Inclusief onderwijs: geen plaats in de klas

Dochter heeft op school een stoel nodig waarop ze goede ondersteuning krijgt bij het zitten, met bijpassende tafel. Dat heb ik niet bedacht, dat besloot het revalidatieteam. Dus dienden we een aanvraag in bij het UWV.  Daar hoort een stapeltje papierwerk bij, met stevige onderbouwing.

Het UWV stuurde iemand met een voorbeeld tafel en stoel, om te passen en te beoordelen wat er nodig was. Dochter mocht op de gang passen, in de pauze. Ze koos een prachtige kleur paars uit voor haar stoel. De juf wilde niet komen kijken. Toen ze langs liep, zei ze alleen tegen een collega: 'Daar heb ik toch helemaal geen plek voor in de klas.'

Na iedere vakantie krijgen de kinderen een ander plekje in de klas. Dat doen ze altijd, in alle klassen. Dochters klas heeft een oneven aantal, dus is er altijd één groepje van vijf. Als er dan in tweetallen gewerkt wordt, blijft er iemand van dat groepje alleen werken. Dat was tussen de kerst en de voorjaarsvakantie de plek van dochter.

Na de voorjaarsvakantie kreeg iedereen een nieuw plekje, behalve dochter. Juf zei: jouw nieuwe tafel past straks alleen daar, dus jij blijft voortaan daar zitten. Maandag kwamen de tafel en stoel, dus dochter was erg blij.

Vandaag was voor het eerst papa op school, om vergeten boterhammen te brengen. De tafel van dochter blijkt even groot te zijn als de andere tafeltjes. Alleen haar stoel is ietsje breder en heeft wieltjes. Toch krijgt ze geen ander plekje van juf en werkt ze dus als enige vaak helemaal alleen.

Ik snap steeds beter waarom dochter online school prima vond. Ze heeft vaak geen zin in school en heeft vanmorgen gehuild vanaf het wakker worden tot het schoolhek. De ib-er maakt zich zorgen omdat ze nooit blij is op school. Maar ik denk dat ik het nu begrijp...

We zijn nu aan het bedenken hoe we dit voorzichtig op school kunnen gaan uitleggen. Want als ziek zijn zo wordt afgestraft, daalt 'ruzie met ouders' misschien ook op haar hoofdje neer. En ze heeft het al zwaar genoeg.