Vanmorgen bracht ik een zielsgelukkige dochter naar een kinderfeestje. Drie meisjes vierden hun verjaardag samen en hadden haar ook uitgenodigd. Niet omdat ze alle meisjes vroegen, nee, juist niet. Dochter was gekózen en die vreugde pakt niemand haar meer af.
Natuurlijk was dochter al een paar dagen zenuwachtig. Er zijn vijf kinderen in de klas met corona. Maar de jarigen en dochter waren negatief en het feest ging door. Dochter sliep vannacht bij mij in bed, omdat ze te onrustig was om in haar eigen bed te kunnen slapen. Voor een keertje geeft dat niks, als ze maar slaapt.
Ze gingen naar de dierentuin, de hele dag, stond op de uitnodiging. De andere moeders hadden al gedacht dat het misschien pittig zou zijn voor dochter, dus ze appten zélf hoe ze dit voor haar konden regelen. Want op school zie je niks aan ons meisje, maar ze kan geen halfuur lopen en dat wisten ze.
Vanmorgen bracht ik dochter in haar rolstoel naar haar vriendinnetjes. En ze deden allemaal alsof dat volstrekt normaal was. De rolstoel kan gewoon in een auto mee, verzekerden de moeders, alsof dat volstrekt normaal was. Ze zullen goed voor dochter zorgen en ze hoort er gewoon bij.
Ik liep in tranen terug naar huis. Van dankbaarheid, voor deze lieve mensen om ons heen.
Oh, wat heerlijk hé, vreugdetranen. Straks genieten als ze weer doodmoe en zo voldaan en gelukkig rhuiskomt.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi verhaal. Ze zijn er nog de bijzondere mensen die wel moeite doen voor een ander. Ik hoop dat ze een topdag heeft gehad. en jij ook.
BeantwoordenVerwijderen