Aaibaarheidsfactor

We waren vorig jaar al gewaarschuwd dat juf het maar onzin vond, dat hypermobiliteit. Dat hoorde je vroeger toch ook nooit. Het jongetje dat ze toen in de klas had, moest zich aanpassen en de ouders moesten niet zeuren.

Dochter mocht vanmorgen haar nieuwe schoenen ophalen. Daarna bracht ik haar (te laat) in de klas. Juf bewonderde haar schoenen en bejubelde de hartjes en glitterveters. 'En misschien heb je nu ook minder zere benen en voeten!' Dochter kreeg een knuffel en mocht gaan zitten.

We hebben al jaren een ingewikkelde relatie met juf. Bij oudste zoon merkte ze niks bijzonders aan hem, ondanks diagnose HB en ASS. Hij verklaarde na groep 3 nooit meer een voet in haar lokaal te zetten. Tweede zoon deed het daar iets beter, maar moest ook zelf zijn extra uitdaging verzinnen.

Nu mag dochter zelfs op schoot als ze het einde van de schooldag niet haalt op haar eigen stoel. We krijgen dezelfde dag reactie als we mailen. Is juf zo veranderd in de zomervakantie of zou het toch echt aan dochter liggen? Ze maakt graag tekeningen en knutsels voor juf.  En ze is natuurlijk ook heel mooi en lief en schattig en knuffelig, dat helpt vast!