Hulpmiddelen aanvragen voor je kind

Vandaag waren de brieven klaar van het revalidatieteam. Nu mag ik zelf alle hulpmiddelen gaan aanvragen bij de instanties. Die aangepaste stoelen en bureau kunnen mij niet snel genoeg komen. Een elektrische fiets zodat dochter zelf naar vriendinnetjes kan, lijkt me uitstekend. Maar een rolstoel aanvragen, dat is voor mij nog een mentale berg waar ik niet overheen kan kijken.

Dochter functioneert prima zonder rolstoel. We gaan immers nergens heen. Er zijn geen uitstapjes en geen schoolreisjes. Tegelijk weet ik met mijn verstand dat ik haar niet meer kan dragen bij een ochtendje museum. Ze wordt te zwaar om de hele dag met een bolderkar door de dierentuin getrokken te worden. Ze is te groot om in de Efteling in de buggy van peuter te gaan zitten, omdat peuter daar zélf al niet meer in gaat. Maar nu hebben we daar geen last van.

Ik wil zo graag dat als de wereld weer open gaat, dochter ook kan genieten. We willen naar pretparken en musea en de dierentuin. We willen op vakantie en door leuke stadjes wandelen. Ik wil graag shoppen met mijn meisje en mooie jurken met haar kopen. Maar als dochter zelf moet lopen, kan dat allemaal niet. Dus is er een rolstoel nodig. Ik wéét het, heus, het is beter en nodig enzo.

Het is alleen zo'n grote stap, een rolstoel aanvragen. Die andere hulpmiddelen zijn allemaal binnenshuis. Dit is iets voor buiten. Waar iedereen gaat vragen wat dochter heeft. Waar mensen denken dat ze ook mentaal beperkt is omdat ze in een rolstoel zit. Waar mensen vragen waarom ze stukjes zelf loopt. Waar mensen haar zielig vinden.

Het is niet mijn beste week, voorzichtig geformuleerd. We zijn allemaal wel klaar met de lockdown en op elkaars lip zitten. Het liefst hoor ik dat de scholen weer open gaan, maar het ziekenhuis waar oma op de ic werkt, schaalt op voor code zwart in maart. Zolang alles dicht blijft, kan ik de aanvraag voor de rolstoel nog even voor me uit schuiven. Eerst maar eens die stoelen voor thuis en school regelen...