Vandaag mocht peuter naar het consultatiebureau voor zijn vaccinatie en controles. Het consult is officieel met drie jaar en negen maanden, maar we konden al wat eerder. Ik hoopte dat dit mijn laatste bezoekje ooit zou zijn.
We hadden peuter keurig voorbereid op een prik en een tekentoets en de ogentest. Ooit kon mijn kind geen fluitketel en waterkaraf benoemen, maar nu stonden er open rondjes op het programma. Hij wist dat hij met zijn vinger moest voordoen aan welke kant de opening zat. Das nog best lastig, je vinger alle kanten opdraaien, dus peuter zei liever gewoon links en rechts.
Op het bureau bleek peuter precies op de middelste lijntjes te groeien. Oprecht een hele opluchting, want dochter was altijd veel te licht en tweede zoon is ooit vier centimeter gekrompen. Toen ik suggereerde dat er wellicht iets verkeerd gemeten was, werd ik ernstig terecht gewezen, want ze maken daar nooit fouten. Maar bij de vierde is dat groeien dus eindelijk gelukt!
Bij de ogentest bleek dat er een nieuwe kaart ophing, niet met rondjes maar met mislukte blokjes. Peuter deed onder protest de harde bril op. Na de tweede regel raakte hij in de war met links en rechts. 'Verkeerd', zei de dame. En toen deed peuter het niet meer. Liever niks zeggen dan een foutje maken.
Ik legde uit dat peuter prima ziet en dat we het uitstekend zelf in de gaten kunnen houden. Bovendien zijn we al zo vaak voor niks naar de oogarts verwezen, dat ik daar niet meer aan begin. Maar de dame was niet te vermurwen: over twee maanden terug komen.
Als we dan wel goedkeuring krijgen, trakteer ik mezelf op taart. Want dan ben ik na veertien jaar helemaal klaar met het consternatiebureau!
Ha ha ha 4 cm gekrompen. En dan nog niet toegeven dat er verkeerd gemeten is.
BeantwoordenVerwijderenDus de consultatiebureaus worden nog steeds bevolkt door personeel dat ingeprent krijgt dat ouders dom geboren, simpel gewiegd zijn en niks bijgebracht is.
BeantwoordenVerwijderenWe maakten het een en ander mee met onze dochter die inmiddels de middelbare leeftijd bereikt heeft. Zij was bij de geboorte 59 cm lang en net geen 10 pond; erfelijk belast; ik ben met mijn 1.85 de kleinste van al mijn broers en mijn zussen zijn ook geen van allen klein. Mijn vrouw heeft een kleine moeder, maar een lange vader. Lengte zit dus in beide families. Van meet af aan werd er bij het consultatiebureau gezegd dat ze te zwaar was, want een kind van een maand hoorde maar xx kg te wegen. Dat de groeicurve uitstekend die van haar lengte volgde was vlgs het personeel niet van belang. Bij een leeftijd hoorde binnen vrij enge marges een bepaald gewicht. De standaardisatie werd er tot in het absurde doorgevoerd. Op een gegeven moment hebben we besloten ons niks meer aan te trekken van de zeurpieten op het consultatiebureau. Dat gaf rust.
Maar het verbaast me dat het nu, bijna 50 jaar later, nog niet echt veranderd is.