Gisteren belde de hoofdpsycholoog over dochter. Ze kan volgende week starten bij de GGZ. We zijn al even bezig met de aanmelding en hadden vorige week een overleg met GGZ en revalidatieteam. Maar nu is er dus per direct een plekje geregeld.
Ik stond na het telefoontje huilend in de erwtensoep te roeren. Want ja, het is fijn dat er professionele hulp komt voor dochter en daarmee voor ons. Maar blijkbaar schatten ze in dat het hard nodig is. Terwijl ze nu minder vaak dood wil dan vorig schooljaar. Ik wist niet meer of ik huilde van opluchting of van verdriet.
Het valt niet mee om anders te zijn. Het is zwaar als je steeds niet mee kan doen. Het is om woest en verdrietig van te worden, als je hoofd wil en je lijf steeds op is.
Het leven is behoorlijk intensief deze dagen.
Soms weet je het niet met die tranen. Opeens een doorbraak denk ik dan. Maar ik kan me indenken dat de tranen stromen bij zo'n bericht. Ik wens je toe dat de hulp die zij/jullie gaan krijgen heilzaam mag zijn. Warme groet van Marie
BeantwoordenVerwijderen