Vanmorgen om 7.00 stond dochter huilend naast mijn bed. Ze had gisteren al een zware dag gehad en wist echt niet hoe ze deze nieuwe dag moest doorkomen.
Het is zwaar voor kinderen om niet verder te komen dan het tuinhekje. Zeker als alle andere kinderen uit de buurt wél in de speeltuin mogen spelen. Maar dochter snottert al anderhalve week en is kwetsbaar.
Vanmorgen slopen zij en ik dus om 7.15 het huis uit, waar iedereen verder nog sliep. We hebben heerlijk een halfuurtje in de zon gewandeld. Niemand gezien op straat, maar wel gezwaaid naar een klasgenootje dat ook vroeg wakker was. Ik hoop dat dochter er weer even tegen kan.
Tweede zoon wordt morgen tien. Hij heeft al heel wat gehuild om alle feestjes die niet doorgaan. Geen traktatie, geen kinderfeest, geen visite. Zelfs zijn kado is afgezegd: met papa en mama uit eten.
We proberen er morgen een feestelijke dag van te maken, maar ik zet me vooral schrap voor alle emoties...
Puber heeft een strak schoolschema. Hij doet het boven verwachting. Stiekem denk ik dat het gebrek aan sociale interactie hem rust geeft.
Peuter beschouwt alle dagen als een feest. Iedereen thuis is toch fantastisch?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten