'Onweer is de stem van God'

Vandaag kwam dochter hevig verontwaardigd uit school. Het buurmeisje had gezegd dat onweer de stem van God is. Maar het zijn gewoon botsende wolken toch? Mjah, het zit iets ingewikkelder, maar het buurmeisje heeft absoluut ongelijk. Vanavond las ik dochter lang voor uit 'Donder en bliksem' van de serie Waanzinnig om te weten. Toch blijft er iets knagen bij mij.

In groep 3 en 4 had ik juf Janse. Zei beweerde ook dat onweer de stem van God is. Dan moet je nadenken over je zonden en vergeving vragen. Bij deze juf moest je je mond spoelen met groene zeep als je iets lelijks had gezegd. Tegelijk herinner ik me haar als hard en onrechtvaardig. Ze beschouwde haar leerlingen dagelijks als 'geneigd tot alle kwaad' en behandelde ons ook zo.

Als tiener leerde ik hoe onweer technisch gesproken werkt. Ik heb daarna een paar jaar zo vaak mogelijk onweersbuien bekeken. Mijn fascinatie bleef, maar de angst was weg. Tegelijk begon mijn beeld van God te kantelen. Want er wás geen donderende stem uit de hemel die je sidderend onder de dekens liet kruipen.

Het verhaal van Elia die graag God wilde zien, in 1 Koningen 19, werd in die periode mijn lievelingsverhaal. God was niet in de storm, in het vuur of in de aardbeving. God was in het suizen van een zachte stilte.

God is anders dan ik had geleerd.

Ik weet steeds minder van Hem. Een heleboel dogmatische kennis stort in.

Wat overblijft, is vertrouwen. In een goede God die erbij is, wat er ook gebeurt.

Dat is genoeg.

Eigenlijk ben ik blij om de verontwaardiging van dochter. Blijkbaar past een donderende God niet in het geloof dat zij thuis meekrijgt. Ik ben benieuwd of dochter en buurmeisje hier nog samen over verder praten!