Gezakt bij het consultatiebureau

Vandaag mocht peuter naar het consultatiebureau voor zijn vaccinatie en controles. Het consult is officieel met drie jaar en negen maanden, maar we konden al wat eerder. Ik hoopte dat dit mijn laatste bezoekje ooit zou zijn. 

We hadden peuter keurig voorbereid op een prik en een tekentoets en de ogentest. Ooit kon mijn kind geen fluitketel en waterkaraf benoemen, maar nu stonden er open rondjes op het programma. Hij wist dat hij met zijn vinger moest voordoen aan welke kant de opening zat. Das nog best lastig, je vinger alle kanten opdraaien, dus peuter zei liever gewoon links en rechts.

Op het bureau bleek peuter precies op de middelste lijntjes te groeien. Oprecht een hele opluchting, want dochter was altijd veel te licht en tweede zoon is ooit vier centimeter gekrompen. Toen ik suggereerde dat er wellicht iets verkeerd gemeten was, werd ik ernstig terecht gewezen, want ze maken daar nooit fouten. Maar bij de vierde is dat groeien dus eindelijk gelukt!

Bij de ogentest bleek dat er een nieuwe kaart ophing, niet met rondjes maar met mislukte blokjes. Peuter deed onder protest de harde bril op. Na de tweede regel raakte hij in de war met links en rechts. 'Verkeerd', zei de dame. En toen deed peuter het niet meer. Liever niks zeggen dan een foutje maken. 

Ik legde uit dat peuter prima ziet en dat we het uitstekend zelf in de gaten kunnen houden. Bovendien zijn we al zo vaak voor niks naar de oogarts verwezen, dat ik daar niet meer aan begin. Maar de dame was niet te vermurwen: over twee maanden terug komen. 

Als we dan wel goedkeuring krijgen, trakteer ik mezelf op taart. Want dan ben ik na veertien jaar helemaal klaar met het consternatiebureau!

Lentelezen

Waarom zou je wachten tot de zomer om leuke boeken te lezen? Niets lekkerder dan in het zonnetje in de tuin zitten met een boek. Hierbij de boeken die ik de laatste tijd las, met een korte mening per boek. Het zijn dus zowel tops als flops. De kinderboekentips komen een volgende keer.

Ben je het niet met me eens? Of heb je nog prachtige boeken die ik vooral moet lezen? Laat het me vooral weten! Ik lees het liefst zo veel mogelijk en van alles, dus alle tips zijn welkom.

 

Realistische verhalen/non-fictie

- De Deventer moordzaak, Bas Haan. Leest als een trein en is erg verhelderend. Ik snap nu ook beter waar de tekenaar van de Volkskrant zijn inspiratie vandaan haalde voor de cartoon. Wie wil weten hoe Maurice de Hond te werk gaat, zijn genoeg parallellen te zien met het coronadebat. Aanrader!

- Min of meer opmerkelijke gebeurtenissen uit het leven van een treuzelaar, Cindy Hoetmer. Over een single dame in Amsterdam, die dagelijks iets opschrijft. Halverwege weggelegd en dat gebeurt me zelden. Suf, zonder plot, niks grappigs te ontdekken.

- Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween, Franco Faggiani. Langzaam verhaal, tegelijk fascinerend. Gaat over een Japanse hardloper en beschrijft ook de periode 1890-1980 ongeveer. Aanrader!

- Witte vleugels, zwarte vleugels, Sue Monk Kidd. Over witte vrouwen die streden voor de afschaffing van de slavernij en zwarte vrouwen die probeerden hun eigen leven te leiden. Ik leerde er stiekem veel van, omdat het een geromantiseerde biografie is. Het verhaal was vaak verrassend en soms meeslepend. Soms vond ik het lastig om mee te leven met de hoofdpersoon, maar beslist de moeite waard.

- Lichter dan ik, Dido Michielsen. Ik heb de eerste honderd bladzijdes mijn best moeten doen om door te lezen. Het verhaal over een Javaanse vrouw in een koloniale samenleving is beslist informatief. Maar ik werd een beetje moe van het gekunstelde vertelsysteem. Bovendien kreeg ik steeds het gevoel dat ik vooral iets moest leren en dat daar een romansausje overheen was gegoten; daar kreeg ik jeuk van. Als je meer over dit onderwerp wilt weten, is het een prima boek. Maar leuk, meeslepend of ontspannend is het niet.

- Wij slaven van Suriname, Anton de Kom. Schandalig dat dit geen verplichte kost was tijdens mijn VWO of mijn studie Nederlands. Eigenlijk moet iedereen dit lezen, maar niet voor het slapengaan. 

- De ontdekking van Urk, Matthias M.R. Declercq. Fascinerend boek over de diepere lagen van Urk, vol geloof, drank, drugs en geschiedenis. Ik heb het achter elkaar uitgelezen.

- De weg naar Cliffrock Castle, Josephine Rombouts. Een gezin loopt vast in Nederland, vooral op het onderwijssysteem, en vertrekt naar Schotland. Het leest heerlijk. Ik kan bijna niet geloven dat dit autobiografisch zou zijn. In ieder geval weet ik dat wij niet naar Schotland gaan; dan maar doorworstelen met het onderwijs hier... Aanrader!

Fictie

- Breng me terug, B.A. Paris. Als je een spannend leesboek zoekt om een tijdje in de zon te zitten, is dit een prima auteur. Ik las van dezelfde auteur ook 'Achter gesloten deuren' en 'De therapeut'. Inmiddels heb ik een hekel aan thrillers waarbij de detective een geniale man of tamelijk gestoorde vrouw is. Dit zijn fijne verhalen waarbij de oplossing níet van een reddende engel komt.

- De kaalvreter, Machteld Siegmann. Een onderduikkind groeit op en loopt jaren later vast op haar verleden. Er komen steeds meer herinneringen boven en langzaam wordt de verhaallijn duidelijker. Ik weet nog steeds niet goed wat ik er van vind, dus ik denk dat ik het nog maar eens lees. Lijkt me toch een aanrader.

- Camino, Graeme Simsion. Snoepje van de maand. Zoet, grappig, leest heerlijk, met verhaallijnen en een plot. Gauw lezen, zeker als je van wandelen houdt. Net als de Rosie-serie van dezelfde auteur overigens.

- De kliniek, Martine Kamphuis. Beter dan je vervelen zonder boek, maar je mist niks als je het niet leest. Ik las ook 'Alibi' van dezelfde auteur, waarna ik concludeerde dat ik de rest van haar boeken aan mij voorbij laat gaan. 

- Bernie Gunther serie, Philips Kerr. Ik ben inmiddels bij deel 7 en geniet nog steeds. Een aparte vent begon als politieman in Duitsland in de jaren dertig. Hij heeft zich verzet tegen het nazisme, daarna toch deelgenomen aan de oorlog en raakt daarna op drift door de wereld. In ieder boek heeft Bernie een nieuwe klus als detective, maar de verhaallijn van zijn leven knoopt de delen aan elkaar. Ik lees deze boeken niet echt voor het plot, maar wel voor het tijdsbeeld. Neem er goed de tijd voor en geniet, zou ik zeggen.

- Zondagskind, Judith Visser. Een slim bijzonder meisje groeit op en hoort pas als ze volwassen is dat ze autisme heeft. Ik kon niet stoppen met lezen. Erg knap geschreven. 

- Misleiding, Doggerland 1, Maria Adolfsson. Een Scandinavische detective. Met de gebruikelijke vrouwelijke detective-met-problemen. Soms heb je het gevoel dat je het allemaal al eens eerder hebt gelezen, omdat alle clichés in één boek zitten. Best een aardig boek hoor, maar na dit deel ben ik wel klaar.

- Nulpunt, Jorn Lier Horst en Thomas Enger. Ik weet niet waarom we overspoeld worden door Scandinavische detectives, maar dit is er ook eentje. Beter dan gebruikelijk, dus als je er eentje wilt kiezen, lees dan deze maar.

- De dood van Harriet Monckton, Elisabeth Haynes. Een moord, mogelijke daders en ingewikkelde liefdes. Maar omdat er steeds wordt gewisseld van perspectief vond ik dit een erg leuke versie. Zeker de moeite waard.

- Horen, zien, zwijgen, J.D. Barker. Een Amerikaans verhaal met een gruwelijke moorden. Het zit goed in elkaar, maar had van mij minder smerig gemogen. Niet onder het eten lezen, zeg maar. Minder horror dan Stephen King en minder achteloze doden dan Lee Child. Ik denk dat ik er nog wel eentje van deze auteur probeer.

 

Als de beperking van je kind zichtbaar wordt

Maandag bracht een aardige meneer de speciale stoel voor dochter. Een Loeki 2 stoel, voor de googlaars en kenners. Het ding is spuuglelijk, groot en onpraktisch als je met zes man aan tafel moet. Er zit nog net geen sticker op met 'gehandicapt'. Dochter heeft er gemengde gevoelens bij. Want hij zít wel lekker. Sterker nog, ze heeft die middag zomaar een heel uur zitten strijkkralen. Op haar oude stoel was het een oneindig gewiebel, rondjes draaien rond de stoel, hangen, zitten, staan en repeat.

Het valt niet mee, dat anders-zijn zo zichtbaar begint te worden. En dan is deze stoel nog voor thuis. De stoel en tafel op school zijn snel geaccepteerd door de klas. Maar hoe gaat dat als we op een dag met haar rolstoel op pad gaan? Zijn we dan vooral blij dat we weer iets kunnen, of ontmoeten we dan telkens vragende blikken en mensen? 

Toen puber een jaar of zes was, hadden we net zijn diagnose ASS binnen. Dochter was één en had een voedingssonde. Iedereen vroeg meelevend wat er met haar was, terwijl een meltdown van haar broer vooral negatief commentaar opleverde. Toen heb ik vaak verzucht dat ik wilde dat hij een sticker op zijn voorhoofd had met 'ASS, geen kritiek graag'. Want zijn onzichtbare beperking drukte veel zwaarder op ons hele gezin dan de sonde van dochter.

Een vriendinnetje van dochter had kanker en haar broertje heeft ASS en een verstandelijke beperking. Ze kregen van alle kanten hulp, post en medeleven. Ontzettend rot voor dat gezin en ik gun hen alle liefde en gezondheid van de wereld. Tegelijk wilde ik soms óók zo graag hulp en medeleven. Want een verstandelijke beperkt jongetje is lief en schattig en niemand verwacht iets van hem. Terwijl onze puber behoorlijk intensieve begeleiding nodig heeft om aan alle verwachtingen te voldoen. Hun dochter is schoon verklaard en kan volledig genezen, hoewel ze nog een lange weg te gaan heeft. Ons meisje blijft haar hele leven worstelen met haar beperkingen. Maar aan ons gezin was niets te zien.

Toch vind ik het ontzettend confronterend dat dochters hulpmiddelen nu de aandacht trekken. Want een onzichtbare beperking is zwaar als je geen steun krijgt. Maar een zichtbare beperking levert niet per se hulp en troost van anderen. Bovendien moeten we zélf onze weg nog vinden in deze situatie en tegelijk dochter leren hoe ze hiermee om moet gaan. Het is een beetje vergelijkbaar met een rouwproces, met allerlei fases van acceptatie en verdriet, waarna we uiteindelijk hopelijk verder gaan met ons leven.

Dochter kon nu lang genoeg zitten om een prachtige unicorn te maken van haar strijkkralen. Ik hoop dat ik haar uit kan leggen dat ze zelf ook een unicorn is: zeldzaam, prachtig en geliefd.

Fossielen en happy stones

Nu de zon weer lekker schijnt, probeer ik meer mijn holletje uit te kruipen. Onder de tien graden krijg ik na maximaal tien minuten buiten pijnlijke handen en voeten. Syndroom van Raynaud kreeg ik gratis bij EDS. Nu kan ik eindelijk langer wandelen of fietsen.

Ik werd erg treurig deze winter, van alle beperkingen door corona en EDS. Nu probeer ik weer leuke buitenactiviteiten te bedenken met ons gezin. Dat is best een uitdaging, met een peuter en een puber en een kind met weinig energie.

Zaterdag gingen we fossielen zoeken bij de Tweede Maasvlakte. Puber vond het zó stom, dat hij zelf regelde dat hij bij een oom mocht komen gamen. Ook prima. We namen de bolderkar mee voor dochter en hadden twee heerlijke uurtjes op het strand. Peuter ging geheel volgens verwachting per ongeluk in de zee zitten. En tweede zoon en ik vonden serieus fossielen! 

Vandaag maakten tweede zoon en ik happy stones. Met acrylverf versierden we stenen die we op het strand verzameld hadden. Had ik gelijk een wandeldoel voor vanavond: stenen op mooie plekjes leggen. En morgen weer een rondje lopen, om te kijken of ze gevonden zijn. 

Ik hoop dat we de komende tijd vaker dit soort dingen kunnen doen, want ik knapte er erg van op!

Besparen op kinderkleding

Met vier groeiende kinderen kun je bezig blijven met kleding kopen. Er gaat regelmatig iets stuk (spijkerbroekknietjes) of er is weer een groeispurt (puber). Ik heb geen zin om daar uren en kapitalen aan kwijt te zijn. Hoe doen wij het?

Puber heeft inmiddels maat 46 en lijkt uitgegroeid qua voeten. Hij heeft een paar dure leren, gevoerde winterschoenen en een paar gym/sportschoenen. Die laatste kan hij hopelijk ook deze zomer aan. Hij heeft een mooie dikke winterjas. Het is ijskoud in de klas met alle ramen open, dus ik wilde hier goed in investeren.

Puber heeft verder 4 broeken, 4 truien en 4 longsleeves. Hij gaat 1x per week naar school en zit verder vooral achter zijn laptop. Dus heeft hij ook echt niks meer nodig. Hopelijk kan hij in de zomer vaker naar school. Maar omdat hij snel groeit, koop ik daar nog niks voor. Ik vermoed dat we een halfuurtje naar de S.ting gaan, 5 shirts en 4 shorts kopen en klaar zijn.

Tweede zoon erft alles van puber. Wat hij niet past of niet mooi vindt, geven we weg. Dan zorg ik dat ook hij 5 lange en 5 korte broeken heeft. Hij heeft twee truien en mooie longsleeves online uitgezocht en twee korte shirts. Zijn winterjas is ook nieuw, want die van puber viel uit elkaar. Ook kreeg hij een ski jas en ski broek, want puber haat kou en twee zoon vindt het heerlijk buiten. Schoenen zijn nieuw en duur, want ingewikkelde voeten. 

Wat te klein is voor tweede zoon, gaat naar mijn vriendin. In ruil krijg ik van haar kleding voor dochter. Dochter kreeg dus alleen een tweedehands jas van m. arktplaats en twee nieuwe broeken. Alle gekregen exemplaren vielen van haar kont, dus dat is maatwerk. Dochter draagt het liefst jurken, dus twee broeken en wat leggings is genoeg. Ze heeft nu online nog een korte broek gekozen van De zoete zusjes, waar ze fan van is. Haar schoenen worden op maat gemaakt, maar dat is een ander verhaal.

Dochter kreeg pas drie volle vuilniszakken kleding doorgeschoven. Voor de zomer kozen we 5 jurken, 4 shirtjes en twee jumpsuits. De rest heb ik in de klassenapp aangeboden en wordt nu door de moeders verder uitgezocht en verdeeld. Te kleine kleding schuift weer terug naar mijn vriendin.

Het lastigst is peuter: niemand om iets van te krijgen. Wel kan ik dingen doorschuiven naar kleine neefjes. Zijn jassen, schoenen en laarzen koop ik nieuw, want hij speelt dagelijks buiten. Voor de rest probeer ik tweedehands te kopen. Hij moddert graag, dus zeven setjes maakt hij echt wel vies in een week. Deze winter kocht ik een pakket met 5 truien en 7 broeken voor 15 euro, waarmee hij het hele seizoen deed. Ook kocht ik alvast 3 zomersetjes voor 12 euro en past hij nog dingen van vorig jaar. Zo kostte zijn bovenkleding vanaf september 50 (jassen)+15+12= 77 euro en daar hoop ik tot de volgende winter mee te doen. 

Pyjama's, sokken en ondergoed krijgen ze bij ons van sinterklaas. Natuurlijk krijgen ze ook een ander kado, maar dit vult de zak zo lekker...

Het resultaat is dat ik relatief weinig kleding heb per kind: 5-7 setjes. Maar ze dragen alles vaak, ik was toch eindeloos en ik ben weinig geld en tijd kwijt. Ik vind het vooral fijn om tweedehands kleding te krijgen, maar voor puber lukt dat niet meer. Ik probeer zo het milieu én mijn portemonnee te sparen...

Ik hoor graag hoe anderen dat doen!

Alles lijkt stil te staan

Dit weekend mocht dochter een nachtje logeren bij mijn ouders. Ze keek er al maanden naar uit. Want nee, eerder ging niet. Oma moet namelijk ontzettend veel werken, als verpleegkundige op de ic. Als ik de cijfers zie, zal het ook nog wel een tijdje duren voor dochter weer terecht kan.

Ik snap het oprecht niet. Als iedereen nu drie weken thuis blijft, of desnoods twee, kan daarna veel meer. Maar iedereen wil alles nú, lijkt het. Als je versoepelingen wilt, zorg dan dat de besmettingen dalen. 

Wij wachten dus nog steeds op betere tijden. We zouden graag andere uitstapjes doen dan wandelen. We zouden graag als gezin op bezoek gaan bij familie. We blijven het spannend vinden dat de scholen weer open zijn. 

Tegelijk kunnen we ook weinig. Drie weken geleden kozen we een rolstoel en een elektrische kinderfiets uit voor dochter. De dame van deze leverancier heeft echter pas deze week de bestelling verzonden naar de fabrikanten. Want het was blijven liggen en ze had vrij gehad. 

Nu moeten we tot acht weken wachten op de fabrikant, dan moet de leverancier twee weken lang de spullen beoordelen, dan moet er een afspraak gemaakt worden om ze bij ons thuis te bezorgen, wat ook weer twee weken duurt. Twaalf weken vanaf nu, dan is het zomervakantie. Ik kan ontzettend kwaad worden, maar het helpt niets.

Een rolstoel vraag je niet aan omdat hij leuk staat in de vensterbank. Achteraf gezien hadden we hem al afgelopen zomervakantie nodig. Gelukkig kunnen we nu de lockdown de schuld geven dat we nooit iets leuks doen buitenshuis...

Too good to go uitproberen

Er gaan flinke hoeveelheden eten doorheen in een gezin van zes. Ik bestel iedere week bij de Appie, waarbij het de kunst is om zo goedkoop mogelijk uit te zijn. Ik bestel voor 50 euro, zoveel mogelijk bonus of huismerkproducten. Brood en fruit halen we bij onze Coop, want dat is veel lekkerder. Ik maak altijd een lijstje voor een week, waarna ik uitzoek wat bij welke winkel goedkoper is. Dan nog zijn we een hoop geld kwijt.

De afgelopen weken heb ik de app van Too good to go uitgeprobeerd. Wie weet levert dat een besparing op. Ik kocht alleen een pakket als de voorraad in de kasten op raakte, zodat ik zeker wist dat ik niks weg hoefde te gooien.

We hebben nu twee keer een pakket van de Hoogvliet gehad. Beide keren zat er een enorme voorraad vlees in, met één zak roerbakgroente. De mannen in ons gezin vonden dat prima: die aten die dag uitgebreid vlees, met een beetje aardappels en groente. Ik probeer zo veel mogelijk vegetarisch te koken, met alleen op zondag (verantwoord) vlees. Dus nee, ik ga geen Hoogvliet pakket meer kopen.

We hadden een broodbox van de Plus. Het brood was 3x kurkdroog witbrood en 1x smerig bruin casinobrood. Bovendien moest ik eindeloos wachten bij de servicebalie, omdat de meiden gezellig aan het kletsen waren. Dus nee, dat is ook geen succes.

Bij een Verswinkel haalde ik een verspakket, waar alleen voorgekookte maaltijden in zaten, in plaats van de beloofde groente en fruit. Best lekker, vonden ze hier. Zoute zuurkool met spekjes, zoute aardappelpuree, zoute stamppot rode kool en heerlijke babi pangang reepjes. Ik denk dat ze in de winkel wel ongeveer 15 euro rekenen voor zo'n gemakspakket, dus dat mijn 5 euro wel de 'winst' waard is. Tenminste, voor wie niet zelf aardappels kan koken en stampen. Ik weet nog niet of ik het daar nog een keer ga proberen.

Gisteren haalde ik een Paasbox bij de Hema. Daar was iedereen razend enthousiast over: een enorme berg paaseitjes in alle kleuren en maten. Niet per se gezond, maar zoooo lekker!

Voor de groente en fruit boxen ben ik tot nu toe steeds te laat. Terwijl ik die juist graag wil proberen. Lijkt me veel gezonder!

Inclusief onderwijs: geen plaats in de klas

Dochter heeft op school een stoel nodig waarop ze goede ondersteuning krijgt bij het zitten, met bijpassende tafel. Dat heb ik niet bedacht, dat besloot het revalidatieteam. Dus dienden we een aanvraag in bij het UWV.  Daar hoort een stapeltje papierwerk bij, met stevige onderbouwing.

Het UWV stuurde iemand met een voorbeeld tafel en stoel, om te passen en te beoordelen wat er nodig was. Dochter mocht op de gang passen, in de pauze. Ze koos een prachtige kleur paars uit voor haar stoel. De juf wilde niet komen kijken. Toen ze langs liep, zei ze alleen tegen een collega: 'Daar heb ik toch helemaal geen plek voor in de klas.'

Na iedere vakantie krijgen de kinderen een ander plekje in de klas. Dat doen ze altijd, in alle klassen. Dochters klas heeft een oneven aantal, dus is er altijd één groepje van vijf. Als er dan in tweetallen gewerkt wordt, blijft er iemand van dat groepje alleen werken. Dat was tussen de kerst en de voorjaarsvakantie de plek van dochter.

Na de voorjaarsvakantie kreeg iedereen een nieuw plekje, behalve dochter. Juf zei: jouw nieuwe tafel past straks alleen daar, dus jij blijft voortaan daar zitten. Maandag kwamen de tafel en stoel, dus dochter was erg blij.

Vandaag was voor het eerst papa op school, om vergeten boterhammen te brengen. De tafel van dochter blijkt even groot te zijn als de andere tafeltjes. Alleen haar stoel is ietsje breder en heeft wieltjes. Toch krijgt ze geen ander plekje van juf en werkt ze dus als enige vaak helemaal alleen.

Ik snap steeds beter waarom dochter online school prima vond. Ze heeft vaak geen zin in school en heeft vanmorgen gehuild vanaf het wakker worden tot het schoolhek. De ib-er maakt zich zorgen omdat ze nooit blij is op school. Maar ik denk dat ik het nu begrijp...

We zijn nu aan het bedenken hoe we dit voorzichtig op school kunnen gaan uitleggen. Want als ziek zijn zo wordt afgestraft, daalt 'ruzie met ouders' misschien ook op haar hoofdje neer. En ze heeft het al zwaar genoeg.