Dochter staat voor het revalidatieteam nog steeds op de wachtlijst. Ik bel sinds de herfstvakantie iedere week of ze al aan de beurt is. Maar ik krijg al vier weken te horen dat ze overstappen op een nieuw computersysteem en geen afspraken kunnen inplannen. Ze kunnen ook niet vertellen hoe lang dat nog duurt.
Vandaag zei de dame van de planning bemoedigend: Sommige volwassenen staan al een jaar op de wachtlijst en u nog geen halfjaar. Nou en, dacht ik boos, dat betekent niet dat wij geen zorg nodig hebben!
Want na deze wachtlijst komt natuurlijk de volgende wachtlijst. Iemand moet aangepaste stoelen aanvragen, bijvoorbeeld. Thuis valt onder een andere instantie dan op school, dus dat zijn twee aparte aanvragen, met een aparte papierwinkel.
We kregen onlangs al een rekening van 1400 euro voor haar aangepaste schoenen. Iemand had onvoldoende gegevens aangeleverd, zodat de zorgverzekering niet wilde vergoeden. Gelukkig ben ik assertief en slim, dus ik bel dan net zo lang iedereen op tot het alsnog geregeld is. Maar de stress die je van dit soort gedoe hebt...
Hoe bevallen de schoenen haar ? Vervelend al dat wachten. Die hele bureau -cratie
BeantwoordenVerwijderen