En wéér teststress

Vannacht werd dochter ziek. Snotteren, hoesten, keelpijn en verdacht warm. Ergens rond middernacht heb ik via digid maar weer een test geboekt. Ik gaf mijzelf een schouderklopje dat ik tijdig zo'n digid geregeld had. Bovendien vind ik teststress een prachtig woord, met maar vier verschillende letters. Als je zulke lichtpuntjes moet zoeken, weet je hoe donker het is.

Want nu moet ook de therapie van tweede zoon gecanceld. De ortho van puber moet afgezegd. De afspraak bij het revalidatieteam moet een week verzet worden. Ik kan niet naar de bieb om de gereserveerde boeken op te halen, want dochter sliep de hele nacht tussenin en áls het corona is, heb ik het beslist ook. Dus theoretisch mag ik misschien wel, maar ik wil anderen beschermen.

Wat ik zelf erg lastig vind, is dat ook de afspraak om een rolstoel te kiezen een week doorgeschoven moet worden. Nóg een week daar tegenaan hikken. Ik vind het zo confronterend om mijn mooie meisje in een rolstoel te gaan zien. Nog een mini-lichtpuntje: ik had nog niks tegen haar gezegd, dus ze is niet teleurgesteld.

Maar het allerzwaarst is de stress voor tweede zoon. Hij is dinsdag jarig. Als dochter corona heeft, valt zijn verjaardag precies tijdens de quarantaine. Hij is al een week lang iedere nacht een paar keer wakker van de zenuwen of de klas in quarantaine moet. Nu komt dit er nog bovenop. Dochter voelt zich erg schuldig dat ze ziek is, terwijl het arme kind er heus niets aan kan doen.

Kunnen we alsjeblieft afspreken dat iedereen zich ontzettend braaf aan alle regels houdt? Want steeds zoveel stress is veel erger voor kinderen dan afstand houden, handen wassen en mondkapjes.