijn het alleen vergeten, omdat we niet beseften hoe goed ons leven was...
Ik kan hem niet beloven wanneer het leven weer gewoon wordt. Ik kan hem niets in het vooruitzicht stellen. Ik kan geen enkele garantie geven voor wat dan ook in de toekomst.
Uiteindelijk heb ik zoon op schoot getrokken. We hebben samen gehuild om alles wat niet kan. Daarna hebben we lang geknuffeld. Want wat wel kan: van elkaar houden en dat laten merken.
Zoon mocht het avondeten kiezen. Hij mocht een film kiezen voor 's avonds. Hij trok langzaam weer een beetje bij.
Vandaag heeft hij zijn schoolwerk gedaan en buiten gespeeld. Hij leeft weer bij de dag. Dat is de enige manier om vol te houden.
En ik ben weer begonnen met voorlezen. Gewoon overdag, samen op de bank, in gestolen momenten als de rest iets anders doet. We zijn gestart met De Kinderkaravaan.
Misschien biedt dat ook wel troost: veilig thuis lezen over kinderen die het ook zwaar hadden. Want narigheid is van alle tijden en plaatsen. We zijn het alleen vergeten, omdat we niet beseften hoe goed ons leven was...
donderdag 2 april 2020
Online spijbelen
Vanmorgen loeide de school-app: puber heeft de gymles gespijbeld! Huh?! De school is dicht. Ben ik nou gek?
Wat blijkt: puber moest een volgens hem onmogelijke opdracht uitvoeren, filmen en insturen. Hij heeft een handig trucje bedacht zodat het toch lukt. Filmpje gemaakt door broertje en ingestuurd.
De gymleraar vindt het trucje fraude en eist dat de opdracht opnieuw wordt gedaan en gefilmd en ingeleverd.
Puber was het vergeten of had geen zin. Dat is trouwens meestal hetzelfde.
De gymleraar heeft hem nu aangemeld als spijbelaar. Prompt krijgen wij een melding van de verzuimcoördinator: uw kind heeft gespijbeld!!!
Mijn eerste reactie was keihard in de lach schieten. Daarna heb ik met een strak gezicht puber uit bed getrokken en gezegd dat hij een heel groot probleem heeft.
Inmiddels zijn we een paar uur verder. Ons twaalfjarige jongetje was net in tranen omdat de gymopdracht onuitvoerbaar is. Hij heeft het serieus geprobeerd. Nu zit hij flink in de stress.
Aan de ene kant denk ik dat het belangrijk is dat kinderen blijven bewegen in deze tijd. Aan de andere kant denk ik: waar haalt de gymleraar het lef vandaan om hem op gespijbeld te zetten? Hij was online aanwezig, maar kon de opdracht niet goed genoeg uitvoeren. Wees blij dat hij zich inzet en een trucje bedenkt en braaf een filmpje inlevert.
Ik laat de puber nog even zweten en proberen, maar wat mij betreft is daarmee de kous af. De gymleraar gaf eerder een 3 voor handstand met doorrol en mijn speciale kind is geen hoogvlieger met gym. Erfelijk belast van twee kanten.
Hij was technisch gezien online aanwezig, dus geef hem dan gewoon een onvoldoende. Maar spijbelen en straf is iets anders.
Laten we nou eerst eens kijken hoe we deze tijd fysiek en emotioneel door komen. Ik ben allang tevreden als we ergens in de zomervakantie met al onze geliefden kunnen knuffelen. Dan maar iets minder gespierd.
Wat zouden jullie doen?
Wat blijkt: puber moest een volgens hem onmogelijke opdracht uitvoeren, filmen en insturen. Hij heeft een handig trucje bedacht zodat het toch lukt. Filmpje gemaakt door broertje en ingestuurd.
De gymleraar vindt het trucje fraude en eist dat de opdracht opnieuw wordt gedaan en gefilmd en ingeleverd.
Puber was het vergeten of had geen zin. Dat is trouwens meestal hetzelfde.
De gymleraar heeft hem nu aangemeld als spijbelaar. Prompt krijgen wij een melding van de verzuimcoördinator: uw kind heeft gespijbeld!!!
Mijn eerste reactie was keihard in de lach schieten. Daarna heb ik met een strak gezicht puber uit bed getrokken en gezegd dat hij een heel groot probleem heeft.
Inmiddels zijn we een paar uur verder. Ons twaalfjarige jongetje was net in tranen omdat de gymopdracht onuitvoerbaar is. Hij heeft het serieus geprobeerd. Nu zit hij flink in de stress.
Aan de ene kant denk ik dat het belangrijk is dat kinderen blijven bewegen in deze tijd. Aan de andere kant denk ik: waar haalt de gymleraar het lef vandaan om hem op gespijbeld te zetten? Hij was online aanwezig, maar kon de opdracht niet goed genoeg uitvoeren. Wees blij dat hij zich inzet en een trucje bedenkt en braaf een filmpje inlevert.
Ik laat de puber nog even zweten en proberen, maar wat mij betreft is daarmee de kous af. De gymleraar gaf eerder een 3 voor handstand met doorrol en mijn speciale kind is geen hoogvlieger met gym. Erfelijk belast van twee kanten.
Hij was technisch gezien online aanwezig, dus geef hem dan gewoon een onvoldoende. Maar spijbelen en straf is iets anders.
Laten we nou eerst eens kijken hoe we deze tijd fysiek en emotioneel door komen. Ik ben allang tevreden als we ergens in de zomervakantie met al onze geliefden kunnen knuffelen. Dan maar iets minder gespierd.
Wat zouden jullie doen?
woensdag 1 april 2020
Kinderen in crisistijd: de corona-generatie
Gisteravond keken we met z'n allen naar Rutte, om te zien hoe lang we nog huisarrest hebben.
'Corrrónacrrrisis!' riep de peuter, perfect gearticuleerd. Ahum.
Wat pikken onze kleine kinderen eigenlijk mee in deze tijd? Wat voor wereldbeeld krijgt ons 2,5 jaar oude mannetje mee?
Wat voorbeelden uit onze familie.
- Gisteren gingen we met de auto even naar een heel stil bos. Ze vraten elkaar zowat op binnen en niet bepaald van onderlinge liefde. Dochter vroeg: 'Mag dat wel van de regering?'
- Nichtje van vier ging een stukje wandelen door de wijk. Plotseling riep ze: 'Pas op mama, daar komen mensen!'
- Zoon van tien vroeg of papa voorzichtig deed bij de winkel. Hoezo? Nou, corona is toch gevaarlijk voor oude mensen. (Papa is nog geen veertig...)
Ik denk soms dat onze kinderen in deze periode een basisangst ontwikkelen. Generaties voor hen groeiden op met de gedachte dat het leven steeds beter wordt. De laatste oorlog is al 75 jaar geleden en mijn ouders maakten niets schokkenders mee dan Tsjernobyl: ver weg. Voor mij was het 9/11: ver weg. Klimaatverandering heeft nog weinig impact op ons dagelijkse leven.
Maar dit is van een heel andere orde.
Onze kinderen zijn aan de ene kant van slag. Geliefden worden ziek, school gesloten, angst in het land. Aan de andere kant is dit nieuwe leven snel normaal. Ze zullen na een half jaar gewend zijn aan een leven met onzekerheid. De ander, die kan gevaarlijk zijn. Degene van wie je houdt, kan zomaar dood gaan. En het hele leven speelt zich online af: werk, school en sociale contacten.
Ik denk dat we ouders niet moeten onderschatten hoe groot de impact van deze crisis gaat zijn op de nieuwe generatie. We kunnen alleen maar hopen dat het niet te lang duurt. En na deze crisis het goede voorbeeld geven, door weer offline te gaan leven, vol sociaal contact en vertrouwen in anderen.
Hoe gaan jullie om met de kinderen in deze nieuwe periode?
'Corrrónacrrrisis!' riep de peuter, perfect gearticuleerd. Ahum.
Wat pikken onze kleine kinderen eigenlijk mee in deze tijd? Wat voor wereldbeeld krijgt ons 2,5 jaar oude mannetje mee?
Wat voorbeelden uit onze familie.
- Gisteren gingen we met de auto even naar een heel stil bos. Ze vraten elkaar zowat op binnen en niet bepaald van onderlinge liefde. Dochter vroeg: 'Mag dat wel van de regering?'
- Nichtje van vier ging een stukje wandelen door de wijk. Plotseling riep ze: 'Pas op mama, daar komen mensen!'
- Zoon van tien vroeg of papa voorzichtig deed bij de winkel. Hoezo? Nou, corona is toch gevaarlijk voor oude mensen. (Papa is nog geen veertig...)
Ik denk soms dat onze kinderen in deze periode een basisangst ontwikkelen. Generaties voor hen groeiden op met de gedachte dat het leven steeds beter wordt. De laatste oorlog is al 75 jaar geleden en mijn ouders maakten niets schokkenders mee dan Tsjernobyl: ver weg. Voor mij was het 9/11: ver weg. Klimaatverandering heeft nog weinig impact op ons dagelijkse leven.
Maar dit is van een heel andere orde.
Onze kinderen zijn aan de ene kant van slag. Geliefden worden ziek, school gesloten, angst in het land. Aan de andere kant is dit nieuwe leven snel normaal. Ze zullen na een half jaar gewend zijn aan een leven met onzekerheid. De ander, die kan gevaarlijk zijn. Degene van wie je houdt, kan zomaar dood gaan. En het hele leven speelt zich online af: werk, school en sociale contacten.
Ik denk dat we ouders niet moeten onderschatten hoe groot de impact van deze crisis gaat zijn op de nieuwe generatie. We kunnen alleen maar hopen dat het niet te lang duurt. En na deze crisis het goede voorbeeld geven, door weer offline te gaan leven, vol sociaal contact en vertrouwen in anderen.
Hoe gaan jullie om met de kinderen in deze nieuwe periode?
Abonneren op:
Posts (Atom)