Woensdag vertrok ik met dochter naar Enkhuizen. Ze was zo enthousiast om met z'n tweetjes op vakantie te gaan! We maakten een tussenstop bij het Zaans museum.
Het Zaans museum is wel aardig, volgens dochter. Een audiotour maakt het iets levendiger, maar er was niks speciaal voor kinderen. Het Verkade-deel was wel erg leuk. Dochter vond het prachtig om te zien hoe een machine koekjes bakt. Er waren digitale spelletjes, zodat we ook zelf dingen konden doen. Het is niet groot, maar bij elkaar leuk voor een uurtje.
De Zaanse schans was relatief stil, hoewel ik het te druk vond qua corona. Afstand houden lukte niet overal. Bovendien was het te heet om buiten te zijn. We keken van een afstandje naar molens, kochten een mega lolly in een snoepwinkeltje en klaar.
Die avond zijn we uit eten geweest en hebben we genoten van onze b&b. De volgende ochtend mochten we van onze gastvrouw een fiets met zitje lenen om naar Sprookjeswonderland te gaan. Het was daar heerlijk rustig, tot 14.00 ongeveer.
Dochter vond alles prachtig en geweldig, behalve Roodkapje en de Wolf: te eng. Er was bijna nergens een wachtrij. Na iedere activiteit plande ik een zitpauze, zodat we van 10-14 zoet waren. Daarna gingen we in bed tv kijken om bij te tanken.
Dochter wilde per se zwemmen. Ik hield mijn hart vast, omdat ze vorige keer zo ziek werd. Uiteindelijk zijn we om vijf uur naar het strandje gegaan. Dochter vond een vriendinnetje en speelde ruim een half uur in het water. Daarna ging ze in de bolderkar mee terug.
Bij onze b&b moest ik haar naar de douche dragen. Ze wilde zittend douchen. Vanmorgen bleef ze heel lang in bed liggen, om lekker tv te kijken. Maar daarna bleek dat ieder stapje pijn deed, bij haar enkels en knieën. Haar arm kraakte zo raar, zei ze. Dochter voelde warm aan, zag witjes en was te moe om te eten.
Geen Zuiderzeemuseum dus, hoewel ik al tickets had. Dochter is in de bolderkar naar de auto gegaan. Onderweg naar huis moesten we iedere drie kwartier stoppen voor een plaspauze. Onze laatste dag samen eindigde veel vroeger dan gepland.
Ik dacht onderweg steeds aan een gesprek dat ik dinsdag had. 'Als je begint na te denken over een rolstoel, heb je hem eigenlijk al lang nodig', was de zin die bleef hangen. Over twee weken gaan we naar de revalidatiearts en ik blijf hopen op een wonder...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten