Nou had ik me helemaal ingesteld op leven met een groter risico op corona. Ik bedacht hoe we een eventuele quarantaine door moesten. Ik had geregeld dat ik voor ieder kind een DigiD heb, zodat we online testuitslagen kunnen bekijken. Maar het leven heeft nog steeds rare verrassingen in petto.
Donderdag, op de eerste sportdag sinds november kwam puber huilend thuis en hoefde níet naar de dokter. Hij ging géén röntgenfoto maken en al helemaal geen gips krijgen. Want eindelijk kwam zijn playstation en daar keek hij al maanden naar uit. Maar toen ik zag dat hij zijn pols moest vasthouden bij het traplopen, heb ik toch drie uur met hem in het ziekenhuis gezeten. Want ja, gebroken.
Puber kon zondagavond niet eten. Hij voelde zich ellendig en depressief. Want vandaag zou hij eindelijk weer naar school moeten voor een lesdag. Iedereen zou vragen stellen, hij heeft nog pijn en hij werd bij voorbaat al gek van alle prikkels. De vorige lesdag kost hem drie dagen bijkomen. Uiteindelijk heeft hij dit allemaal naar zijn mentor gemaild. De beste man mailde terug dat hij het snapte en dat zoon de lessen gewoon online mocht volgen. Puber at van opluchting vier boterhammen.
Dochter is maandag voor het eerst een hele dag naar school geweest. Ze heeft een paar keer een tijdje op de zitzak gerust en ze kon 's middags niet meer schrijven, maar ze was zelf best tevreden. Vandaag moest ik haar tussen de middag alweer halen, omdat ze te moe was.
Inmiddels is de eerste klas op de basisschool in quarantaine. Tweede zoon is dinsdag jarig en heeft daar veel stress van. Want hij is vuurbang dat de scholen weer dicht moeten. Zijn vorige verjaardag was ook in lockdown en hij is helemaal klaar met corona. Net als wij allemaal...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten